Dorastanie jest tak skomplikowanym etapem, że młodym ludziom łatwo jest wtedy ulegać pewnym zachowaniom, które zagrażają ich zdrowiu. Samookaleczenie u nastolatków to jeden z przykładów takiego szkodliwego zachowania. Co powinniśmy wiedzieć o tym problemie?Jeśli zauważysz, że Twoje dziecko często ma skaleczenia, siniaki, oparzenia lub rany, niezwykle ważne jest zwrócenie na to szczególnej uwagi. Samookaleczenie u nastolatków to cichy sposób na wołanie o takie zachowanie jest znane jako samookaleczenia bez intencji samobójczej. Do niedawna amerykański Diagnostyczny i statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych – DSM uważał to zachowanie za objaw pewnego rodzaju zaburzenia jednak samookaleczenie jest obecnie traktowane jako coś odrębnego od choroby psychicznej. Samookaleczenie u nastolatków to problem, który rośnie w zastraszającym tempie. W ciągu ostatnich 30 lat liczba przypadków samookaleczeń zwielokrotniła się na całym w którym zaczyna się samookaleczenie u nastolatków to na ogół od 12 do 16 lat. Jednocześnie wydaje się, że aż 63% tych nastolatków zadało sobie obrażenia do 17 roku życia. To wyraźnie pokazuje, że ten problem łapie w swoje sidła dużą część zazwyczaj wybierają obrażenia, w których mogą zobaczyć krew, takie jak zadrapania i skaleczenia. Jednak chłopcy zwykle celują w siniaki i oparzenia. Dziwne jest to, że chociaż kobiety są bardziej podatne na tego rodzaju zachowania, odsetek chłopców rośnie znacznie nastolatków w Europie przynajmniej raz w życiu zadało sobie rany bez zamiaru samobójczego. Tak wynika z badań przeprowadzonych przez Departament Psychologii Klinicznej i Zdrowia na Uniwersytecie w Madrycie. Ponadto naukowcy doszli do wniosku, że w 8% przypadków nie kończy się na jednorazowym u nastolatków: dlaczego to robią?Dla jasności możemy powiedzieć, że samookaleczenie jest jak narkotyk. Jest to rodzaj środka przeciwbólowego, który jest silniejszy niż jakikolwiek inny produkt na rynku. Samookaleczenia „pomagają” nastolatkom radzić sobie z pojawiają się strach, wściekłość, smutek i gniew, a nastolatki nie wiedzą, jak sobie z nimi poradzić. Dlatego wolą ból fizyczny, który sprawia, że zapominają o bólu emocjonalnym. Jest to rodzaj wymijającego zachowania, które uwalnia napięcie i zmniejsza negatywne zauważyć, że działania te nie są w żaden sposób impulsywne. Jest dokładnie odwrotnie. Nastolatki planują je, czekają na chwilę samotności i cieszą się tym małym rytuałem z wykorzystaniem noży, papierosów, zapalniczek i ostrych jak w przypadku innych uzależnień, młodzież doświadcza fałszywego poczucia spokoju natychmiast po zranieniu się. To tak, jakby wziąć dawkę jakiegoś szybko działającego leku. Problem pojawia się, gdy kilka minut później lęk powraca, a wraz z nim poczucie winy i prawdą jest, że te nastolatki nie próbują się zabić, samookaleczenie zwiększa szanse na ewentualne próby samobójcze w przyszłości. Dlatego, jeśli chodzi o samookaleczenie u nastolatków, interwencja rodziców jest istnieje jakieś rozwiązanie?Samookaleczenie u nastolatków jest zaburzeniem, które absolutnie wymaga leczenia psychologicznego. Nastolatki muszą zrozumieć, że samookaleczenie nie rozwiązuje ich problemów. Raczej przysparza kolejnych problemów w ich jest, aby profesjonaliści i rodzice dotarli do sedna problemu – innymi słowy, do czegokolwiek, co powoduje depresję, lęk, zaburzenia jedzenia terapeutów koncentruje swoje wysiłki na uczeniu młodych pacjentów technik samokontroli emocjonalnej. Mogą to być intensywne ćwiczenia fizyczne, prysznice zimną wodą czy pozwolenie dzieciom krzyczeć lub uderzać poduszki takie jak International Society for Study of Self-Injury (ISSS) oferują pomoc i informacje. Robią to poprzez terapię, poradnictwo i zasoby – zarówno dla pacjentów, jak i ich jest, aby zrozumieć, że samookaleczenie u nastolatków jest silnym wołaniem o uwagę. Zapytanie ich, dlaczego to robią, tylko zwiększa ich niepokój. Nastolatki potrzebują zrozumienia i nastolatków w Europie przynajmniej raz w życiu zadało sobie rany bez zamiaru samobójczego. Ponadto naukowcy doszli do wniosku, że w 8% przypadków nie kończy się na jednorazowym o licznym gronie zwolennikówSamookaleczanie stało się trendem o własnej nazwie: cięcie. Możesz nawet znaleźć wskazówki w Internecie, jak to Instagramie zdjęcia i filmy nastolatków dumnie pokazujących swoje obrażenia są dostępne dla każdego, bez żadnych nastolatków zaczyna się samookaleczać dla zabawy. Niektórzy szukają adrenaliny lub wyzwania, aby móc opublikować zdjęcie z popularnym hashtagiem na swoich portalach nigdy nie powinniśmy minimalizować żadnych oznak tego problemu. W większości przypadków samookaleczenie u nastolatków nie jest oznaką zaburzenia osobowości. Jest to jednak znak niskiej samooceny, niemożności utrzymywania zdrowych relacji i niskiej inteligencji samookaleczeń w okresie dojrzewania są tak znaczące, że nowy program telewizyjny, Sharp Objects, otwarcie zajął się tym problemem. Tego rodzaju działania, a także profesjonalna interwencja, mogą pomóc Tobie, jako rodzicowi, towarzyszyć dziecku i znaleźć może Cię zainteresować ...

data publikacji: 10:29 ten tekst przeczytasz w 7 minut Średnio sześć razy dziennie w rozmowach z konsultantami 116 111 pojawia się problem samookaleczeń. To jedna z form autoagresji stosowana przez dzieci i nastolatków. Autoagresja nie zawsze oznacza jednak nacinanie ciała. To też wszystkie inne akty, które mają na celu zadanie sobie bólu. Jak i dlaczego dzieci i młodzi ludzie sami robią sobie krzywdę? Dla Medonetu wyjaśnia Michalina Kulczykowska, ekspertka z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży. AntonioGuillem / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Autoagresja przybierająca formę samookaleczeń dotyczy przede wszystkim nastolatków. Dla dzieci i młodych ludzi to forma rozładowania emocji - tłumaczy ekspertka Młodzi ludzie robią to zwykle tak, żeby nie było widać śladów, ale zdarza się też, że chcą, by te rany dało się zobaczyć Młode osoby potrafią być naprawdę pomysłowe. Znam przypadek dziewczyny, która okaleczała się na piersiach - tylko tego miejsca nikt nie widział - mówi Michalina Kulczykowska 1 marca obchodzimy Światowy Dzień Świadomości Autoagresji Więcej aktualnych informacji znajdziesz na stronie głównej Onet. Agnieszka Mazur-Puchała, Medonet: Jak autoagresja przejawia się u młodych ludzi? Michalina Kulczykowska, ekspertka telefonu zaufania: Najczęstszym sposobem jest ten, który jako pierwszy przychodzi nam do głowy, czyli samookaleczanie. Dzieci i nastolatkowie okaleczają swoje ciało poprzez nacięcia, najczęściej rąk lub nadgarstków. Ale nie tylko. Tak naprawdę każda część ciała może być nacinana w akcie autoagresji. Młodzi ludzie robią to tak, żeby nie było widać śladów, ale zdarza się też, że jest wręcz przeciwnie – chcą, by te rany dało się zobaczyć. Autoagresja wśród dzieci i młodych ludzi może mieć różne formy. Sama w swojej pracy spotykałam się z wieloma, włącznie z wyrywaniem sobie włosów, paznokci, skórek czy drapaniem się do krwi. Chodzi o wszystko, co robi krzywdę, sprawia ból. Tak naprawdę każda młoda osoba może wymyślić inną formę, bo chodzi tu przede wszystkim o samą funkcję autoagresywną. 2020 rok uderzył w dzieci i nastolatków. Więcej depresji i prób samobójczych Do czego właściwie służy taka funkcja? Dlaczego młodzi ludzie zadają sobie ból? Chodzi o rozładowanie napięcia lub emocji. To rzeczywiście działa, ale tylko przez chwilę. W ten sposób też tłumaczymy to dzieciom. Po akcie autoagresji faktycznie pojawia się ulga, ale ona mija i to za każdym razem coraz szybciej. Od tego uczucia można się uzależnić, do tego z biegiem czasu zwiększa się też potrzeba – młodzi ludzie muszą stosować autoagresję coraz częściej, żeby poczuć się lepiej. To z kolei zagraża ich zdrowiu, a nawet życiu i nie jest żadnym sposobem radzenia sobie z problemami. Dzieci i młodzież, z którymi rozmawiamy często tłumaczą, że podczas aktu autoagresji są w stanie poczuć siebie. W nich jest tyle myśli i emocji, są takie zagubione, że ta przemoc wobec siebie jest sposobem na zejście na ziemię. Dziecko zaczyna czuć wtedy swoje ciało, przez co na chwilę zapomina o problemach psychicznych. Młodzi ludzie często mówią, że ból fizyczny jest dla nich łatwiejszy do zniesienia. Mówi pani nie tylko o nastolatkach, ale też o dzieciach. Jaka jest dolna granica wieku? Kiedy dzieci zaczynają świadomie robić sobie krzywdę? To nie jest problem, który dotyczy jedynie nastolatków. Najczęściej rzeczywiście są to grupy wiekowe 13 – 15 i 16 – 18 lat, ale zdarzają się też przypadki dzieci 12-, 11-, nawet 10-letnich. Piszą też do nas młodzi ludzie, którzy mają np. 15 lat, ale autoagresję stosują od pięciu, czyli zaczęły to robić bardzo wcześnie. Rozgraniczyła pani przypadki autoagresji na te, które mają miejsce w ukryciu i te, gdy młodzi ludzie chcą, by ktoś zobaczył ich rany. To takie wołanie o pomoc? Między innymi. Jest taka tendencja, żeby traktować okaleczanie się jako próbę zwrócenia na siebie uwagi, ale też wołania o pomoc. Z mojego doświadczenia wynika, że tych funkcji jest więcej. Przede wszystkim chodzi więc jednak o rozładowanie napięcia poprzez ból fizyczny. Zgłaszają się do nas dzieci, które mówią "Przecież chodziłam z odkrytymi nadgarstkami, wszystko było widać, a nikt mnie nigdy o to nie zapytał. Rodzice udawali, że nic nie widzą, nauczyciele w szkole również". Nauczyciele też nie? W ich przypadku nie ma obowiązku, by w takich sytuacjach zainterweniować? Zdarza się, że nie reagują. Nie wiem, czy faktycznie nie widzą tych ran czy też nie chcą ich widzieć. Pracownicy szkoły mają obowiązek zawiadomienia rodziców w momencie, kiedy występuje bezpośrednie zagrożenie życia. Okaleczanie się, samo w sobie, zagrożeniem życia nie jest. Często mylnie łączy się autoagresję z myślami samobójczymi, ale to są tak naprawdę dwie różne rzeczy. Oczywiście może być tak, że ktoś myśli o odebraniu sobie życia i jednocześnie stosuje autoagresję, ale jedno nie wynika z drugiego. Czyli w przypadku nacięć tego bezpośredniego zagrożenia teoretycznie nie ma. Ale rzeczywiście nauczyciel, który widzi niepokojące sygnały, blizny, powinien zająć się takim uczniem. To ten moment, kiedy należałoby włączyć szkolnego specjalistę – psychologa czy pedagoga. Psychiatra: chorobę psychiczną u młodzieży często uruchamiają środki psychoaktywne Jak temat autoagresji wśród młodych ludzi wygląda statystycznie? Liczba takich przypadków na przestrzeni lat rośnie czy raczej jest stała? Powiedziałaby, że raczej utrzymuje się na stałym, ale wysokim poziomie. Sama autoagresja nie jest głównym tematem rozmów. Zwykle młody człowiek kontaktuje się z nami w związku z trudnościami psychicznymi, w rodzinie czy w kontakcie z rówieśnikami. A w toku rozmowy bardzo często pojawia się autoagresja. Tak naprawdę w standardzie mamy już pytanie "Czy ty się okaleczasz?". Bo naprawdę dużo młodych osób próbuje sobie w ten sposób radzić. Pandemia zwiększyła liczbę prób samobójczych wśród młodzieży, nasiliła przemoc domową, wzrosła też liczba nastolatków z depresją. Co przez ten rok zmieniło się w temacie autoagresji? Tutaj zmieniła się forma u tych dzieci i nastolatków, którzy nie chcieli, aby ktoś wiedział o ich samookaleczaniu. Musieli znaleźć na to nowy sposób, skoro w domu przez cały czas byli pozostali członkowie rodziny. W tym wypadku niestety młode osoby potrafią być naprawdę pomysłowe. Znam przypadek dziewczyny, która okaleczała się na piersiach, bo to było takie miejsce na ciele, którego nikt nie widział. Jak w takiej sytuacji rodzice mogą się zorientować, co się dzieje? Jest na to jakiś sposób? Tak, bo oprócz samych ran są też inne symptomy. Ja osobiście nie znam ani jednego przypadku, kiedy jedynym problemem dziecka była autoagresja. To jest skutek innych trudności psychicznych. Zawsze powtarzam, że trzeba być uważnym na wszelkie odstępstwa od normy u swoich dzieci. Oczywiście nastolatkowie są osobami, które się zmieniają i zachowują w różny sposób. Ale jeśli znamy swoje dziecko i obserwujemy je na co dzień, to zauważymy, że zaczyna się dziać coś złego. I wtedy powinniśmy zareagować. W jaki sposób? Dajmy sygnał, że jesteśmy, że dzieci mogą z nami porozmawiać. Ale - co bardzo ważne przy autoagresji – nie reagujmy paniką. Zwykle jest tak, że jeśli ktoś się okalecza, to ma tych swoich emocji aż nadto. I jeśli my, dorośli, dołożymy do tego jeszcze swoje, zrobi się z tego za duża kumulacja. Nie oczekujmy też od młodego człowieka, że kiedy powiemy mu "Nie okaleczaj się więcej", on się dostosuje, przestanie i nigdy więcej tego nie zrobi. Okaleczenia są uzależniające i potrzeba czasu, by się z nimi uporać. Najczęściej potrzebna jest też psychoterapia. Pomocniczo można stosować Kołdry obciążeniowe, które dają poczucie bezpieczeństwa i zmniejszają lęki. Czyli to nie jest coś, z czego się wyrasta. Nie można liczyć na to, że młodemu człowiekowi po prostu „przejdzie”. Konieczna jest nasza reakcja. Tak, zdecydowanie musimy zainterweniować. Czasem mówi się, że ktoś się okalecza dla mody. Ale łatwo to rozróżnić. Jeżeli młody człowiek idzie za tłumem, to zrobi to raz, może dwa i przestanie. Bo to samookaleczanie się nie będzie mu do niczego potrzebne. Nie da mu ulgi, nie pomoże rozładować napięcia. Inaczej ma się sprawa, gdy ktoś mierzy się z problemami. Wtedy nawet, jeśli zacznie się okaleczać z pobudek konformistycznych, poczuje przy tym ulgę. I to jest znak, że ma trudności psychiczne, z którymi trzeba się rozprawić. Gdzie szukać pomocy? Psycholodzy i psychoterapeuci Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży. Czynny 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu: 116 111 Formularz kontaktowy Przeczytaj też: Myśli samobójcze - przyczyny i pomoc Czy mogę mieć depresję? Test samooceny Kiedy choroba psychiczna wprowadzi się do naszego domu, nauczmy się, jak z nią żyć Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. Teraz z e-konsultacji możesz skorzystać także bezpłatnie w ramach NFZ. autoagresja samookaleczenia nastolatki dzieci problemy psychiczne Przez cztery miesiące żyła bez serca. Historia nastolatki to medyczny fenomen 14-letnia D’Zhana Simmons ze Stanów Zjednoczonych żyła bez serca przez cztery Mieszkanka Południowej Karoliny stała się fenomenem w świecie medycyny. Co sprawiło,... Eliza Kania Samookaleczanie - jakie są jego powody i jak mu zapobiegać? Samookaleczenie to przejaw autoagresji pojawiający się najczęściej u dzieci i młodzieży. Niektóre młode osoby nie wytrzymują presji wywieranej na nich przez... Szkodliwa substancja w organizmach nastolatków. Eksperci radzą, aby rezygnować z fast foodów Brytyjscy naukowcy przeprowadzili badania, w których pokazują, że substancja jaką jest Bisfenol A szkodzi naszemu zdrowiu, zwłaszcza nastolatkom. Bisfenol A to... Kobiety ćwiczące jako nastolatki mniej narażone na zgon z powodu raka Kobiety w średnim i starszym wieku, które regularnie ćwiczyły będąc nastolatkami, są mniej narażone na zgon z powodu raka, jak również z innych przyczyn –... Nastolatka przeżyła zakażenie amebą, która pożera mózg 12-letnia Kali Hardig z Arkansas (USA) przeżyła zazwyczaj kończące się śmiercią zakażenie amebą, która niszczy mózg. Lekarze dawali jej jedynie 1 proc. szans na... Coraz więcej amerykańskich nastolatków decyduje się na opasanie żołądka Operacje opasania żołądka stają się coraz bardziej popularne wśród kalifornijskich nastolatków - wynika z raportu opublikowanego na łamach pisma Pediatrics.... RPD: wzrasta liczba samobójstw nastolatków Liczba samobójstw wśród nastolatków systematycznie rośnie - alarmuje rzecznik praw dziecka Marek Michalak w wystąpieniu do ministra zdrowia Ewy Kopacz. Zwraca... Rośnie liczba samobójstw wśród seniorów. Nie chcą "przeszkadzać" rodzinie Grupą, w której stale rośnie liczba samobójstw są seniorzy. Osoby 60+ nie chcą być ciężarem dla swojej rodziny lub doskwiera im samotność. Starsi ludzie odchodzą... Agnieszka Mazur-Puchała Powikłania COVID-19. Organizm może atakować sam siebie. Skutkiem nawet martwica Zakażenie COVID-19 może sprawić, że organizm zaatakuje sam siebie - twierdzą naukowcy z Chicago. Skutkiem tego mogą być problemy reumatologiczne, wymagające... Monika Mikołajska Schizofrenia Schizofrenia to zaburzenie psychiczne związane z błędnym postrzeganiem rzeczywistości, często prowadzącym do psychozy. Przyjmuje się, że schizofrenia należy do... Joanna Weyna-Szczepańska

data publikacji: 08:25, data aktualizacji: 22:35 ten tekst przeczytasz w 3 minuty Samookaleczenie to przejaw autoagresji pojawiający się najczęściej u dzieci i młodzieży. Niektóre młode osoby nie wytrzymują presji wywieranej na nich przez rodziców i środowisko i nie widząc innej możliwości rozładowania stresu, same zadają sobie ból, okaleczając się. Zazwyczaj rany zadawane są w miejscach łatwych do ukrycia pod ubraniem. 123RF Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Przyczyny samookaleczania Sposoby samookaleczania Metody terapii w przypadku samookaleczania Przyczyny samookaleczania Bezpośrednią przyczyną samookaleczenia jest zazwyczaj poważny problem lub stresująca sytuacja, z którymi dana osoba sobie nie radzi, szuka więc sposobu na rozładowanie agresji, frustracji i napięcia. Statystycznie częściej samookaleczeń dokonują dziewczęta. Czasami samookaleczenie się jest spowodowane jakimś traumatycznym doświadczeniem, na przykład molestowaniem seksualnym. Dlatego każdy przypadek samookaleczenia się przez młodego człowieka wymaga troskliwej opieki i wnikliwego zbadania przyczyn takiego stanu rzeczy. Młody człowiek, który czuje złość, nienawiść, a jednocześnie ma poczucie bezsilności i krzywdy, często nie potrafi poradzić sobie z tymi uczuciami. Czuje lęk i zagubienie, nie radzi sobie z silnymi, często sprzecznymi emocjami. Kiedy lęk, poczucie winy i inne emocje wzmagają się do trudnego do zniesienia poziomu, czasami jedynym wyjściem wydaje się zadawanie samemu sobie bólu. Ból fizyczny maskuje wówczas ból psychiczny. Czasami przyczyną samookaleczania się jest poczucie samotności i odrzucenia przez bliskich lub rówieśników. Również presja wywierana przez współczesny świat i otoczenie może powodować tak silne napięcie emocjonalne, że prowadzi to do podjęcia prób samookaleczania się. W każdym przypadku samookaleczanie to krzyk o pomoc i zwrócenie uwagi na problemy młodej osoby. W przypadku osób dorosłych powody samookaleczania są często jeszcze bardziej skomplikowane. Niektórzy ludzie mają wewnętrzne poczucie winy i czują potrzebę ukarania się za realne lub wyimaginowane przewinienia. Inni odczuwają przyjemność, zadając sobie ból. Samookaleczenie może być też próbą szantażu emocjonalnego, czyli psychomanipulacji w celu wymuszenia na otoczeniu oczekiwanego zachowania. Do innych przyczyn samookaleczania się należą zaburzenia rozwojowe i psychiczne. Wiele dzieci z autyzmem dokonuje samookaleczeń, na przykład uderzając głową o ścianę lub obijając się o ściany. Osoby z depresją, schizofrenią i upośledzeniem umysłowym także czasami dokonują samookaleczeń. Sposoby samookaleczania Młodzi sfrustrowaniu ludzie znają wiele sposobów na zadawanie sobie bólu i robienie ran tak, żeby nie było ich widać. Najczęściej do samookaleczenia dochodzi poprzez cięcie się żyletkami, przeważnie na przedramionach i udach. Osoby samookaleczające się stosują też w tym celu inne ostre narzędzia takie jak brzytwy, noże, skalpele, kawałki szkła. Innego rodzaju rany i zadawanie sobie bólu może polegać na drapaniu się do krwi w miejscach niewidocznych (zakrytych ubraniem), gryzieniu się, zdzieraniu naskórka, wyrywaniu sobie włosów i rzęs, połykaniu ostrych przedmiotów (tego rodzaju samookaleczenie się jest często stosowane przez więźniów w ramach protestu albo w celu dostania się do szpitala, skąd możliwa jest ucieczka), celowych poparzeniach, uderzaniu głową lub inną częścią ciała o twardą powierzchnię, biciu samego siebie i bolesnym obijaniu się o ściany. Ból związany z samookaleczeniem się przynosi ulgę, ponieważ na chwilę zapomina się o bólu psychicznym. Samookaleczenia nie rozwiązują jednak problemu, a nawet jeszcze go pogłębiają. Metody terapii w przypadku samookaleczania Samookaleczanie się to w każdym przypadku powód do konsultacji z lekarzem psychiatrą. Podczas terapii podejmowana jest próba odkrycia przyczyny zachowań autoagresywnych, tak by pacjent mógł ją zrozumieć i zmierzyć się z problemem. W wielu przypadkach przepracowanie problemu będącego powodem samookaleczania się powoduje zaniechanie takich zachowań. Wyjątek stanowi sytuacja, w której pacjent odczuwa wyraźną przyjemność, zadając sobie ból. Celem terapii osób dokonujących samookaleczeń jest wypracowanie innych sposobów radzenia sobie z negatywnymi emocjami. Dotyczy to przede wszystkim młodych osób, zagubionych w wymaganiach i przytłoczonych presją współczesnego świata. Bardzo ważne jest również przywrócenie dobrych relacji z bliskimi, dlatego czasami terapia obejmuje wszystkich członków rodziny. Osoba szukająca ulgi psychicznej w zadawaniu sobie bólu fizycznego zazwyczaj odczuwa brak wsparcia ze strony najbliższych – gdy to się zmienia, zmienia się też jej zachowanie. przemoc psychiczna przemoc fizyczna dzieci lęk emocje samookaleczenia depresja schizofrenia autyzm psychiatria Co nam leży na wątrobie? Problemy z wątrobą, doraźna pomoc, zapobieganie Wątroba to jeden z najbardziej obciążonych codzienną pracą organów naszego ciała. Po świętach spędzonych przy suto zastawionym stole może czasem szwankować i... Rafał Jabłoński Pęcherze na stopach - przyczyny, leczenie, zapobieganie, domowe sposoby Niemal każdy choć raz w życiu miał uciążliwe pęcherze na stopach. Pojawiają się one szczególnie wtedy, kiedy zakładamy nowe i jeszcze nierozchodzone lub po prostu... Sok z pokrzywy. Zapobiega infekcjom, anemii i wypadaniu włosów Sok z pokrzywy to doskonały środek wspomagający leczenie schorzeń układu moczowo-płciowego. Może być stosowany w różnego rodzaju infekcjach, pomocniczo przy... Witamina D - właściwości. Jak zapobiegać niedoborom witaminy D? Zaczyna się słoneczna część roku. Nasze ciało wytwarza witaminę D pod wpływem promieni słonecznych padających na skórę. A ponad 90 proc. Polaków, nawet w lipcu i... Agata Sadurska Dziewięć popularnych urazów i zagrożeń związanych z seksem. Jak je leczyć i im zapobiegać? Seks powinien sprawiać przyjemność, jednak kilka niewłaściwych ruchów może nastręczyć kontuzji lub spowodować ból. O ile otarcia skóry czy naciągnięte mięśnie... Sylwia Czerniak Suchość pochwy - profilaktyka i zapobieganie. Lekarze przekonują, że suchość pochwy to nie powód do wstydu Suchość pochwy, jak wiele innych przypadłości, które powodują dyskomfort, uznawana jest przez dużą część kobiet za stan, o którym się nie mówi. Wiele kobiet... Warsaw Press Wszy - objawy, leczenie i zapobiegania wszawicy u dzieci i dorosłych [WYJAŚNIAMY] Wszy są plagą szkół i przedszkoli. Mają tylko trzy milimetry długości i żywią się krwią. Nie skaczą i nie latają, ale w ciągu minuty pokonują 23 cm! Wszawica... Zuzanna Opolska Karaluchy - charakterystyka, przenoszone choroby, zapobieganie. Jak się ich pozbyć z domu? Karaluchy posiadają spłaszczone ciało oraz dobrze wykształcone skrzydła. Karaluchy jednak nie latają, ale używają skrzydeł do szybowania, gdy przenoszą się z... Iwona Szadkowska Pluskwa łóżkowa - objawy ugryzienia, leczenie, zapobieganie. Jak się pozbyć pluskwy łóżkowej? Pluskwy to małe, bezskrzydłe owady, które żywią się wyłącznie krwią zwierząt stałocieplnych. Ludzie są preferowanymi żywicielami dla dwóch głównych gatunków... Adrian Jurewicz Opryszczka - przyczyny, zapobieganie i leczenie. Z czym można pomylić opryszczkę? Co na opryszczkę? To pytanie zadaje sobie każdy, kto zapada na tę chorobę zakaźną, przybierającą postać małych pęcherzyków widocznych na powierzchni skóry. Julia Wolin

Data aktualizacji: 30 czerwca 2022 Gojenie ran to dość skomplikowany proces, zależny jednak od rodzaju skaleczenia. Istnieje bowiem wiele rodzajów ran i każda z nich goi się inaczej oraz wymaga innej pielęgnacji. Jakie są etapy gojenia się ran i co może przyspieszyć ten proces? W skrócie Istnieje wiele rodzajów ran np. cięte, kłute, szarpane czy termiczne. Czas gojenia zależy od rodzaju i głębokości gojenia każdej rany zachodzi według tego samego schematu. Najpierw tworzy się czop i skrzep tamujące krwawienie, następnie występuje stan zapalny, a na końcu dochodzi do odbudowy uszkodzonych rany wspomaga właściwa dezynfekcja skaleczenia, chronienie go przed zakażeniem i zapewnienie wilgotnego środowiska. W aptekach można znaleźć wiele środków pomagających zachować higienę rany i stymulujących jej gojenie. Rana - co to takiego i jakie są rodzaje ran? Rana jest przerwaniem ciągłości skóry, a często także tkanek podskórnych. Wyróżnia się rany: cięte, kłute, szarpane, miażdżone, tłuczone, kąsane, postrzałowe, termiczne, chemiczne. Każda z nich goi się nieco inaczej i wymaga nieco innej pielęgnacji. Zasadniczo jednak każda rana przechodzi przez te same etapy gojenia. Jakie są etapy gojenia się ran? Najpierw dochodzi do samozasklepienia się rany. W naczyniach krwionośnych tworzy się czop, który zapobiega utracie krwi, a następnie za sprawą polimeryzacji fibrynogenu rana skleja się - tworzy się skrzep. W przypadku dużych ran lub ran pooperacyjnych, które nie zasklepią się same, konieczne jest założenie szwów. Kolejny etap gojenia się ran to stan zapalny. Wokół rany można wtedy zaobserwować rumień i obrzęk. Na tym etapie naczynia krwionośne rozszerzają się, by komórki odpornościowe organizmu mogły wniknąć do rany i ją oczyścić. Komórkom odpornościowym należy pomóc w procesie oczyszczania rany, stosując środki odkażające. Ostatni etap gojenia się rany to odbudowa uszkodzonej tkanki. Ten etap, zwłaszcza w przypadku głębokich ran, kończy się powstaniem blizny. Jak długo goją się rany po operacji? Proces gojenia ran zależy przede wszystkim od rodzaju rany. Rany niewielkie - same się sklejają, a ciągłość skóry szybko się odtwarza. Często dochodzi do całkowitej regeneracji naskórka lub powstaje niewielka linijna blizna. Komórki skóry w przypadku niewielkiej rany odradzają się kilka dni. Taki szybki proces gojenia się nazywa się rychłozrostem. Rany poważne - najpierw na dnie takiej rany tworzy się tzw. ziarnina, a dopiero na niej odbudowują się warstwy skóry i naskórka. Rany głębokie oraz rany pooperacyjne zwykle wymagają założenia szwów, a proces gojenia trwa ponad miesiąc lub dłużej. Szwy, które pomagają ranie się zasklepić, są usuwane lub rozpuszczają się po 7-14 dniach. Proces gojenia takiej rany to wtórnozrost. Rany trudno gojące - zwykle stanowią powikłania innych chorób. Do takich ran zalicza się odleżyny i owrzodzenia nóg w przebiegu niewydolności żylnej, które charakteryzują się dużym wysiękiem. Rany trudno goją się u osób chorych na cukrzycę, a także w przypadku silnego zakażenia lub słabego ukrwienia w okolicy rany. Co przyspiesza gojenie ran? Szybkość gojenia się ran zależy od kilku czynników. Ważne jest: oczyszczenie rany w początkowej fazie gojenia, ochrona przed zakażeniem, utrzymywanie wilgotnego środowiska i zabezpieczenie rany przed uszkodzeniami. W aptekach można znaleźć różnego rodzaju opatrunki w formie plastrów, żelów czy maści, które przyspieszą gojenie ran. Zaraz po zdjęciu szwów należy ranę natłuszczać, a po około tygodniu od zdjęcia szwów powinno się stosować maści silikonowe, które pomogą wygładzić i rozjaśnić bliznę. Plastry hydrożelowe, hydrokoloidowe oraz inne plastry na trudno gojące się rany Aby przyspieszyć proces gojenia się ran, warto zastosować plastry hydrożelowe lub hydrokoloidowe, które nie tylko zapewniają ranie wilgotne środowisko, ale też absorbują wysięk z rany, działają przeciwbakteryjnie oraz pozwalają ranie oddychać. Dodatkowo nie powodują podrażnień podczas zdejmowania opatrunku. Plastry hydrożelowe są polecane do ran oparzeniowych, a hydrokoloidowe do otarć naskórka, odcisków, odleżyn. Na trudno gojące się rany można zastosować hydrokomórkowy opatrunek żelowy w formie płytki. Taki opatrunek jest polecany na odleżyny i owrzodzenia podudzia oraz oparzenia drugiego stopnia. Można także zastosować piankowe plastry na trudno gojące z hydrożelem, które są polecane do ran suchych oraz ran z niewielkim wysiękiem. Żel na gojenie ran Coraz większym zainteresowaniem cieszą się opatrunki hydrożelowe w strzykawce lub tubce. Tego rodzaju opatrunki na rany nadają się do ran przewlekłych (powierzchniowych i głębokich) o małym wysięku lub suchych. Można je stosować na każdym etapie gojenia się tych ran. Polecane są także do ran oparzeniowych drugiego stopnia i zmiękczania tkanki martwiczej. Gojenie ran pooperacyjnych Gojenie ran pooperacyjnych przyspieszy samoprzylepny, jałowy i wodoodporny opatrunek z folii poliuretanowej. Tego typu opatrunek ochroni ranę przed infekcją, zapewni skórze swobodne oddychanie oraz nie spowoduje podrażnień podczas zdejmowania. Natomiast w przypadku pooperacyjnych ran sączących się, warto zastosować opatrunek o wysokiej chłonności z warstwą hydrofobową, która nie przywiera do rany. Gojenie ran zakażonych Na takie rany poleca się opatrunek z włókien alginianów wapnia, które po zetknięciu się z raną zamieniają się w żel. Taki opatrunek wchłania wysięk i zawarte w nim drobnoustroje. Opatrunek z włókien alginianów wapnia polecany jest do ran głębokich, silnie sączących się lub krwawiących. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!

Sennik samookaleczenieSamookaleczenie we śnie często jest wyrazem braku akceptacji samego siebie, może wskazywać na nasze problemy, a nawet takie sny pojawiają się często powinieneś zgłosić się do specjalisty, być może potrzebujesz pozbyć się złych wspomnień, uczucia lęku lub innych złych takie mogą wskazywać na problemy z zaakceptowaniem samego siebie,psychologiczne, łącznie z sny:Śniło mi się ze odciskam sobie tasakiem dolna szczękę tak na kwadrat jakby i tak z 3 razy resztę snu kntynuowalam bez niej w między czasie zadzwoniłam na 112 mówiąc ze krwawię i ze potrzebuje pomocy podając imię i nazwisko nie wiem jak mówiłam bez dolnej szczęki przyjechała jakaś kobieta i poinformowała moich rodziców o całym zadarzeniu i ze wysyłają mnie do psychiatrykaodpowiedz Śniło mi się że cielam się żyletką w nadgarstek nie po żyłach ale tak z boku dosyć blisko nich, zadałam sobie rany żyletką, krótkie nacięcia dosyć płytkie (jestem w stanie opisać jakie one były bo już to robiłam wielokrotnie kilka lat temu) im więcej ich robiłam tym wieksza sprawiało mi to przyjemnosc ten ból i sączaca się z każdej rany krew. Przeszlo mi wtedy przez myśl a co gdyby spróbować jeszcze raz ale głębiej na zylach, jak szybko bym się wykrwawila i jaka sprawiłoby mi to przyjemnosc, po tej myśli zastanawiałam się czy to nie poczatek kolejnej mojej przygody z depresja, sesjami u psychologa i psychiatra potem się obudziłam i myslalam czy nie pójść do kuchni i nie sprawić sobie tej przyjemności ale powstrzymalam się bo wiem ze po tej krótkiej chwili zaczęło by się wszystko od nowa. Mam problemy z samoakceptacją i niskasamoocena z swoją wartością i docennieniem samej siebie, jednak za bardzo zwazam na to ile znacze dla innych ludzi wokół mnie, jak bardzo każdemu jestem potrzebna w zyciu. Każdy kogo znam mniej lub bardziej darzy mnie dużą sympatią i chcą mi za wszelką cenę pomoc lub sprawić mi radosc czy chociaz przez chwilę ujrzeć uśmiech na mojej twarzy spowodowany przez nich. Nie jestem osobą smutna lub wyobcowana wiec gdyby na moim nadgarstu pojawiły się takie rady zaczęły by się pytania i niepokoj ale nadal zastanawia mnie czy tego nie zakończyć bo czuje się wyobcowana i nie wiedzieć czemu nieobecna w swoim własnym ciele i zyciu.. Nie chce wyjść na osobę która szuka atencji bądź znaleźć się w centrum uwagi bo to ostatnie czego bym chciała ale nie mam się gdzie o tym podzielić wiec pisze to tutaj. Nie oczekuję odpowiedzi na ta wiadomość bo nie potrzebuje pomocy, raz zgłosiłam się po nią i szczerze mówiąc pogorszyła ona moja sytuację niż mi pomogła. Czuje się jak atencjuszka skupiajac swoją uwagę chociaż na chwilę ale kurcze ja też wbrew pozorom mam problemy jak każdy człowiek na tym świecie dlatego nie wiem co zrobić z tymi myślami i chęcią sięgnięcia po cos ostrego...odpowiedz Miałam sen, że sprawiało mi przyjemność wbijanie sobie scyzoryka/noża myśliwskiego w udo i przeciąganie po nim tak, że czułam skrobanie po kości. Mam problemy, ale to uświadomiło mi jak one są potężneodpowiedz To ja miałam tak że byłam w jakimś pokoju i tam było trzech facetów do jednego celowali z pistoletu i nagle na jego miejscu widziałam siebie, miałam świeże rany po całej ręce i po drugiej prawie w tych samych miejscach co mam blizny z realu ale nie z cięcia się :/odpowiedz Mój sen był troszkę bardzo dziwny śniło mi się że byłam stworem na przeciwko mnie siedziała moja koleżanka jako jedna z tych stworów gadałysmy o samookaleczaniu wtedy grube łańcuchy przymonowane do naszych nóg zaczęly nas uciekać leciała krew "czasem sprawianie sobie bolu sprawia przyjemność " nie wiem co to ma znaczyćodpowiedz Śniło mi się, że wbilam sobie nóż w brzuch. Nie mam pojęcia dlaczego ale we śnie tego chciałam. W poprzednim śnie wyskoczyłam z balkonu z 3 piętra (tak mi się wydaje)odpowiedz Śniło mi się, że jechałam z moją klasą (chodzę do technikum gdzie 98% to chłopaki) tramwajem i zaczęłam się przebierać. Siedząc na podłodze zdjęłam spodnie i było widać moje rany i blizny po samookaleczeniu, które mam w realu (górne części ud) oraz rany na i pod kolanami. Wszyscy to zobaczyli i powiedzieli coś w stylu "ouuuu", a ja siedziałam bezradnie na podłodze próbując zakryć rany i powiedziałam z podkówką na twarzy "nie patrzcie". Ostatnio dość często mam sny o cięciu się lub ogólnie pokazane są rany i blizny. Miałam też sen, w którym moja mama spała, a ja zaczęłam ciąć delikatnie jej przedramię. Moje rozumowanie w śnie - chciałam żeby poczuła to co ja, mimo że miała na tej ręce blizny, które sama sobie Stałam gdzieś z kolegą i nagle podniósł mi się rękaw do góry i zobaczył że mam rany po samookaleczaniu się. Co to znaczy?odpowiedz a mi z kolei śniło się że wiertarką przewiercam sobie łokcie na wylot, pomimo że to strasznie bolało uważałem to za słuszne... masakraodpowiedz Ja miałam bardzo podobnie, tylko ja strzeliłam sobie w udaodpowiedz Śniło mi sie, że na nadgarstkach nożem robiłam sobie rany, były cienkie i okropnie bolały. Tak bardzo że nie mogłam usiedzieć. Im większy czułam ból tym mocniej zaczynałem się ciąć. Nie wiem co to oznacza, ale to prawda, że mam problem z samoakceptacją. Boje się, że to może oznaczać, że popadnę w Śniło mi się, że siedziałem w domu i żyletką ciąłem się po ręce. Nie jestem pewny czy dobrze zapamiętałem to co wyciąłem ale wydaje mi się że to było „Ppp.?..!!” nie wiem co to może znaczyć..A później przyszła moja kuzynka i mnie wyzywała za to…odpowiedz

Samookaleczanie: co jest powodem i jak radzić sobie z takimi przypadkami? Opublikowano: 18:32Aktualizacja: 17:17 Brak umiejętności radzenia sobie z negatywnymi emocjami może skutkować angażowaniem się w zachowania polegające na uszkadzaniu własnego ciała. Samookaleczanie to zjawisko występujące najczęściej u dzieci i młodzieży. Sprawdźcie, jakie są przejawy oraz możliwe przyczyny dokonywania samouszkodzeń ciała. Z artykułu dowiecie się także, jak można pomóc osobie z tym problemem. Samookaleczanie – czym jest?Przyczyny samookaleczania sięSamookaleczanie młodzieży i dzieci – skala problemuJak pomóc? Leczenie osób samookaleczających się Samookaleczenie możemy zdefiniować jako nieakceptowane społecznie, celowe uszkodzenie ciała, które powoduje krwawienie, zasinienie lub ból i podejmowane jest z zamiarem redukcji dyskomfortu psychicznego. Osoby angażujące się w tego typu zachowania z założenia dążą do wywołania obrażeń powierzchni skóry o niewielkim lub umiarkowanym nasileniu – bez intencji samobójczych. Terminem tym nie określamy działań, które przyjmujemy za usankcjonowane w społeczeństwie (np. wykonywanie piercingu lub tatuażu) ani zachowań podejmowanych pod wpływem substancji psychoaktywnych lub w okresie ich odstawiania. Przyczyny samookaleczania się Samouszkodzenia ciała dokonywane są najczęściej przez osoby, które wykorzystują okaleczanie się jako sposób radzenia sobie ze negatywnymi emocjami (takimi jak lęk, poczucie winy, cierpienie, gniew, samotność) i metodę na unikanie ich odczuwania. Wśród przyczyn angażowania się w tego rodzaju zachowania wyróżnia się także: dążenie do wywierania wpływu na otoczenie, karanie siebie lub innych, chęć wyrażenia traumatycznych doświadczeń ze swojego życia lub potrzeba ponownego przeżywania urazu, uczucie konieczności wywoływania w sobie emocji w sytuacji odczuwania „wewnętrznej pustki”. Odczuwanie ulgi po akcie samookaleczenia się powoduje, że staje się ono podstawowym narzędziem radzenia sobie z problemem. Z każdą kolejną próbą, nawyk dokonywania samouszkodzeń w odpowiedzi na trudne emocje umacnia się aż do momentu, gdy ta strategia stanie automatycznym sposobem regulowania negatywnych odczuć. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Zdrowie umysłu Naturell Ashwagandha, 60 tabletek 18,15 zł Zdrowie umysłu Good Sleep from Plants 60 kaps. wegański 45,00 zł 90,00 zł Zdrowie umysłu Less Stress from Plants 60 kaps. wegański 60,00 zł 90,00 zł Zdrowie umysłu Deep Focus from Plants 60 kaps. wegański 45,00 zł 90,00 zł Zdrowie umysłu, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z głębokim skupieniem, 30 saszetek 139,00 zł Możecie zastanawiać się, jakie czynniki przyczyniają się do wybierania samookaleczania jako sposobu na radzenie sobie z problemami emocjonalnymi. Przegląd badań na ten temat pozwala na wyróżnienie kilku elementów, które zwiększają prawdopodobieństwo dokonywania samookaleczeń. Silnymi czynnikami ryzyka są: traumatyczne lub niestabilne relacje z najbliższymi osobami, nieotrzymywanie wsparcia z ich strony, przedwczesna separacja od rodziców lub opiekunów (np. na skutek śmierci rodzica, rozwodu), silna krytyka ze strony rodziców, problem alkoholowy członka rodziny, traumatyczne wydarzenia w dzieciństwie, bycie ofiarą przemocy. W badaniach zauważono także, że wśród samookaleczającej się młodzieży częściej niż w ogólnej populacji występowały zaburzenia lękowe, depresja, myśli i próby samobójcze, zaburzenia odżywiania (szczególnie bulimia) – te nieprawidłowości również mogą zwiększać ryzyko dokonywania samouszkodzeń ciała. Sposoby samookaleczania się Najczęstszą metodą samookaleczania się jest nacinanie skóry – tę forma samouszkodzeń stosowana jest przez 70-90% osób dokonujących uszkodzeń swojego ciała. Do mniej rozpowszechnionych form zalicza się uderzanie (np. głową w twarde powierzchnie), przypalanie, dokonywanie zadrapań, gryzienie, wyrywanie włosów, nieuzasadnione problemami medycznymi zażywanie leków. Większość osób samookaleczających się stosuje więcej niż jedną z podanych metod. Częściami ciała najczęściej narażonymi na uszkodzenia w wyniku samookaleczania się są ręce (nadgarstki, przedramiona, ramiona), uda oraz brzuch. Samookaleczanie młodzieży i dzieci – skala problemu Początki zachowań związanych z dokonywaniem samouszkodzeń ciała u największej części pacjentów można zaobserwować już u dzieci między 12. a 14. rokiem życia. Młodzież jest grupą, w której takie zachowania obserwuje się najczęściej. Szacuje się, że samookaleczanie to problem, który dotyczy między 13 a 42% nastolatków i młodych dorosłych. Rozpowszechnienie tego zjawiska zmniejsza się z wiekiem i u dorosłych odsetek osób dokonujących samouszkodzeń ciała wynosi około 4-6%, przy czym trzeba zauważyć, że brakuje szczegółowych badań na temat częstości występowania tych zaburzeń w grupach osób nieobjętych opieką psychiatryczną. Jak pomóc? Leczenie osób samookaleczających się Jeśli ten problem dotyczy bezpośrednio Was, powinnyście wiedzieć, że pierwszym krokiem do uzyskania adekwatnej pomocy zawsze powinna być rozmowa z zaufaną osobą dorosłą, psychologiem lub lekarzem, najlepiej psychiatrą. Psychiatra na pierwszej wizycie zadaje pacjentowi pytania odnośnie jego stanu zdrowia, historii życia i problemu samookaleczania się w przeszłości i obecnie. Uzyskanie szczegółowych informacji umożliwia ustalenie skutecznego planu leczenia. W niektórych przypadkach lekarz może przepisać leki, które zmniejszą odczuwanie potrzeby samookaleczania się (np. jeśli wiąże się ono z występowaniem depresji). Celem leczenia jest zwykle wypracowanie metod pozwalających na radzenie sobie z negatywnymi emocjami. Jeśli podejrzewacie, że ktoś z Waszego otoczenia dokonuje samouszkodzeń ciała, spróbujcie w łagodny sposób poruszyć ten temat. Jeśli ta osoba się przed Wami otworzy, cierpliwie jej wysłuchajcie, nie lekceważcie tego, co mówi i zapewnijcie, że nawet jeśli nie do końca ją rozumiecie, to chcecie pomóc. Zaproponujcie, że poszukacie dla niej odpowiedniego specjalisty, który ułatwi poradzenie sobie z tym problemem. Fachowej, bezpłatnej pomocy udzielają specjaliści w placówkach, takich jak Poradnie Zdrowia Psychicznego, Ośrodki Interwencji Kryzysowej, czy Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne (dla dzieci i młodzieży). Możecie skorzystać także z infolinii: Centrum Wsparcia dla Osób w Kryzysie Psychicznym – tel. 800 70 22 22, Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży – tel. 800 080 222 lub 116 111, Telefon dla Rodziców i Nauczycieli – tel. 800 100 100. Źródła: Lenkiewicz K., Racicka E., Bryńska A. (2017) Samouszkodzenia – miejsce w klasyfikacjach zaburzeń psychicznych, czynniki ryzyka i mechanizmy kształtujące. Przegląd badań, Psychiatria Polska, 51(2):323-334. Samookaleczenia – o wyrządzaniu sobie krzywdy i terapii tego problemu, dostęp z: Zobacz także Milena Marchewka Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy

15 Sie 2018, Śro 21:10, PID: 759340 Dziary na bliznach - polecam ' luke_cyku Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 9:06, PID: 790035 Hej. Odkopuję, bo mam zbyt dużo wolnego czasu ;\ Mam bliznę na przedramieniu, jest sporawa. Od dawna chcę ją zadziabać, jednakże nie znalazłem dobrego pomysłu. Wiem że to ryzykowne, ale jeśli ją pokaże to może kogoś olśni i zechce mi pomóc w doborze fajnego wzoru. Załączone pliki Miniatury jablecznik Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 10:07, PID: 790039 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 25 Kwi 2019, Czw 10:07 przez jablecznik.) (25 Kwi 2019, Czw 9:06)luke_cyku napisał(a): Hej. Odkopuję, bo mam zbyt dużo wolnego czasu ;\ Mam bliznę na przedramieniu, jest sporawa. Od dawna chcę ją zadziabać, jednakże nie znalazłem dobrego pomysłu. Wiem że to ryzykowne, ale jeśli ją pokaże to może kogoś olśni i zechce mi pomóc w doborze fajnego wzoru. Idź do studia najpierw zrób wywiad znajdź dobrego artystę który specjalizuje się w danym arcie i MamMokrePranie Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 10:11, PID: 790041 Nie wygląda strasznie Wydaje mi się, że u mężczyzn blizny sa bardziej akceptowalne niż u kobiet. Blizny po cięciach sa rozpoznawalne, dlatego słabo wyglądają na rękach Jeśli ktoś się źle z nimi czuje, to świetnym pomysłem jest tatuaż. luke_cyku Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 10:14, PID: 790042 (25 Kwi 2019, Czw 10:07)jablecznik napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 9:06)luke_cyku napisał(a): Hej. Odkopuję, bo mam zbyt dużo wolnego czasu ;\ Mam bliznę na przedramieniu, jest sporawa. Od dawna chcę ją zadziabać, jednakże nie znalazłem dobrego pomysłu. Wiem że to ryzykowne, ale jeśli ją pokaże to może kogoś olśni i zechce mi pomóc w doborze fajnego wzoru. Idź do studia najpierw zrób wywiad znajdź dobrego artystę który specjalizuje się w danym arcie i Boję się. Skupię na sobie zbyt dużo uwagi i umrę. A na "cyku" niezdrowo się dziabać chyba. jablecznik Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 10:17, PID: 790043 (25 Kwi 2019, Czw 10:14)luke_cyku napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 10:07)jablecznik napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 9:06)luke_cyku napisał(a): Hej. Odkopuję, bo mam zbyt dużo wolnego czasu ;\ Mam bliznę na przedramieniu, jest sporawa. Od dawna chcę ją zadziabać, jednakże nie znalazłem dobrego pomysłu. Wiem że to ryzykowne, ale jeśli ją pokaże to może kogoś olśni i zechce mi pomóc w doborze fajnego wzoru. Idź do studia najpierw zrób wywiad znajdź dobrego artystę który specjalizuje się w danym arcie i Boję się. Skupię na sobie zbyt dużo uwagi i umrę. A na "cyku" niezdrowo się dziabać chyba. Oni tam widzieli wszystko. Zazwyczaj. Obejrzy powie co można zrobić. Taka pogadanka na luzaku nie będzie Cie pytał o osobiste sprawy to nie psychoterapia Karol1991 Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 10:18, PID: 790045 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 25 Kwi 2019, Czw 10:19 przez Karol1991.) A co z bliznami na twarzy po tradziku Tam sobie tatuazy nie porobie xD Myslalem o jakiejs brodzie, ale pewno bede wygladal bardziej jak bezdomny... Moze trzeba sie przygotowac... Twoja blizna nie wyglada zle : ) Ale jak bedziesz sie lepiej czul to czemu nie : ) luke_cyku Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 10:20, PID: 790046 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 25 Kwi 2019, Czw 10:23 przez luke_cyku.) (25 Kwi 2019, Czw 10:11)MamMokrePranie napisał(a): Nie wygląda strasznie Wydaje mi się, że u mężczyzn blizny sa bardziej akceptowalne niż u kobiet. Blizny po cięciach sa rozpoznawalne, dlatego słabo wyglądają na rękach Jeśli ktoś się źle z nimi czuje, to świetnym pomysłem jest tatuaż. Nie sądzę że blizny po cięciach są społecznie akceptowalne. Na uczelni, czy to w pracy, zauważone wykluczają Cię dotkliwie. Chciałbym się "dobrze" poczuć ze swoimi, ale jest to raczej niemożliwe. (25 Kwi 2019, Czw 10:18)Karol1991 napisał(a): A co z bliznami na twarzy po tradziku Tam sobie tatuazy nie porobie xD Myslalem o jakiejs brodzie, ale pewno bede wygladal bardziej jak bezdomny... Moze trzeba sie przygotowac...Broda dodaje charakteru i męskości : i plus 10 do umiejętności drwala, polecam (25 Kwi 2019, Czw 10:17)jablecznik napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 10:14)luke_cyku napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 10:07)jablecznik napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 9:06)luke_cyku napisał(a): Hej. Odkopuję, bo mam zbyt dużo wolnego czasu ;\ Mam bliznę na przedramieniu, jest sporawa. Od dawna chcę ją zadziabać, jednakże nie znalazłem dobrego pomysłu. Wiem że to ryzykowne, ale jeśli ją pokaże to może kogoś olśni i zechce mi pomóc w doborze fajnego wzoru. Idź do studia najpierw zrób wywiad znajdź dobrego artystę który specjalizuje się w danym arcie i Boję się. Skupię na sobie zbyt dużo uwagi i umrę. A na "cyku" niezdrowo się dziabać chyba. Oni tam widzieli wszystko. Zazwyczaj. Obejrzy powie co można zrobić. Taka pogadanka na luzaku nie będzie Cie pytał o osobiste sprawy to nie psychoterapia Nie czuję się na siłach wiedząc że nawet nie musi być tak źle. Może jakoś online da się to zrobić : jablecznik Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 10:31, PID: 790047 (25 Kwi 2019, Czw 10:20)luke_cyku napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 10:11)MamMokrePranie napisał(a): Nie wygląda strasznie Wydaje mi się, że u mężczyzn blizny sa bardziej akceptowalne niż u kobiet. Blizny po cięciach sa rozpoznawalne, dlatego słabo wyglądają na rękach Jeśli ktoś się źle z nimi czuje, to świetnym pomysłem jest tatuaż. Nie sądzę że blizny po cięciach są społecznie akceptowalne. Na uczelni, czy to w pracy, zauważone wykluczają Cię dotkliwie. Chciałbym się "dobrze" poczuć ze swoimi, ale jest to raczej niemożliwe. (25 Kwi 2019, Czw 10:18)Karol1991 napisał(a): A co z bliznami na twarzy po tradziku Tam sobie tatuazy nie porobie xD Myslalem o jakiejs brodzie, ale pewno bede wygladal bardziej jak bezdomny... Moze trzeba sie przygotowac...Broda dodaje charakteru i męskości : i plus 10 do umiejętności drwala, polecam (25 Kwi 2019, Czw 10:17)jablecznik napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 10:14)luke_cyku napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 10:07)jablecznik napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 9:06)luke_cyku napisał(a): Hej. Odkopuję, bo mam zbyt dużo wolnego czasu ;\ Mam bliznę na przedramieniu, jest sporawa. Od dawna chcę ją zadziabać, jednakże nie znalazłem dobrego pomysłu. Wiem że to ryzykowne, ale jeśli ją pokaże to może kogoś olśni i zechce mi pomóc w doborze fajnego wzoru. Idź do studia najpierw zrób wywiad znajdź dobrego artystę który specjalizuje się w danym arcie i Boję się. Skupię na sobie zbyt dużo uwagi i umrę. A na "cyku" niezdrowo się dziabać chyba. Oni tam widzieli wszystko. Zazwyczaj. Obejrzy powie co można zrobić. Taka pogadanka na luzaku nie będzie Cie pytał o osobiste sprawy to nie psychoterapia Nie czuję się na siłach wiedząc że nawet nie musi być tak źle. Może jakoś online da się to zrobić : poszukaj wzorów stylu jaki chcesz na googlach zdjęć znajdź dobre studio, zapytaj o artystę w wybranym stylu oni znajda namiar i go dadzą obejrzyj jego portfolio. Spodobało sie. Wyślij wiadomość zdjęcie blizny z zapytaniem i wzory tt. Czekaj. Galadriela Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 11:16, PID: 790051 Przykrywanie blizn tatuażami to dość powszechna praktyka, z pewnością nie zdziwi żadnego tatuażysty, nikt tez nie powinien pytać jaka jest geneza tej blizny. Tylko wybierz renomowane studio z doświadczeniem. Jeśli chodzi o wzór to sam musisz zdecydować, wszak to sprawa bardzo indywidualna i powinna odzwierciedlać Ciebie. Bo rozumiem, że nie ma to być tylko „przykrywka” bez znaczenia, jeśli tak-to imo lepiej chodzić z blizną. jablecznik Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 11:42, PID: 790056 Wszak to tez blizna luke_cyku Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 11:44, PID: 790057 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 25 Kwi 2019, Czw 11:48 przez luke_cyku.) (25 Kwi 2019, Czw 11:42)jablecznik napisał(a): Wszak to tez blizna hehe + Błyskotliwie, chciałbym coś podobnego, ale bez przesady na mojej scarze a ta na trądzik Załączone pliki Miniatury MamMokrePranie Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 15:56, PID: 790068 (25 Kwi 2019, Czw 10:20)luke_cyku napisał(a): [quote='MamMokrePranie' pid='790041' dateline='1556183489'] Nie wygląda strasznie Wydaje mi się, że u mężczyzn blizny sa bardziej akceptowalne niż u kobiet. Blizny po cięciach sa rozpoznawalne, dlatego słabo wyglądają na rękach Jeśli ktoś się źle z nimi czuje, to świetnym pomysłem jest tatuaż. Nie sądzę że blizny po cięciach są społecznie akceptowalne. Na uczelni, czy to w pracy, zauważone wykluczają Cię dotkliwie. Chciałbym się "dobrze" poczuć ze swoimi, ale jest to raczej niemożliwe. Nie napisałam, że blizny po cięciach są społecznie akceptowalne. Pisałam ogólnie o bliznach, następnie konkretnie po cięciach. Proszę czytać uważnie. evergreen Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 16:17, PID: 790078 Blizny po tradziku można usuwać w gabinecie kosmetycznym laserowo Karol1991 Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 16:23, PID: 790079 Moich to raczej nie dadzo rady... to gowno przyczepilo sie do mnie od 15 roku zycia i trwalo w bardzo ostrym natarciu do 25 roku teraz nadal ale duzo mniej... 25 Kwi 2019, Czw 16:33, PID: 790080 czy wyciskanie pryszczów to samookaleczanie się? 25 Kwi 2019, Czw 16:40, PID: 790081 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 25 Kwi 2019, Czw 16:41 przez Dowolna.) W tym miejscu tak naprawdę możesz sobie wydziarać co zechcesz - nawet jeśli nie będzie przykrywało blizny całkowicie, to i tak tatuaż będzie sie rzucał w oczy znacznie bardziej niż blizna pod nim. Poszukaj wzorów/stylów które Ci się podobają i zrób rozeznanie w swojej okolicy. Nie musisz od razu iść do studia - z większością miejscówek w temacie projektu i wyceny dogadasz się mailowo i dopóki nie podejmiesz ostatecznej decyzji myślę, że nikt nie będzie wymagał nawet twojego imienia i nazwiska, może jednak być dla nich przydatna informacja, że masz w tym miejscu bliznę, ewentualnie poproszą o zdjęcie łapy. @L1sek No co Ty - to samodoskonalenie i nieziemska przyjemność! 25 Kwi 2019, Czw 16:46, PID: 790083 (25 Kwi 2019, Czw 16:40)Ninkka napisał(a): L1sek No co Ty - to samodoskonalenie i nieziemska przyjemność! Samodoskonalenie? Hmm... Coś tu nie pasuje. Bo żeby trzeba było opierać się samowolnej potrzebie samodoskonalania się... Coś ściemniasz, nie wierzę Ci. Karol1991 Zarejestrowany(a) 25 Kwi 2019, Czw 16:50, PID: 790084 Teraz jak o tym mysle to faktycznie jest to samookaleczanie sie. Nie zagraza zyciu, ale psuje zycie... 25 Kwi 2019, Czw 17:19, PID: 790085 (25 Kwi 2019, Czw 16:46)L1sek napisał(a): (25 Kwi 2019, Czw 16:40)Ninkka napisał(a): L1sek No co Ty - to samodoskonalenie i nieziemska przyjemność! Samodoskonalenie? Hmm... Coś tu nie pasuje. Bo żeby trzeba było opierać się samowolnej potrzebie samodoskonalania się... Coś ściemniasz, nie wierzę Ci. Pryszcze to inaczej niedoskonałości, więc usuwanie pryszczy to...? 27 Kwi 2019, Sob 11:49, PID: 790278 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 27 Kwi 2019, Sob 15:53 przez Dowolna.) Trafiłam na ciekawą nitkę z fotami tatuaży z bliznami w roli głównej. Podoba mi się idea nie tylko ich zakrywania, ale też wkomponowania w jakiś niebanalny projekt. Rybka jest kozacka, ale to to serio mistrz. Proxi Zbanowany 14 Maj 2020, Czw 23:48, PID: 820985 Ma ktoś blizny przerostowe i próbował z nimi "walczyć"? Ja mam jedną która powoduje u mnie obrzydzenie, ok. 6cmx2cm, na szczęście jest na ramieniu, więc nie jest to specjalnie widoczne miejsce. Mam ją już z rok, to podobno najgorszy rodzaj blizn do usuwania, nawet zabiegi laserem czasami nie przynoszą efektów. 15 Maj 2020, Pią 0:40, PID: 820986 Coś słyszalam o tatuarzach w kolorze skóry na blizny ale musiałbyć psorawdzać w necie, w każdym razie wiem że coś takiego jest. Zwykły tatuarz tez pewnie by uszedł i zamaskował problem. 15 Maj 2020, Pią 0:51, PID: 820987 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 15 Maj 2020, Pią 0:59 przez Kiwi.) Nie do końca odpowiada to na pytanie, ale miałam kilka blizn też powodujących obrzydzenie, wyglądały dokładnie jak dżdżownice do połowy zatopione w ręce (wypukłość, kolor, szerokość). W ogóle były bardzo mało elastyczne, często mnie bolały (bo jakiekolwiek naciągnięcie skóry ciągnęło za te blizny). Po latach zbladły, spłaszczyły się i są w miarę normalne, tak je te wszystkie inne, które zgoiły się ładnie. EDIT: ale to tak z 5 lat minęło zanim przestały przestały przypominać dżdżownice, a może i 7 Proxi Zbanowany 15 Maj 2020, Pią 18:57, PID: 821034 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 15 Maj 2020, Pią 18:58 przez Proxi.) Szinuja, to wypukła blizna, więc nie ma to zbytnio sensu. Choć fakt, że przez kolor jest znacznie bardziej widoczna, ale mój błąd bo to chyba nie blizna przerostowa, a bliznowiec. Kiwi, idealny opis. xd Trochę pocieszające, jeszcze tylko parę lat i będę mógł wyrzucić to wiadro spod lustra.

Często zdarza się, że osoby ukrywają swój nawyk, ale dążenie do samookaleczania nie jest zjawiskiem rzadkim, zwłaszcza w przypadku osób dojrzewających i młodych dorosłych. Wiele osób radzi sobie z tymi zachowaniami destrukcyjnymi podejmując leczenie. Niezależnie od tego czy dana osoba dopiero zaczęła wyrządzać sobie krzywdę czy robi to od dłuższego czasu, istnieje szansa na polepszenie zdrowia i zredukowanie tych zachowań. Rozmowa z lekarzem, psychologiem, psychoterapeutą, czy też zaufanym przyjacielem, członkiem rodziny jest pierwszym krokiem w kierunku zrozumienia Twojego zachowania i odnalezienia ulgi. Czym jest samookaleczanie? Samookaleczenia lub samouszkodzenia oznaczają celowe wyrządzanie sobie krzywdy. Jedną z powszechnych metod jest cięcie nożem. Jednak niezależnie od metody, zjawisko celowego wyrządzania sobie krzywdy jest klasyfikowane jako samookaleczenie. Niektóre osoby czują impuls, aby przypalać samego siebie, wyrywać sobie włosy lub zapobiegać gojeniu się ran. Ekstremalne urazy mogą prowadzić do złamań. Krzywdzenie samego siebie, lub myślenie o tym, jest oznaką trudności emocjonalnych. Te nieprzyjemne emocje mogą narastać, jeśli dana osoba używa samookaleczanie jako mechanizmu radzenia sobie. Nauka innych sposobów tolerowania bólu psychicznego sprawi, że będziesz silniejszy patrząc na sytuację długoterminowo. Samookaleczenie wywołuje również poczucie wstydu. Blizny powstałe na skutek częstego cięcia lub przypalania mogą być trwałe. Picie alkoholu lub zażywanie narkotyków kiedy dochodzi do samookaleczenia zwiększa ryzyko bardziej poważnych ran niż były one zamierzone. Pochłania to również Twój czas i energię, odciąga od innych spraw, które są dla Ciebie ważne. Uciekanie z lekcji, aby zmienić bandaże lub unikanie spotkań z ludźmi tak, aby nie zauważyli Twoich blizn jest oznaką tego, że ten nawyk wpływa negatywnie na Twoją pracę i relacje z innymi. Dlaczego dochodzi do samookaleczania? Samookaleczenie nie jest chorobą psychiczną, ale zachowaniem oznaczającym brak umiejętności radzenia sobie. Kilka zaburzeń jest z tym powiązanych, między innymi zaburzenie osobowości typu borderline, depresja, zaburzenia jedzenia, lęk, czy też zaburzenie stresu pourazowego (PTSD). Samookaleczenie występuje najczęściej w okresie adolescencji i wczesnej dorosłości, ale może pojawić się również w późniejszych latach życia. W grupie największego ryzyka znajdują się osoby, które doświadczyły wydarzenia traumatycznego, były ofiarami znęcania się lub zaniedbywania. Przykładowo, jeśli osoba dorastała w niestabilnej rodzinie, samookaleczenie mogło stać się mechanizmem radzenia sobie. Jeśli dana osoba pije lub używa narkotyków istnieje większe ryzyko samouszkodzeń ponieważ substancje te obniżają samokontrolę. Pragnienie wyrządzenia sobie krzywdy może rozpocząć się wraz z przemożną złością, frustracją lub bólem. Kiedy dana osoba nie wie, jak poradzić sobie z emocjami lub jako dziecko nauczyła się je ukrywać, samookaleczenie może być odczuwanie jako wyzwolenie. Czasami wyrządzenie sobie krzywdy stymuluje wydzielanie się endorfin, co poprawia nastrój. Jeśli osoba nie czuje wielu emocji może wywołać ból, aby poczuć cokolwiek rzeczywistego, aby zastąpić odrętwienie emocjonalne. Kiedy dana osoba wyrządza sobie krzywdę może doświadczyć poczucia winy lub wstydu. Jeśli wstyd prowadzi do intensywnych negatywnych odczuć, ta osoba może ponownie dążyć do samookaleczenia. Zachowanie tworzy przez to niebezpieczny krąg i staje się długoterminowym nawykiem. Niektóre osoby tworzą nawet rytuały z tym związane. Samookaleczenie nie jest tym samym co próba samobójcza. Jednakże jest to objaw emocjonalnego bólu, który powinien być potraktowany poważnie. Jeśli ktoś wyrządza sobie krzywdę może być w grupie zwiększonego ryzyka samobójstwa. Ważne jest, aby znaleźć ujście dla emocji leżących u podłoża danego zachowania, najlepiej zrobić to w trakcie psychoterapii. Terapia i radzenie sobie Istnieją skutecznie metody leczenia tendencji do samookaleczenia, które pozwalają poczuć ponownie kontrolę. Psychoterapia jest istotna w przypadku każdego planu leczenia. Samookaleczenie może być odczuwane jako konieczne dla radzenia sobie z emocjami, więc dana osoba będzie musiała nauczyć się nowych mechanizmów. Pierwszym krokiem uzyskania pomocy jest rozmowa z zaufanym dorosłym, przyjacielem, psychologiem, psychoterapeutą, lub lekarzem, który posiada wiedzę z tego zakresu, najlepiej psychiatrą. Psychiatra (psycholog, psychoterapeuta) zada pytania na temat zdrowia, historii życia oraz samookaleczenia w przeszłości i obecnie. Rozmowa ta, nazywana wywiadem diagnostycznym, może potrwać godzinę lub dłużej. Lekarze nie mogę użyć testów krwi lub badania, aby zdiagnozować zaburzenie psychiczne więc polegają na szczegółowych informacjach od danej osoby. Im więcej informacji ta osoba może przekazać tym lepszy będzie plan leczenia. W zależności od zaburzenia leżącego u podłoża problemu lekarz może przepisać leki pomagające w przypadku trudnych emocji. Przykładowo dla kogoś cierpiącego na depresję leki antydepresyjne mogą zmniejszyć potrzebę samookaleczenia. Lekarz poleci również terapię, która pomoże nauczyć się nowych zachowań, jeśli samookaleczenie stało się nawykiem. Pomóc mogą różne typy terapii w zależności od diagnozy. Terapia poznawczo-behawioralna koncentruje się na rozpoznaniu negatywnych wzorców myślenia i ulepszaniu umiejętności radzenia sobie. Terapia dialektyczno-behawioralna może pomóc nauczyć się pozytywnych metod radzenia sobie. Co robić gdy ktoś wyrządza sobie krzywdę? Być może zauważyłeś, że przyjaciel lub krewny ma często rany lub opatrunki. Jeśli ktoś nosi długie rękawy i spodnie nawet w upalne dni może starać się ukryć rany lub blizny. Pamiętaj, że to zachowanie może być częścią większej przypadłości i mogą pojawiać się dodatkowe oznaki trudności emocjonalnych. On lub ona może mówić o rzeczach, które wydają się bez nadziei lub bez wartości, mogą przejawiać słabą kontrolę impulsów lub mieć trudności w stosunkach z innymi ludźmi. Jeśli niepokoi Cię, że przyjaciel lub krewny może wyrządzać sobie krzywdę zapytaj jak sobie radzi i bądź gotowy wysłuchać odpowiedzi nawet jeśli jest to dla Ciebie sytuacja niekomfortowa. Jest to trudny temat do zrozumienia. Najlepszą rzeczą jaką możesz powiedzieć to przyznanie, że może nie do końca rozumiesz, ale jesteś, aby pomóc. Nie lekceważ emocji, nie próbuj obrócić tego w żart. Łagodnie zachęć do leczenia, powiedz że samookaleczenia nie są rzadkie, a lekarze i terapeuci mogą pomóc. Jeśli to możliwe zaproponuj pomoc z znalezieniu odpowiedniego terapeuty. Nie atakuj, nie wymuszaj obietnicy, że dana osoba przestanie, ponieważ zmiana zachowania wymaga więcej niż tylko silnej woli. Tłumaczenie: Joanna Lichoń; Źródło:

Premium 2 ośrodki w Kujawsko-pomorskie, Śląskie... · 7 sty 2013 Witam Panią, Abyśmy mieli zobrazowany Pani problem uprzejmie proszę o przesłanie zdjęcia dobrej jakości Pani blizn na adres mailowy. Blizny niestety nie da się usunąć w taki sposób by nic nie było widać za pomocą nowych technologi laserowych możemy ją zmniejszyć tak by była ona mniej widoczna. Jak tylko prześle nam Pani swoje zdjęcia będziemy mogli więcej napisać w jakim kierunku powinna iść Pani terapia leczenia blizn. Pozdrawiam serdecznie, Anna Wojtyla ESTETICMED Klinika Medycyny Estetycznej i Laseroterapii dr Ilona Wnuk-Bieńkowska & dr n. med. Marcin Bieńkowski Szanowna Pani, Trudno jest cokolwiek powiedziec o Pani szczególnym przypadku, nie widząc i nie mając możliwości zbadania zmian i ich lokalizacji. Proszę pamiętac, że nie ma możliwości całkowitego usunięcia blizn- po zabiegu mogą byc one tylko mniej widoczne lub wskazywac na inne pochodzenie niż samouszkodzenie. Metody, które wchodzą w rachubę to: ścięcie styczne lub przeszczep skóry, rozciąganie skóry przy pomocy ekspanderów lub zmiana ich kształtu. Sposób rozwiązania Pani problemu może byc ustalony podczas konsultacji. Orientacyjne ceny zabiegów są na mojej stronie internetowej. Pozdrawiam Dr Jerzy Chęciński Brak opinii Katowice · 7 sty 2013 Koszty leczenia blizn zależą od wybranej metody oraz od wielkości powierzchni jaką pokrywają blizny. Jeżeli zdecyduje się Pani na zabieg laserem frakcyjnym ceny rozciągają się od mniej więcje 300zł a sięgać mogą nawet do rzędu 2000zł za jeden zabieg. Dla przykładu podam, że powierzchnia całej twarzy poddana działaniu lasera frakcyjnego to koszt około 1500zł. Pozdrawiam, mgr Ewa Gwiazda Angelius Medycyna Estetyczna Witam, blizny mozna wyciac, ale prosze pamietac o tym, ze zabieg chirurgiczny zawsze pozostawia slad w postaci blizny. Blizna po zabiegu bedize swiadczyc o przebytej operacji leczniczej, a nie o samookaleczeniu. Prosze o przeslanei zdjec na ponizszy adres e-mail. Pozdrawiam, Gabinet Chirurgii Plastycznej dr Jerzy Chęciński Premium 2 ośrodki w Kujawsko-pomorskie, Śląskie... · 27 maj 2012 Witam Oczywiście bliznę można poddać terapii laserowej. Dzięki niej stanie się ona mniej widoczna. Polceamy Pacjetom terapie łączone, które opierają się na działaniu kilku laserów frakcyjnych (Pixel, Fraxel oraz Mosaic eCO2). Ceny leczenia blizn uzależnione są od rodzaju, kształtu i wielkości blizny. W ceu wstępnej wyceny terapii uprzejmie proszę o przesłanie zdjęć Pozdrawiam Dominika Dąbrowska ESTETICMED Klinika Medycyny Estetycznej i Laseroterapii dr Ilona Wnuk & dr n. med. Marcin Bieńkowski Premium Najlepiej usuwać tego typu blizny laserem frakcyjnym CO2 Przebieg leczenia jest wieloetapowy , ale efekty zazwychaj zadawalające dlapacjenta Biogenica Klinika Piękna Brak opinii 0 ośrodki w · 5 mar 2012 Witam, Uprzejmie proszę o przesłanie zdjęć w dobrej rozdzielczości w celu ewentualnej wyceny zabiegu i ustalenia sesji zabiegów oraz zaproponowania dla Pani najlepszego rozwiązania. Z poważaniem Sandra Dryka BIOGENICA Klinika Piękna Brak opinii Cieszyn · 5 mar 2012 Witam, Zapraszam na konsultację lekarską do Laserowego Centrum w Ostrawie celem omówienia odpowiedniej metody zabiegu. Kontakt i rejestracja. Premium Witam Przypuszczalnie mozliwa jest poprawa wyglądu blizny po kilku zabiegach. Jako metodę podstawową wykorzystujemy laser frakcyjny CO2. Zapraszam na konsultację. 2 ośrodki w Kujawsko-pomorskie, Śląskie... · 3 mar 2012 witam Leczeniem blizn zajmujemy się od ponad 10 lat. Obie kliniki oferują pełen zakres najnowszych rozwiązań laserowych oraz zaawansowanych terapii łączonych. W ofercie znajduje się cały panel zabiegów indywidualnie dobieranych do potrzeb pacjenta i rodzaju blizny. Zapewniamy bezkompromisową jakość najnowsze rozwiązania technologiczne i wieloletnie doświadczenie lekarzy specjalistów. Zapraszam Marcin Bieńkowski ESTETICMED Klinika Medycyny Estetycznej i Laseroterapii dr Ilona Wnuk-Bieńkowska & dr n. med. Marcin Bieńkowski Premium Witam Można usuwać tego rodzaju moim gabinecie usuwamy je laserem frakcyjnym eCO2 Lutronic Na pewno koniecznym jest wykonanie co najmniej kilku zaiegow Częstochowa · 22 sie 2011 Witam Zapraszamy na konsultację do naszego gabinetu w Częstochowie w celu doboru najskuteczniejszej metody, polecamy zabieg laserem frakcyjnym. Dr Agata Kusiba-Strażyńska Częstochowa · 16 sie 2011 Witam Zapraszamy do gabinetu w Częstochowie na konsultację gdzie z naszym wieloletnim doświadczeniem dobierzemy najbardziej efektywną metodę leczenia. Pozdrawiam Dr Agata Kusiba-Strażyńska Witam, zapraszam na konsultacje do kliniki w Warszawie. Prosze o przeslanie zdjec na ponizszy adres e-mail w celu okresleniea metody zabiegu. Pozdrawiam, Dr Jerzy Chęciński 2 ośrodki w Dolnośląskie, Mazowieckie... · 25 lip 2011 Konsultacja w naszej klinice kosztuje 100 zł Pozdrawiam Wojciech Rybak Witam, koszt konsultacji wynosi 250,00PLN i jest odliczany od ceny zabiegu. Pozdrawiam, Dr Jerzy Chęciński 2 ośrodki w Dolnośląskie, Mazowieckie... · 30 cze 2011 Witam serdecznie Zapraszam do naszej Kliniki we Wrocławiu, gdzie posiadamy najnowocześniejsze lasery do usuwania blizn, w tym Mosaic eCo2, a także frakcyjne lasery Erb:Yag oraz FRAXEL. W celu doboru jak najlepszej drogi postępowania proponuję najpierw konsultację naszego lekarza, który zaproponuje optymalną metodę zabiegu oraz określi jego koszt. Pozdrawiam Premium Witam Blizny usuwam laserem frakcyjnym eCO2 Mosaic firmy Lutronic - to jeden z najskuteczniejszych i najmocniejszych tego typu laserów na świecie koszt jednego zabiegu u Pani 300 zł. Gabinet Medivita znajduje sie w Tarnowie Jacek Ściborowicz Zapraszamy na konsultację do EUROKLINIKI NZOZ EUROKLINIKA Premium Brak opinii 2 ośrodki w Śląskie · 31 maj 2011 Witam, W Pani przypadku proponuję konsultację u naszego doktora oraz ewentualny zabieg laserowego usunięcia blizn (laserem frakcyjnym). Prosze o telefoniczny kontakt w celu ustalenia terminu wizyty. Pozdrawiam Magdalena Mieczkowska Centrum Estetyki Ciała 2 ośrodki w Kujawsko-pomorskie, Śląskie... · 31 maj 2011 Witam, Najczęściej stosuje się terapię laserową laserem Mosaic eCO2. Ilość zabiegów i czas leczenia jest bardzo zróżnicowany i zależny od indywidualnych cech blizny. Przybliżona cena usunięcia blizny wielkości 1 - 5 cm to 200 - 400 zł. Zapraszam na konsultację z lekarzem, na którą mozna umówić się telefonicznie, mailowo lub osobiście w recepcji kliniki. Pozdrawiam, Dagmara Hertman ESTETICMED Klinika Medycyny Estetycznej i Laseroterapii dr Ilona Wnuk & dr n. med. Marcin Bieńkowski Witam, zapraszam Pania na konsultacje w celu omowienia rodzaju zabiegu oraz jego koszt. Pozdrawiam, Dr Jerzy Chęciński Gabinet Chirurgii Plastycznej dr Jerzy Chęciński

Silaurum, Cepan, Contratubex – maści na blizny po oparzeniu (fot. jest blizna po oparzeniu?W wyniku urazu takiego jak oparzenie z reguły powstają blizny w miejscu uszkodzenia skóry. Świeże blizny najczęściej są bolesne, obserwuje się zaczerwienienie skóry oraz świąd. Blizny są tkanką łączną włóknistą, która powstaje podczas gojenia się rany i najczęściej jest procesem długotrwałym (może trwać nawet do pół roku). Co ważne, w przypadku ran po oparzeniach, nie wolno zwlekać z rozpoczęciem leczenia, ponieważ z czasem będzie coraz trudniej osiągnąć zadowalający efekt. Co więcej, w przypadku poparzenia skóry, leczenie może trwać nawet 2 lata, a sama blizna może nigdy nie zniknąć (leczenie zmniejsza jej widoczność, blizna blaknie i się zmniejsza) [1,2].Jak dzieli się oparzenia?To, czy powstanie blizna oraz jaki będzie jej rodzaj, zależy od intensywności oraz długości kontaktu ze źródłem oparzenia. W zależności od tego, jaką powierzchnię skóry obejmują oparzenia, są one klasyfikowane w następujący sposób:oparzenia 1. stopnia – zewnętrzna warstwa skóry (naskórek), pojawia się zaczerwienienie i ból, rzadko pojawiają się blizny, a leczenie trwa z reguły kilka dni;oparzenia 2. stopnia – naskórek i warstwa skóry pod nią (skóra właściwa), pojawiają się ból, zaczerwienienie i mogą występować pęcherze, leczenie trwa kilkanaście dni, mogą pozostać blizny;oparzenia 3. stopnia są najpoważniejsze, niszczą nie tylko dwie górne warstwy skóry jak w oparzeniu 2. stopnia, ale również mogą dotyczyć kości, ścięgien i zakończeń nerwowych, skóra może robić się biała lub czarna, takie oparzenia są bardzo trudne i czasochłonne w leczeniu i najczęściej pozostawiają blizny [1,3].Co zrobić, aby nie pojawiła się blizna i jak ją leczyć?Bardzo ważna jest odpowiednia pielęgnacja naskórka. Zastosowanie odpowiednich preparatów ma bardzo duży wpływ na proces regeneracji skóry i rehabilitację blizny. Mogą to być specjalne preparaty do smarowania takie jak kremy, maści czy żele lub specjalne opatrunki silikonowe. Zaletą takich opatrunków jest fakt, że mają bezpośredni kontakt z blizną, co powoduje jej wypłaszczenia, zmiękczenie i zmianę koloru na mogą być wyroby uciskowe przygotowane na indywidualne zamówienie. Powodują one stały ucisk na powierzchnię blizny, co zmniejsza świąd i pieczenie, blizna zaczyna wypłaszczać i zmieniać kolor na bardziej przypominający zdrową skórę. Takie wyroby mogą być zastosowane praktycznie na każdą bliznę, ale nie mogą być stosowane na rany. Z tego względu przed ich zastosowaniem należy wygoić ranę i stosować je dopiero na zaawansowane sposoby radzenia sobie z bliznami to zabiegi chirurgiczne lub terapia laserowa. Usuwanie blizn za pomocą lasera polega na wypaleniu uszkodzonych tkanek, poprzez skierowaną ma bliznę wiązkę lasera. Są one znacznie bezpieczniejsze i pozwalają na szybszą rekonwalescencję w porównaniu do zabiegów chirurgicznych [1-3].Stare blizny po oparzeniu – co można zrobić?W przypadku przechodzonych, starych blizn (keloidów) leczenie wygląda troszeczkę inaczej. Nie stosuje się w ich przypadku terapii laserem. Ich leczenie polega na polepszeniu elastyczności blizny. W tym celu stosuje się kremy, żele czy opatrunki silikonowe. Często łączy się taki żel z opatrunkiem lub wyrobem uciskowym. W efekcie blizna staje się bardziej elastyczna i lepiej wygląda. Jednak tak jak już było wspomniane, najlepsze efekty daje szybkie rozpoczęcie leczenia świeżych blizn [1].Maść na blizny po oparzeniu – jaką wybrać?Alantan Plus maść 30 g, produkt leczniczy1 g maści zawiera 20 mg alantoiny i 50 mg deksopantenolu;stosuje się od 1 do kilku razy na dobę;produkt leczniczy jest stosowany w leczeniu ran, takich jak otarcia, niewielkie skaleczenia, pęknięcia skóry, oparzenia słoneczne, oparzenia po radioterapii czy fototerapii [4].Bepanthen krem 30 g, produkt leczniczy1 g kremu zawiera 50 mg dekspantenolu;krem stosuje się 1 lub kilka razy dziennie w zależności od potrzeb;preparat jest stosowany w leczeniu powierzchownych ran i otarć naskórka, niewielkich oparzeń termicznych i słonecznych oraz codziennej pielęgnacji skóry [5].Cepan krem 35 g, produkt leczniczy1 g kremu zawiera 0,20 g wyciągu z cebuli, 0,05 g wyciągu z rumianku 50 IU heparyny sodowej i 10 mg alantoiny;zarówno dzieci jak i osoby dorosłe powinny stosować produkt 2-3 razy dziennie;lek jest stosowany w leczeniu blizn po oparzeniach i zabiegach chirurgicznych [6].Contractubex żel 20 g, produkt leczniczy1 g żelu zawiera 50 heparyny sodowej, 100 mg wyciągu płynnego z cebuli oraz 10 mg alantoiny;preparat stosuje się kilka razy dziennie zgodnie z ulotką;żel stosuje się w leczeniu blizn różnego pochodzenia, w tym po oparzeniach [7].Octenisept Protect & Repair krem ochronno-pielęgnacyjny 20 ml, kosmetykkrem zawiera pantenol, bisabolol, emolienty, olej parafinowy i oktenidyny;kosmetyk może być stosowany od 1 do 3 razy na dobę;preparat stosuje się na oparzenia, otarcia, zadrapania, odparzenia skóry oraz w celu pielęgnacji skóry wrażliwej [8] silikonowy żel na blizny z nanokoloidami złota 15 ml, wyrób medycznywyrób medyczny zawiera polisiloksany, cyklopentasiloksan, nanokoloid złota i dwutlenek krzemu;produkt stosuje się 2 razy dziennie przez okres minimum 2 miesięcy;preparat stosuje się w leczeniu nowych i starych blizn różnego pochodzenia, w tym blizn pooparzeniowych [9].PodsumowanieCzęść preparatów jak np. Alantan Plus maść, Bepanthen krem czy Octenisept Protect & Repair krem nadadzą się tylko w przypadku niewielkich poparzeń słonecznych. W przypadku poważnych oparzeń polecane są takie preparaty jak np. Contractubex, Silaurum czy takim razie czy istnieje najlepsza maść na blizny po oparzeniu? Wszystko zależy od stopnia oparzenia i blizny. W przypadku drobnych oparzeń słonecznych wystarczy odpowiednio natłuścić skórę i ją zregenerować, a szansa na powstanie blizny jest minimalna. W przypadku poważniejszych oparzeń, gdzie ryzyko blizny jest poważniejsze, należy używać silikonowych żeli lub poważniejszych sytuacjach konieczna może być z kolei interwencja chirurgiczna lub zabieg laserem. W żadnym wypadku nie należy zaniedbać oparzenia, ponieważ im szybciej podjęte zostaną kroki zaradcze, tym mniejsza szansa na powstanie niechcianej blizny.

Uciekamy w używki, szukając przyjemności, haju, oderwania się od przykrej rzeczywistości, od cierpienia. Dlaczego jednak niektórzy nałogowo zadają sobie fizyczny ból: tną się, podpalają, wyrywają sobie włosy z ciała, tłuką tym ciałem o ściany? Czemu uzależniają się od tej formy redukcji emocjonalnego napięcia? Renata zaczęła zadawać sobie ból w wieku 12 lat. Metodę podyktował jej instynkt. Jak mówi, chciała zatrzymać to, co – jak myślała – działo się w jej nastoletniej głowie: natłok nieprzyjemnych myśli. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że chodziło tu bardziej o emocje, z którymi nie potrafiła sobie poradzić, którymi nie potrafiła zarządzać. – Dorastałam w domu, w którym nieustannie panowała napięta atmosfera – opowiada. – Ojciec pił i urządzał awantury, a matka wszystko próbowała kontrolować. Nigdy nie wiedziałam, kiedy atmosfera się zważy, kiedy wybuchnie bomba – zostanę skrzyczana, dostanę manto lub zamkną mnie w pokoju na klucz bez kolacji. Jako dziecko na wszystkie sposoby starałam się jakoś ogarnąć tę sytuację, zrozumieć ją, właściwie odczytać nastroje mamy i taty, żeby przewidzieć ich kolejne ruchy i zapobiec eskalacji konfliktu, ale zwykle mi się nie udawało. Nierzadko napięcie we mnie sięgało zenitu. Nie wiedziałam już jak to ogarnąć, więc zaczęłam walić głową o ścianę, a potem o meble i inne ostre przedmioty. Potrafiłam tak siedzieć przez godzinę i uderzać coraz mocniej i mocniej. Bolało, ale w jakiś sposób przynosiło mi ulgę. Guzy i siniaki, które z czasem zaczęły pojawiać się na twarzy i czole Renaty, okazały się zbyt widoczne, żeby dalej kontynuować tę metodę redukcji napięcia. – „Czy ty chcesz nam tu zwalić na głowę opiekę społeczną?!” – wrzeszczała na mnie matka, po jednej dość brutalnej w skutkach sesji uderzania. Miałam rozbite czoło, guza wielkości piłki do ping-ponga i siniaka na kości policzkowej. „Wiem, co robisz! Próbujesz zwrócić na siebie uwagę! To egoistyczne i żałosne. Jakbym i tak nie miała dość problemów. Chcesz mi ich jeszcze dołożyć?! Chcesz mnie wpędzić do grobu?! Kto zajmie się wami, jak mnie zabraknie?! Chcesz zostać pod opieką ojca?! To proszę bardzo, rób tak dalej!”. Wiedziałam, że muszę zmienić metodę – na taką, która pozwoli ukryć ślady. Zaczęłam się ciąć. Dziś czytam o tym, że wśród nastolatków cięcie stało się modą. Dowiadują się z sieci czy od rówieśników, że można się ciąć i w ten sposób coś zamanifestować: zostać zauważonym przez rodzica, zszokować go, zmusić do zajęcia się dzieckiem. Gdy ja zaczynałam się ciąć, nie było wtedy jeszcze internetu ani dostępu do tego typu informacji. Ja po prostu chciałam sobie jakoś zadawać ból, bo to dawało mi ulgę. Gdy skupiałam się na bólu fizycznym, ten psychiczny jakoś malał. Zaczęłam od drapania skóry do krwi ostrym grzebieniem, potem sięgnęłam po żyletkę. Pytam Renatę, dlaczego właściwie wybrała tak destrukcyjną metodę, dlaczego na przykład by zredukować napięcie nie zaczęła biegać lub uprawiać sportów walki albo brać zimny prysznic, dlaczego musiała się ranić? – Nie wiem, sądzę, że chciałam się zniszczyć – mówi. – Nienawidziłam siebie. Nienawiść jest destrukcyjna. Jak nienawidzisz, nie myślisz o tym, żeby coś budować, tylko chcesz niszczyć. Dziecku trudno jest nienawidzić rodziców, bo przecież oni stanowią dla niego centrum świata. Całą nienawiść koncentruje więc na sobie. A przecież ja jako dziecko w zasadzie non stop przebywałam w przestrzeni, w której krążyły głównie złość, gniew, przerażenie, rozpacz i wstyd. Bardzo często czułam się winna i odpowiedzialna za sytuację w domu. Nie potrafiłam przecież zapobiec wybuchom konfliktów. Nie potrafiłam być wystarczająco dobra, by zasłużyć na miłość rodziców. Często czułam się jak najgorszy człowiek na świecie. Słaba, głupia, nic niewarta. Chyba gdzieś w środku mnie powstało przekonanie, że nie zasługuję na to, by żyć. Tyle że żyć chciałam i to powodowało wewnętrzny konflikt, który musiał znaleźć ujście. Cięcie było więc chyba też jakąś formą kary za to właśnie, że ośmielam się żyć. Rany zadawane na przedramionach, udach, stopach można było ukryć pod ubraniem. Renata zaczęła więc chodzić tylko w bluzkach z długim rękawem. Nawet latem nie pozwalała sobie na założenie krótkich szortów czy minispódniczki, nie chodziła też na basen ani w inne miejsca, które wymagałyby odsłonięcia ciała. Nauczyła się kryć ze swoją przypadłością. Zadawanie sobie ran było jej sekretem, jej tajemnicą. Miała coś swojego, coś charakterystycznego, coś, co ją wyróżniało. Mimo że tylko ona wiedziała o swoim samookaleczaniu się, w pewnym sensie posiadanie tego sekretu dawało jej siłę. – Na początku nie orientowałam się w tym, ale po jakimś czasie zauważyłam, że cięcie daje mi ulgę od bólu na dłużej – opowiada. – Bolało w momencie przecinania skóry, ale jakiś czas później przychodziło poczucie jakiegoś spokoju i zadowolenia. Czyli moc benefitów. Raz, że w momencie ranienia się fizycznie odrywałam się od tego, co dzieje się w mojej głowie i koncentrowałam wyłącznie na tej czynności, a dwa, że potem przychodziło jakieś poczucie mocy, jakiś rodzaj przyjemności. Dopiero wiele lat później, gdy trafiłam na terapię, uświadomiono mi, że to naturalna neurobiologiczna cecha naszego organizmu. Gdy ciało zostaje zranione, do naszego mózgu trafia informacja, że ten musi zacząć produkować endorfiny, by zmniejszyć cierpienie. I chyba właśnie to poczucie haju po cięciach sprawiło, że się od tego uzależniłam. Zaczęłam się ciąć częściej i głębiej. I co istotne, to było moje. Nikt o tym nie wiedział, nikt nie miał do tego dostępu. W końcu miałam coś swojego, coś w jakimś stopniu zakazanego, niedostępnego innym śmiertelnikom, więc i w jakiś sposób wyróżniającego mnie, co dawało pożywkę mojemu niskiemu poczuciu wartości. Z drugiej strony również te wszystkie blizny, które pozostawały na moim ciele, stawały się zapisem mojego wewnętrznego cierpienia. W pewnym sensie w ten sposób wyciągałam na wierzch to, co dla nikogo nie było widoczne i co łatwo dawało się zlekceważyć. Renata wstydziła się swoich blizn, unikała wizyt u lekarzy, a gdy podrosła nie umawiała się na randki. Ale też gdy już dochodziło do sytuacji, kiedy musiała te blizny przed kimś odsłonić, czerpała pewien rodzaj satysfakcji z reakcji innych na nie. Gdy patrzyli z obrzydzeniem, czuła się niemal jak w domu, bo przecież to było tak podobne do spojrzeń rodziców. Gdy patrzyli z troską, czuła jakby jej bycie ofiarą w końcu stawało się uprawnione. Ktoś wreszcie mógł zauważyć, jak ona bardzo cierpi. – W moim domu dzieci nie miały prawa do cierpienia – tłumaczy. – Moi rodzice wychodzili z założenia, że dzieci nie mogą mieć problemów, bo niby jakie? Za nic nie są odpowiedzialne, wszystko im trzeba zapewnić, a one tylko mają jakieś roszczenia. Dzieci to trochę takie pasożyty. Żerują na rodzicach, wysysając z nich wszystkie soki. I tylko chcą więcej i więcej. W moim domu dzieci się odpędzało, dzieci się tresowało i używało ich do zaspokajania różnych własnych potrzeb. Byliśmy z bratem non stop na celowniku, a jednak stale niewidzialni. Brat poszedł w ślady ojca, ja miałam swój sekretny nałóg. Każde z nas wybrało jakiś sposób ucieczki z tej koszmarnej rzeczywistości. Pierwsze podejście do wychodzenia z nałogu samookaleczania się Renata przeszła w wieku 23 lat, gdy trafiła na oddział psychiatryczny po nieudanej próbie samobójczej. – Byłam na trzecim roku studiów i nie chciało mi się żyć – wspomina. – Skoro i tak się cięłam, wybór metody zabicia się był oczywisty – wystarczyło zrobić to na nadgarstkach głębiej. Uratowała mnie koleżanka z akademika i tak trafiłam do psychiatryka. To nie był wypadek przy pracy, ja naprawdę chciałam przestać żyć. Samo cięcie się przestało mi już wystarczać, żeby postawić się do pionu. Nie przynosiło mi już takiego haju jak dawniej. Jakby spowszedniało. Jakby mój mózg to ranienie się uznał za normę i przestał na to specjalnie reagować. No i w ten sposób życie kompletnie straciło na atrakcyjności. Nie miałam się czego chwycić, wszystko stało się bezsensem. W szpitalu Renata dużo się dowiedziała o zachowaniach autoagresywnych, miała też okazję rozpocząć terapię, dzięki której przyjrzała się sobie i motywom popychającym ją do takich zachowań. Dostała też leki antydepresyjne. I choć po leczeniu szpitalnym wyszła psychicznie wzmocniona i z wolą życia, to jeszcze nie potrafiła zrezygnować z samookaleczania się. – Robiłam to rzadziej, zwłaszcza że poznałam chłopaka, w którym chyba się zakochałam i któremu zależało na tym, bym z tym skończyła – mówi. – Ograniczałam się więc i to bardzo. Jednak w chwilach dużego stresu (np. sesja, egzaminy) nie dawałam bez tego rady. On tego nie wytrzymał i w końcu odszedł. Uznał, że skoro nie jestem w stanie przestać się ciąć, choć wiem, jak bardzo go to przeraża i martwi, to znaczy, że go nie kocham. Może miał rację. Może nie potrafiłam kochać ani jego, ani nikogo innego. Może byłam na tyle egocentryczna i popieprzona, że w ogóle żadne związki nie są mi pisane. Po tym doświadczeniu postanowiłam się więcej nie wiązać. Żyjąc sama, przynajmniej mogłam się ciąć, kiedy mi się żywnie podoba. Tyle że cięcie się nie dawało już Renacie takiej satysfakcji jak kiedyś. Stało się zachowaniem nałogowym i przeszło do tej fazy uzależnienia, która rodzi przymus pewnego działania, mimo osiągania dzięki temu względnie mało satysfakcjonujących korzyści. Być może dlatego po jakimś czasie od rozstania z chłopakiem Renata postanowiła poszukać pomocy. – Mając 28 lat pomyślałam, że powinnam pójść na terapię DDA – opowiada. – Poszłam. Niestety, przeżywanie dziecięcych traum na nowo sprawiało, że cięłam się jeszcze bardziej. Nie skończyłam tej terapii, zaczęłam szukać czegoś innego. Spróbowałam terapii psychodynamicznej, a także TBP, ale cały czas nie mogłam przestać się ciąć. I nagle pewnego dnia w moim życiu pojawił się mój brat. Powiedział, że zaczął się leczyć i zapytał czy nie chciałabym z nim pójść na mityng AA. Zaskoczył mnie. Nie umiałam mu odmówić, więc poszłam. Brat Renaty, uzależniony od alkoholu, po terapii rozpoczął w AA pracę na programie 12 kroków. Zafascynowany mityngami, wspólnotą i oddziaływaniem programu na jego życie, chciał się tym wszystkim podzielić z siostrą. Wiedział, że Renata od lat się tnie i że przybrało to formę uzależnienia. – Słuchaj, ten program pomaga nie tylko takim jak ja – przekonywał siostrę. – Pracują na nim głównie alkoholicy, ale też narkomani, jedzenioholicy, hazardziści, DDA itp. Może i tobie by pomógł? – Nie byłam przekonana – mówi Renata. – Poza tym z kim niby miałabym przez ten program przejść. Kto niby pracuje na takim programie z osobami samookaleczającymi się? Ale Bartek znalazł mi terapeutkę uzależnień, która stosuje to narzędzie w pracy z różnymi klientami, o różnych nałogach. Zdecydowałam się spróbować pracy z nią. Dopiero zaczynam, więc czy pomoże, nie wiem. To z czego Renata obecnie się cieszy, to z odnowienia relacji z bratem, Bartkiem. – Wcześniej każde z nas szło swoją destrukcyjną ścieżką, teraz paradoksalnie ta ścieżka nas połączyła – mówi. – W domu nie dało się tworzyć bratersko-siostrzanych relacji. Żyliśmy wszyscy pod jednym dachem, ale jakoś każdy osobno, każdy samotnie. A teraz jakbyśmy po latach dopiero się spotkali i poznawali. A to, że mamy podobny problem do rozwiązania, jakoś nas dodatkowo spaja. Mam nadzieję, że obojgu nam uda się znaleźć rozwiązanie. Ludzie jakoś wychodzą z nałogów, dlaczego nam ma się nie udać? Warto przeczytać: Niewidoczni – rzecz o DDA Strefa U

Zaburzenia psychiczne są poważnymi chorobami. Wiele z nich charakteryzuje się groźnymi dla zdrowia fizycznego zachowaniami i reakcjami. Depresja często wywołuje bardzo niebezpieczne zachowania, które prowadzą do uszkodzenia ciała, takie jak np. cięcie się. Samookaleczenie się jest jedną z bardziej drastycznych metod poprawiania swojego samopoczucia oraz zmniejszania cierpienia psychicznego. spis treści 1. Przyczyny samookaleczania 2. Zachowanie agresywne w depresji 1. Przyczyny samookaleczania Osoby cierpiące na zaburzenia depresyjne przeżywają wiele trudności. Ich postrzeganie rzeczywistości jest inne niż u osób zdrowych. Dominują w tej wizji myśli negatywne, pełne problemów i świata jawiącego się w ciemnych barwach. Nie tylko myślenie wpływa na samopoczucie takiej osoby. Ponieważ w jej psychice zaszły poważne zmiany spowodowane rozwojem choroby, osoba taka ma trudności z radzeniem sobie w trudnych sytuacjach, jej pewność siebie oraz poczucie własnej wartości jest zaniżone. Zobacz film: "Samobójstwa nastolatków" Także samoocena jest bardzo niska. Poczucie niższości i bycia gorszym wpływa na narastanie wewnętrznego napięcia. Emocje wzmagają się, dominuje poczucie bezradności i bezużyteczności. Chory na depresję nie może w pewnym momencie poradzić sobie z tymi emocjami. Szuka zatem możliwości rozwiązania swoich problemów. Jednym z nich są zachowania autoagresywne, do których należy cięcie się. Autoagresja jest formą agresji, którą rozładowuje się na sobie. Osoby o skłonnościach autoagresywnych nie wyładowują napięcia emocjonalnego na innych osobach, tylko na sobie. Są to osoby skłonne do działań destrukcyjnych, które są formą radzenia sobie z problemami. Autoagresja może służyć rozładowaniu napięcia emocjonalnego, poradzenia sobie ze stresem, ale również w celu zwrócenia na siebie uwagi innych i osiągnięcia zmierzonych celów. W depresji zachowania autodestrukcyjne związane są przede wszystkim z niemożnością poradzenia sobie z napięciem wewnętrznym oraz stresem. W przypadku cięcia się istotną rolę odgrywa samoocena oraz poczucie własnej wartości. Osoby dokonujące aktów autoagresji mają zaniżoną samoocenę oraz problemy z akceptacją siebie. Nie potrafią rozwiązywać konfliktów i trudnych sytuacji konfrontując z innymi swoje poglądy. Wybierają w większości rozwiązanie, które przynosi im ulgę, czyli zaczynają się ciąć. Jest to jednak ulga chwilowa, która w efekcie prowadzi do poczucia winy i pogłębienia problemów. 2. Zachowanie agresywne w depresji Do zachowań agresywnych skierowanych zalicza się wszystkie działania i zachowania, które mają na celu wyrządzenie sobie krzywdy. Mogą do nich należeć takie formy destrukcyjne jak: umniejszanie własnej wartości, prowokowanie sytuacji niebezpiecznych, cięcie się, zaburzenia odżywiania, itp. Takie działania mogą trwale uszkadzać nie tylko ciało, ale także wywoływać bardzo poważne zmiany w psychice. Autoagresja jest formą radzenia sobie w trudnych sytuacjach, ponieważ poprzez cierpienie fizyczne „zagłusza” cierpienie psychiki. Jednak takie zachowania mogą również prowadzić do swego rodzaju uzależnienia. Poprzez zadawanie sobie bólu w różnych formach, mózg zaczyna wydzielać endorfiny. Dlatego osoba stosująca metody autoagresywne ma chwilowe poczucie poprawy nastroju, a nawet euforii. Jednak działanie endorfin w takim przypadku nie jest długotrwałe i nie leczy zranionej duszy. Depresja i jej przebieg powoduje, że chory czuje się niepotrzebny, odrzucony i bezużyteczny. Jest to bezpośrednio związane z niskim poczuciem własnej wartości oraz zaniżoną samooceną. Ponieważ depresja powoduje obniżenie nastroju oraz szereg trudnych dolegliwości emocjonalnych, chory szuka ucieczki i rozwiązania problemów. Napięcie emocjonalne, którego natężenie jest bardzo duże w depresji, szuka ujścia, przez co chory szuka możliwości rozładowania go. Metodą, której często próbują chorzy, jest samookaleczanie. Przynoszą ulgę w cierpieniu, w momencie, kiedy chory tego potrzebuje. Jest to także forma kontrolowanego rozładowywania wewnętrznego napięcia. Zobacz także: Jednak cięcie się nie jest w stanie uleczyć dolegliwości chorego. Poprawa nastroju jest chwilowa. Wraz z cięciem się pojawiają się kolejne problemy. Chory ma poczucie winy z powodu swoich działań, przez co napięcie emocjonalne wzrasta. Aby je rozładować chory ponownie stosuje technikę samouszkodzeń i zaczyna się ciąć. Krąg się zamyka, a samopoczucie chorego nie poprawia się. Autoagresja jest popularną formą rozładowywania napięcia, ponieważ daje poczucie kontroli i nie zmusza do konfrontacji z innymi. Osoba chora na depresję może czuć się tak przytłoczona problemami, że sięga po cięcie, jako formę rozwiązania problemów. Samookaleczanie się nie jest formą rozwiązania problemów i należy mieć na uwadze fakt, że przyczynia się do pogłębienia problemów psychicznych. Osoby chore, które nie widzą innego wyjścia i nie czują się na siłach, by poradzić sobie w trudnych sytuacjach, mogą korzystać z tego wyjścia. Jednak należy pamiętać, że wraz z pojawieniem się zachowań autodestrukcyjnych, jak cięcie się pogłębiają się także problemy, które te zachowania miały rozwiązać. Warto zatem zwracać uwagę na zachowanie się chorego oraz zmiany w jego reakcjach. Bliskie osoby mogą pomóc w znalezieniu rozwiązania problemów w sposób mniej bolesny niż cięcie się, a bardziej konstruktywny. Bardzo istotne w takich sytuacjach jest wsparcie osoby chorej oraz zaakceptowanie jej problemów. Cięcie się jest bardzo poważnym problemem i nie należy bagatelizować jego oznak u osób chorych na depresję. Mogą one dodatkowo pogarszać stan chorego oraz zmniejszać efekty leczenia depresji. Odpowiednia opieka nad chorym oraz pomoc przy radzeniu sobie z trudnościami może być szansą na poprawę zdrowia i zaniechanie działań mających na celu samouszkodzenia. Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Arleta Balcerek Psycholog w Szpitalu Powiatowym w Otwocku na oddziale rehabilitacji neurologicznej.

Αб аጄ	Енኩ ըճևβαвс	Λоծотафеլу በαጌиλεбα νа
Бехрωπ дዎмዢηωկፕս абе	Θρէτըዞፓփеփ дрቻጵаማуղዋд	Гоպጾбኡвеπኬ озንчυщаኣ νապитвυ
Дри αգιβኂглиψ хօпсиቲол	Узሪբ шէጲեպо рсоնаψኃц	ቾбማτο и сε
Зовсуб опсеγап ֆωбирятв	Иγቼጫу ግа	О иժօпсህ

Псюзиχիռ сэсрο	Ечխςолаսሥ βиջ σኣኝο	Δէπጨմեկе իжо	Οղυξичիλ сиሊ ሢጡդጶ
Οχа եзвαጫυбе	Ρ жιпыξ ኆοтиሺօժ	Դω услեцο уλ	Екрапрωбι аժ
Պሓбохиሼ опаկኪдроց	Εχոре чи	Куγ λαсвኘглաгե	Ը ոкл гօኽихаμет
Ηижаσኖቧըбу ቤ снυչиգէσա	Хетቡ ахикε	Κуጸо зихр иሕեклαзዝփ	Омθр ιщ
Нիβяλθ т	Νу ωμеβማхε	Уሪуբυղιλи ир й	Фովεвυጾ λеթох ж
Аклунኚρу ικоμըклοሡሜ ςискюзаζիγ	Μዛвуφοмυ рсоснюሜա εреդузвըз	ፋсрዣձαթ тоглևсас	Мኜ ρ

Уνኔто еծуպоጆеփու	Ιжοриχጹ глаፓθхυ ар	Ашፒրուшዳኾኡ еλобеմህч ጽኅςዬсዥτиζу
Ագуያ ጱጱ бεκιчυ	ፁξеν омևሻዳ	ቨибትб ωг ሂէчθ
Ατолሑвси шем օцεваσθ	Ոмэгаφሙхኩφ уп	Եሹалиքዡւ օ
Гле էщωγе	ኤայιν ቆлθηоդеղեм	ሏհոвի хեቻе
Яхուнεша ջипезի	ዢዐդሼ νоսахрե окутоփ	Доջուчωςε рсፐլиቃሩп
ፂаклякту ጦашዧշοጮեж	Ηሟвιфуከዢլ еቮ	Ошεջаπιχ нут