Nikt nie spodziewał się takiego scenariusza. Od początku wszystko było niezgodne z planem, mimo to wyszło zaskakująco dobrze. Bóg po raz kolejny pokazał, że życie ludzkie jest cudem. Doświadczyła tego Dorota Łosiewicz, która była gościem specjalnym tegorocznej Diecezjalnej Pielgrzymki Kobiet. Jest dziennikarką. Pisze do tygodnika „Sieci” i na portalu Prowadzi programy „W tyle wizji”, „Kwadrans polityczny”, „Wieża Bab” i „Rozmowa Poranna studia Wydała też trzy książki: „Moi rodzice” (wywiad rzeka z Martą Kaczyńską), „Cuda nasze powszednie” i „Życie jest cudem”. Karierę dziennikarską łączy z życiem rodzinnym. Jest żoną i mamą czwórki dzieci. Historia, którą podzieliła się w Pratulinie, porusza i zadziwia. Oddali i dostali Był grudzień 2015 r. Państwo Łosiewiczowie wrócili z rekolekcji małżeńskich. Przed Bożym Narodzeniem postanowili, że opróżnią swoje szafy z małych kocyków, ubranek, bawełnianych pieluch i zabawek. Mieli już troje odchowanych dzieci, więc doszli do wniosku, że takie akcesoria nie będą im potrzebne. Wszystko porozwozili po domach samotnej matki. W styczniu pani Dorota zorientowała się, że jest w czwartej ciąży. Uznała, że to łaska niedawnych rekolekcji i owoc działania Ducha Świętego. - Dobiegły końca prace nad książką, którą pisałam z Martą Kaczyńską. Postanowiłam, że nie opublikuję kolejnej, dopóki Pan Bóg nie da mi wyraźnego znaku. Dziś wiem, że kiedy stawiamy przed Nim takie wyzwania, On odpowiada błyskawicznie. Po wykonaniu dwóch testów ciążowych, które potwierdziły mój stan, postanowiłam pójść do lekarza. W międzyczasie znajomi obdarowali nas nowymi ubrankami i dziecięcymi akcesoriami. Dostaliśmy trzy razy więcej, niż mieliśmy wcześniej. Niestety, potem przestało być tak różowo... Po wykonaniu badań lekarz powiedział, że podejrzewa ciążę pozamaciczną. Kazał natychmiast zgłosić się do szpitala - wspomina D. Łosiewicz. Dziennikarka trafiła do warszawskiego szpitala im. Świętej Rodziny. Tam potwierdzono diagnozę i zalecono pozostać na oddziale. Pani Dorota postanowiła jednak wrócić do domu. Kolejnego dnia - za namową przyjaciółki i jednej z lekarek - znów pojechała na oddział. Możesz iść po wypis - Na poniedziałek wstępnie planowano laparoskopię. Jej wynik miał zadecydować o dalszym postępowaniu. W niedzielę razem z mężem mieliśmy być na Eucharystii we wspólnocie „Święta Rodzina”. Wysłałam esemesy do znajomych, informując o naszej nieobecności. Napisałam, że jestem w szpitalu. Wieczorem ogarnął mnie wielki żal. Poczułam ogromny strach o moje dziecko. Wiedziałam, że jest w niebezpieczeństwie. Po jakimś czasie płacz odszedł i poczułam spokój. Po godzinie drzwi do sali otworzyły się i zobaczyłam w nich znajomych ze wspólnoty. Weszli ze słowami: „Dostaliśmy przynaglenie, aby do ciebie przyjechać”. Spytałam, czy się za mnie modlili. Potwierdzili, pytając, skąd o tym wiem. Odpowiedziałam, że czułam to. Wierzę, iż Duch Święty działa na odległość. Znajomi mówili: „Przyjechaliśmy, bo poczuliśmy, że potrzebujesz pomocy”. Modlili się nade mną wstawienniczo. Jeden z kolegów w pewnym momencie rzucił: „Pan Jezus pyta, czy Mu ufasz?”. Powiedziałam: „Tak”. Po modlitwie usłyszałam: „Możesz iść po wypis ze szpitala”. Stwierdziłam, że poczekam do poniedziałku, bo nie do końca wierzyłam w takie rozwiązanie - przyznaje. Znów pod górkę W poniedziałkowy poranek pani Dorota poprosiła lekarza, który pojawił się na dyżurze, o przeprowadzenie badania. Wrócił do pracy po weekendzie i nie znał historii choroby. Jeszcze przed obchodem zaprosił ją do gabinetu, w którym wisiał obraz... Świętej Rodziny. W trakcie badania zapytał, dlaczego leży w szpitalu. Gdy powiedziała mu o podejrzeniu ciąży pozamacicznej i krwiaku, zdziwił się. Odparł: „Dawno nie widziałem tak prawidłowego obrazu ósmego tygodnia ciąży. Nie ma żadnego krwiaka, widać tylko piękne dziecko”. I dał wypis. Dziennikarka zdarzenie zinterpretowała jako wyczekiwany znak, że ma zebrać podobne historie i je opisać. W czasie ciąży pani Dorota jeździła po Polsce i zbierała materiały do kolejnej książki. Gromadziła świadectwa ludzi i przykłady Bożych interwencji. Potem na świat przyszła Anielka. Okazało się, że jest ciężko chora, bo ma niedrożny przewód pokarmowy. Jej jelita skręciły się dwukrotnie i konieczna była natychmiastowa operacja. Zabrali ją do innego szpitala. Zabieg przeprowadzono w pierwszej dobie życia. - Gdy rano jechałam do Anielki (znów wypisałam się na własne życzenie), zrozumiałam, że ten, kto nie bał się o życie dziecka, ten tak naprawdę nie doświadczył, czym jest strach. Podczas operacji nastąpiła niewydolność krążeniowo-oddechowa. Anielka była w śpiączce. Jej serduszko podtrzymywała dopamina. W trakcie zabiegu wycięto jej 25 cm jelita i założono stomię - wyjaśnia D. Łosiewicz. Anioł w lekarskim kitlu Po kilku dniach serce dziewczynki podjęło samodzielną pracę, potem wróciła zdolność oddychania. Z intensywnej terapii przeniesiono ją na oddział chirurgii. Niestety, nadal dochodziło do różnych komplikacji. - Rana operacyjna nie goiła się, doszło do zakażenia. Podejrzewano, że Anielka ma zespół krótkiego jelita i przez całe życie będzie karmiona dojelitowo. Dużo się wtedy modliłam, ale też kłóciłam z Bogiem. Przed narodzinami napisałam książkę o cudach. Kończył ją cytat z wiersza ks. Jana Twardowskiego: „Cud chce jak najlepiej, a utrudnia wiarę”. Pomyślałam, że może ta ciężka sytuacja jest po to, bym potrafiła zachować wiarę, jeśli cud się nie zdarzy. Ze łzami modliłam się: „Panie Boże, Ty możesz wszystko! Gdybyś chciał, to jej jelito mogłoby się zrosnąć i mogłabym wynieść ze szpitala zdrowe dziecko”. To było po ludzku absurdalne. Zrośniecie się przeciętego jelita jest przecież niemożliwe. Lekarze omijali nas szerokiemu łukiem, bo żaden z nich nie miał na ogół dobrych wieści. Kiedy tak płakałam, podeszła do mnie pewna lekarka, mówiąc: „Czemu pani tak ryczy? Będzie dobrze! Wyjdziecie stąd razem i jeszcze zacznie pani to dziecko karmić piersią”. Podniosła mnie na duchu. Pan Bóg widział, że jest mi bardzo ciężko i zesłał takiego anioła - podkreśla. Jeśli chcesz, ratuj! Pewnego dnia pani Dorota przypomniała sobie o oleju św. Charbela. Otrzymała go w trakcie pisania książki „Cuda nasze powszednie”, ale nigdy wcześniej nie używała, bo nie było takiej potrzeby. Wspólnie z mężem namaścili nim małą Anielkę. Powiedzieli Bogu: „Niech się dzieje Twoja wola. Jeśli chcesz - ratuj, jeśli masz inny plan - przyjmiemy go”. Następnego dnia przyszedł do nich szef oddziału chirurgii. Poinformował, że musi wykonać drugą operację. Oznajmił, że rana nie goi się, bo stomia wyłoniona jest zbyt płytko i treść jelita wszystko zalewa i zanieczyszcza. Chciał naprawić to, co zostało wykonane nieprawidłowo podczas pierwszego zabiegu. Anielka miała być na czczo. - Przez cały czas dawałam córce po kilka kropel własnego mleka; wszystko po to, by pobudzać do pracy jej żołądek. W międzyczasie przygotowywano nas do opieki nad dzieckiem ze stomią. Uczono, jak ją obsługiwać. Powiedziano, że będziemy musieli przyjeżdżać do szpitala trzy razy w tygodniu na płukanie części jelita, która nie pracowała. Ten fragment wyglądał jak cienka szara sznurówka. Przewidywano, że zespolenia i usunięcia stomii będzie można dokonać za 8-12 miesięcy - wspomina. „Nigdy tego nie widziałem!” Anielkę zabrano na zabieg o rano. Operacja miała trwać dwie godziny, a przeciągnęła się do pięciu. Na sali i wokół bloku panował duży ruch. Jedni z niej wychodzili, inni wchodzili. - Wreszcie doczekaliśmy się informacji. Po otwarciu brzucha Anielki wyszło na jaw, że druga część jelita... pracuje w najlepsze. Ruszyła sama, zanim rozpoczęto płukanie. Okazało się, że niedługo wyjdziemy ze szpitala ze zdrowym dzieckiem. Kolejnego dnia na intensywnej terapii dowiedziałam się, że ruch na sali wynikał stąd, że pan profesor chciał, aby wszyscy zobaczyli jelito Anielki. Choć musieliśmy poczekać na to, czy po zespoleniu zacznie działać ono prawidłowo, ja już wiedziałam, że wydarzył się nasz cud - wspomina. Kilka dni później D. Łosiewicz zaczęła karmić Anielkę piersią. Robiła to ponad dwa lata. Wbrew krążącym opiniom mała nie utraciła odruchu ssania. - Dziś jest zdrowa i radosna. Czwarte macierzyństwo przeżyłam inaczej niż w przypadku pozostałych dzieci. Na Anielę patrzymy z mężem jak na naszą wisienkę na torcie. Jest uwielbiana przez rodzeństwo, wszyscy ją noszą, obcałowują, bo wiemy, że mogło jej z nami nie być - podkreśla. Książka na spłatę długu D. Łosiewicz przyznaje, że spotkała Boga dzięki mężowi. - Mam 40 lat. Gdyby dwie dekady wcześniej ktoś powiedział mi, że będę mówić o cudach i dawać świadectwo, prawdopodobnie bym nie uwierzyła. Byłam dość daleko od Kościoła. Może wynikało to nieco ze sposobu wychowania? Kiedy poznałam męża, studiowałam dwa kierunki i pracowałam już w telewizji. Wiedział, że będę aktywna zawodowo, że nie lubię siedzieć w miejscu. Pewnie trochę bał się takiej żony, ale oświadczając się mi, zaznaczył: „Zawodowo rób, co chcesz. Idź taką ścieżką, jaką pragniesz. Mam tylko jeden warunek: będziemy chodzić do kościoła, ochrzcimy nasze dzieci i wychowamy je po katolicku”. Przystałam na to i zaczęłam z nim uczęszczać na Mszę św. W moim życiu rozpoczęło się działanie łaski Bożej. Przed ślubem przyjęłam sakrament bierzmowania. Świadkiem był mąż. Teraz wzajemnie prowadzimy się do Boga, ja jego, a on mnie - zaznacza. Z wdzięczności za Anielkę pani Dorota napisała kolejną książkę: „Życie jest cudem”. Zawarte w niej historie nie zawsze kończą się happy endem. - Opisałam historie trudnego rodzicielstwa, jednak pełne miłości i warte zachodu. Wierzę, że jeśli uda się w ten sposób ocalić choć jedno życie, pokochać chore dziecko czy uznać, że jest ono darem, mój trud nie poszedł na marne. Drogie panie, kochajcie życie i przekazujcie miłość do życia swoim córkom, siostrom i przyjaciółkom. Uwierzcie, że wspólnymi siłami uda nam się sprawić, by ten świat był choć trochę lepszy - apeluje. AWAWEcho Katolickie 24/2018 opr. ab/ab

Data utworzenia: 8 września 2019, 22:10. Pokonaliśmy wiele przeszkód, a największą byliśmy my sami. Gdy zrozumieliśmy, że wszystko jest kwestią podjęcia decyzji i zgodą na ryzyko, zaczęły się między nami dziać cudowne rzeczy – mówi o ich wspólnym życiu Dorota Landowska. – W naszym związku bywają trudne chwile, ale to właśnie one najwięcej o nas mówią, o tym, kim tak naprawdę jesteśmy. Stawialiśmy sobie wiele przeszkód, jakby sprawdzając, ile możemy wytrzymać – dodaje Mariusz Bonaszewski. Mariusz Bonaszewski z żoną Dorotą Foto: AKPA To nie była miłość od pierwszego wejrzenia, nie od razu między nimi zaiskrzyło. Do swojego związku dojrzewali powoli, byli ostrożni i pełni nieufności. Kiedy w połowie lat dziewięćdziesiątych spotkali się na nagraniu audycji w jednej z rozgłośni obydwoje mieli za sobą nieudane związki i ani w głowie im było wiązać się ponownie z kimś na stałe. – Gdyby wtedy stanął koło mnie Anioł Stróż i powiedział, że ten mężczyzna będzie dzielił ze mną życie, parsknęłabym śmiechem. Mariusz do radia przyniósł ze sobą egzemplarz „Hamleta” Szekspira, z którym się nie rozstawał. „No, to już przesada! Jeszcze mu tylko czaszki brakuje do kompletu”, pokpiwałam po cichu. A on rzeczywiście przygotowywał się do głównej roli w warszawskim Teatrze Dramatycznym – opowiadała po latach pani spotkali się ponownie, pracując przy spektaklu „Ninoczka” w warszawskim teatrze Scena Prezentacje. Dużo podróżowali z przedstawieniem po kraju, a wspólnie spędzone godziny zbliżyły ich do siebie. – Po raz pierwszy tak się przed kimś otworzyłem. Miałem ogromną potrzebę opowiedzenia o tym, z czym się zmagam i byłem bardzo ciekawy jej reakcji. Zakochany człowiek nie wie, co się z nim dzieje. Chce się dowiedzieć: czego my właściwie od siebie chcemy? Co to za szaleństwo? Czułem, że dzięki Dorocie poznaję siebie – wspominał pan Mariusz. Jak sam przyznawał zakochał się w jej... krzywych nogach, od których nie mógł oderwać wzroku. Pierwsze wspólne lata nie należały jednak do łatwych. Pełni obaw przed kolejnym emocjonalnym rozczarowaniem tworzyli dość specyficzny związek. Nie zamieszkali razem i nie widywali się zbyt często. Ale kiedy już się spotykali potrafili przegadać przez wiele godzin. – To było poszukiwanie bezpiecznych przestrzeni w związku, potrafiliśmy się chować, wycofywać i nie widywać nawet trzy miesiące. Każde z nas chciało mieć swój obszar wolności. W tej szamotaninie łatwo było coś popsuć, przegapić – mówiła aktorka, dla której fakt, że zostali razem zakrawał na mały cud. – Naprawdę trzeba kogoś mocno kochać, by zgodzić się na taką huśtawkę emocji i festiwal kompromisów – na świecie pojawiły się ich dzieci, Marysia i Staś, nie zdecydowali się na ślub, bo pani Dorota wychodziła z założenia, że formalności nie są im do szczęścia potrzebne. Na ten krok zdecydowali się dopiero po siedemnastu latach znajomości, w 2013 roku. Aktorka, ku uciesze życiowego partnera dojrzała wreszcie do tego, by sformalizować swój związek. – Mariusz oświadczał mi się kilkanaście razy. Ale to ja zaproponowałam: „Może w końcu to ja ciebie poproszę o rękę. I będziemy kwita”. Nie stały za tym powody finansowe, wspólne kredyty czy sprawy formalne. Chcemy być razem, dlaczego więc nie jako mąż i żona? Nie nosimy jednak obrączek, bo mamy je w sercu – zwierzała się pani Dorota w jednym z nielicznych wywiadów, gdyż obydwoje niezbyt często udzielają się na łamach kolorowych pism. Rzadko też pojawią się na branżowych bankietach i imprezach, bo wolny czas wolą spędzać w rodzinnym gronie. To dla nich największe szczęście. – Bez rodziny już dawno bym się rozpadł. Mógłbym być gdzie indziej. Odbyć rejs przez północny Atlantyk, pływać kutrem wokół Bornholmu, łowić łososie i dorsze. To wydaje mi się świetne. Ale nie jestem sam, mam rodzinę. Ona jest nie do porzucenia. Tej straty bym nie zniósł. Marzenia nie muszą się spełniać, to nie przekreśla ich wagi – mówił jakiś czas temu Mariusz Bonaszewski. – Mam w sobie takie pokłady uczucia, że nawet gdybyśmy się rozstali, nie przestałabym go kochać. Inny mężczyzna? Ja nie widzę innych mężczyzn – dodaje Dorota Landowska. Dziwne objawy choroby u Bonaszewskiego. To był gruczolak przysadki! Lekarz zobaczył gwiazdę „Przyjaciółek” w telewizji. Diagnoza miała być przerażająca Zobacz także /7 Mariusz Bonaszewski z żoną Dorotą Landowską AKPA /7 Mariusz Bonaszewski z żoną Dorotą Landowską i dziećmi AKPA /7 Mariusz Bonaszewski z żoną Dorotą Landowską Kapif /7 Mariusz Bonaszewski z żoną Dorotą Landowską Ireneusz Sobieszczuk/TVP / East News /7 Mariusz Bonaszewski z żoną Dorotą Landowską Ireneusz Sobieszczuk/TVP / East News /7 Mariusz Bonaszewski z żoną Dorotą Landowską Kapif /7 Mariusz Bonaszewski z żoną Dorotą Landowską Kapif Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

Dorota Łosiewicz Każdego dnia doświadczamy rzeczy niezwykłych. Nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że to wszystko dzieje się w naszym życiu. O cudownych interwencjach w ludzkim życiu i najnowszej książce pt. „Życie jest cudem” Redaktor Naczelny Gazety Olszyńskiej Artur Grabowski rozmawia z Dorotą Łosiewicz – dziennikarką TVP, autorką książek, żoną i mamą czworga dzieci. Artur Grabowski – Życie jest cudem? Dorotą Łosiewicz – Co do tego nie mam wątpliwości. I to życie we wszystkich jego przejawach, także takie, które dzisiejszy świat uważa za niepełnowartościowe. O tym, ile szczęścia może dać wszystkim wokół takie życie, przekonują bohaterowie mojej książki „Życie jest cudem”. Okazuje się na przykład, że chore dziecko, którego się wszyscy bali, może być w rodzinie brakującym ogniwem. Cud życia zdecydowanie łatwiej jest docenić i zauważyć, gdy ma się własne dzieci. I gdy jedno z nich doświadcza cudu? – No właśnie. A czego uczą Cię Twoje dzieci? – Moje czwarte dziecko, Anielka urodziła się chora, miała skręt jelit i niedrożność przewodu pokarmowego. Konieczna była natychmiastowa operacja. Podczas zabiegu córka miała niewydolność oddechową i krążenia, później spędziła kilka dni w śpiączce. Gdy już się wybudziła, mieliśmy przed sobą perspektywę wielomiesięcznego życia ze stomią i częstych wizyt w szpitalu w celu płukania części jelita, która była za skrętem, tak, żeby może kiedyś możliwe było zespolenie. Trudno mi się było pogodzić z tą sytuacją. Właśnie wówczas skończyłam pisać książkę „Cuda nasze powszednie” i myślałam, że to dla mnie test wiary w sytuacji, gdy cud się nie zdarzy. Ale się zdarzył... – Nie mam wątpliwości, że doświadczyłam Bożej interwencji. Po pierwsze na początku z Anielką nie było za dobrze. Przyjaciele zorganizowali modlitwę, do której dołączało się mnóstwo ludzi. Im było ich więcej, tym lepszy był stan córki. Podczas pisania książki dostałam od jednej z bohaterek olej św. Charbela. Zapomniałam, że go mam. Pożyczałam ampułkę tym, którzy potrzebowali. U mnie wszyscy byli zdrowi. Gdy sobie przypomniałam o oleju, znajoma odwiozła mi go do szpitala i namaściliśmy córkę. Dzień później profesor zdecydował się na operację. Rana się nie goiła, wdała się infekcja, bo treść ze stomii ją zalewała. Trzeba było inaczej tę wyłonić. Po to miała być druga operacja. Jednak już na stole okazało się, że druga część jelita, która miała być miesiącami płukana, sama podjęła pracę. Profesor zdecydował o zespoleniu. Dziś dziecko jest zupełnie zdrowe. Dla mnie, to był nasz cud. Jednak było nim też to, że spotkaliśmy świetnych lekarzy. Osoba wierząca w wielu aspektach życia widzi Boga, a niewierząca zobaczy wyłącznie pracę lekarzy. Dlatego powstała książka „Życie jest cudem”? – Tak. Z wdzięczności. Nie ma dnia, żebym nie była wdzięczna za to, co mam. Po pierwsze za życie dzieci, za ich zdrowie. Zapach włosów, tupot stópek, śmiech i płacz smakują po tym przeżyciu inaczej, mocniej. Ja się naprawdę delektuję widokiem Anielki zajadającej parówkę z pomidorem. Wzruszam się w głupich momentach, najprostszymi rzeczami, bo mogłoby tych zwykłych momentów nie być. Chociaż oczywiście, z drugiej strony, jak każda mama denerwuję się, jak dzieci robią bałagan, niemożliwie zrzędzę, jak rzucają skarpetki obok kosza na brudy i jak nie zbierają klocków. Czy kiedykolwiek przypuszczałaś, że doświadczysz cudu? – 20 lat temu nie tylko nie przypuszczałam, że doświadczę cudu, ale nie sądziłam, że w ogóle przeżyję nawrócenie. Na szczęście dane mi doświadczyć jednego i drugiego, albo może raczej dzięki drugiemu mogłam doświadczyć pierwszego. To widać w Twoich książkach. – 20 lat temu też bym raczej nie uwierzyła, że będę pisała książki o Bogu. Ale taki był widać plan. Chociaż pierwsza nie była o Bogu. To był wywiad rzeka z Martą Kaczyńską pt. „Moi Rodzice”. Później pomyślałam, że potrzebuję znaku z nieba, żeby wziąć się za coś następnego. I znak dość szybko przyszedł. Byłam w szpitalu z podejrzeniem ciąży pozamacicznej. Po modlitwie wstawienniczej sprawy przybrały inny obrót. Wówczas postanowiłam pojeździć po Polsce i zebrać historie ludzi, którzy doświadczyli Bożej interwencji. A takich historii nie brakuje, trzeba tylko chcieć słuchać. I tak powstały „Cuda nasze powszednie”. Gdy je skończyłam, urodziła się Aniela, a dalszy ciąg tej historii przed chwilą opowiedziałam. Co jest dla Ciebie najważniejsze? – Długofalowo – zbawienie. A w życiu doczesnym oczywiście rodzina. Jeśli się nie ma bliskich ludzi wokół, nic nie cieszy. Po co komu sukces, pieniądze, sława, jeśli nie miałby tego z kim dzielić. Przecież miłość, to chyba jedyna „rzecz”, która się mnoży, gdy się nią dzieli. To tekst z memu. Ale całkiem niezły. 23 lutego br. odwiedzisz Olszynę, by także tutaj mówić o tym, że życie jest cudem. Co chciałabyś przekazać mieszkańcom naszego regionu? – To się pewnie okaże, jak do Was przyjadę. Takimi sprawami kieruje Duch Święty. Często, nawet jeśli mam jakiś plan na to, co powiem, to przeważnie on się zmienia w ostatniej chwili i mówię coś innego, niż chciałam. Często też po takim spotkaniu ktoś podchodzi do mnie i mówi: czułem (czułam), że mówi pani do mnie. Potrzebowałem takich słów. To wszystko dlatego, że Duch Święty posługuje się ludźmi, żeby przekazać coś innym. Oczywiście nie od razu wiedziałam, że tak jest, ale kiedyś przekonał mnie do tego ks. Bogusław Wolański. Zdradziłam mu kiedyś, że bardzo się denerwuję przed spotkaniami z czytelnikami i widzami, bo kontakt bezpośredni jest zupełnie czym innym, niż telewizja. Jak się mówi do kamery, to nie patrzy się widzom w oczy, a podczas takich spotkań owszem. I wtedy ksiądz Bogusław poradził, żeby przed każdym tego typu spotkaniem pomodlić się do Ducha Świętego i tak robię. I od tamtej pory zdaję się na Niego. Bardzo dziękuję za rozmowę. Rozmawiał: Artur D. Grabowski. Foto: Julita Szewczyk, źródło: Gazeta Olszyńska, Nr 2 (23) / 2018, s. 8-9. Zaproszenie na spotkanie autorskie z Dorotą Łosiewicz:

"Rodziny wielodzietne odzyskują godność". 500+ działa! – Dorota Łosiewicz pisze o widocznych już efektach sztandarowego programu rządu Beaty Szydło Krótko po ogłoszeniu programu Rodzina 500+ na rząd Beaty Szydło spadła fala krytyki ze strony opozycji. Atakowano wysokie koszty, posądzano o wątpliwą skuteczność i powtarzano, że pieniądze z programu zostaną roztrwonione. Teraz – blisko 10 miesięcy od uchwalenia programu – okazuje się, że wszyscy się mylili. Wystarczy krótkie spojrzenie na dane statystyczne, żeby przekonać się, że program zaczyna działać - liczba urodzeń w Polsce rośnie – pisze na łamach nowego wydania tygodnika „wSieci” Dorota Łosiewicz. Warto zauważyć, że widać wyraźny wzrost urodzeń w ostatnich dwóch miesiącach 2016 r. W listopadzie wzrost ten wyniósł 5 tys. w stosunku do listopada 2015 r., a w grudniu – już ok. 5,7 tys. W przypadku dzieci urodzonych w końcówce roku początek ciąży ich mam przypadł po uchwaleniu programu. [...] Jeśli więc miałby to być zbieg okoliczności, to trzeba przyznać, że jest on wyjątkowo korzystny dla rządzących. Do tej pory wyższą liczbę urodzeń GUS notował w miesiącach wiosennych, nie zimowych. Co więcej, ostatnio taka sytuacja, że obserwujemy wzrost urodzeń dwa miesiące z rzędu, zdarzyła się w 2011 r. – pisze Dorota Łosiewicz. Jednak program Rodzina 500+ to nie tylko przyrost dzietności co również zauważa autorka. Obok aspektu demograficznego niezwykle ważny jest czynnik socjalny programu Rodzina 500+. Rządowym wsparciem objęto 3 mln 780 tys. dzieci. Aż 1 mln 590 tys. pierwszych dzieci dostało rządowe wsparcie. Głównymi beneficjentami programu są rodziny z dwójką dzieci, wielodzietni oraz mieszkający na wsi. Nie ma wątpliwości, że 500+ wpływa na obniżenie nierówności dochodowych. Także dzięki środkom z 500+ wiele rodzin zyskało stabilność finansową i może po raz pierwszy pozwolić swoim dzieciom na normalne życie. Rodziny wielodzietne odzyskują godność. Wychodzą z długów, zaczynają lepiej odżywiać dzieci, mogą im kupić buty, podstawowe ubrania. Nie muszą już tylko liczyć na odzież po kimś. To przywróciło poczucie godności i własnej wartości. Efekt programu widać nie tylko w polskich instytutach badawczych, został on także dostrzeżony w skali ogólnoeuropejskiej. Dzięki programowi 500+ Polska z szarego końca unijnych państw wspierających rodziny przesunęła się do czołówki stawki. Teraz zajmuje 4. miejsce na 28 państw Unii Europejskiej pod względem poziomu wsparcia rodzin w stosunku do przeciętnego wynagrodzenia w poszczególnych krajach – wynika z raportu firmy doradczej PwC „Ulgi podatkowe i świadczenia rodzinne w UE”. To awans aż o 16 miejsc w porównaniu z poprzednim rokiem. Przed nami znajdują się jedynie Francja, Węgry i Austria. Pomimo nieustających głosów krytyki programu i związanych z nim wydatków wszyscy są zgodni, że efekty jakie przynosi są nie do przecenienia. Polska bardzo potrzebuje tego, żeby nasze tendencje demograficznie się zmieniły. Bez tego w 2050 r. będziemy mieć jedno z najstarszych społeczeństw w Europie, a to negatywnie odbije się na tempie wzrostu gospodarczego – podsumowuje prof. Marek Kośny, ekonomista. Więcej na temat pozytywnych efektów programu Rodzina 500+ w nowym numerze tygodnika „wSieci”. w sprzedaży od 6 lutego br., także w formie e-wydania – szczegóły na Zapraszamy też do subskrypcji tygodnika w Sieci Przyjaciół

Opublikowano: 2016-03-23 16:20:56+01:00 · aktualizacja: 2016-03-23 16:30:16+01:00 Dział: Społeczeństwo Społeczeństwo opublikowano: 2016-03-23 16:20:56+01:00 aktualizacja: 2016-03-23 16:30:16+01:00 Gołąb Tulipany Narodowego Dnia Życia to wyjątkowa nagroda honorująca artystów, dziennikarzy, organizacje prospołeczne i samorządy lokalne za promowanie wartości rodzinnych. Nagroda przyznawana jest od 7 lat z okazji Narodowego Dnia Życia, który przypada 24 marca. Święto zostało uchwalone przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 2004 roku. Celem konkursu jest dowartościowanie i promocja tych przejawów aktywności społecznej, które przyczyniają się do budowania silnych więzi rodzinnych, wzmacniają rolę rodziny i budują jej pozytywny wizerunek coraz częściej ostatnio podważany. NAGRODY PRZYZNAWANE SĄ W CZTERECH KATEGORIACH: Dziennikarz, Dzieło Kultury, Inicjatywa społeczna i samorząd. Bardzo cieszymy się, że w tym roku doceniona została wieloletnia praca publicystki portalu i tygodnika wSieci - Doroty Łosiewicz. Od lat pisze ona o wartościach rodzinnych, edukacji dzieci i wartości jaką dla społeczeństwa są rodziny wielodzietne. Opisuje matki, które po urodzeniu dzieci godzą pracę z wychowywaniem dzieci, a jeśli to konieczne rezygnują z niej i nie uważają tego za życiową porażkę. Dorota Łosiewicz w swoich tekstach podkreśla także, pomijaną często wartość ojcostwa i pokazuje małżeństwa, które po przebytych kryzysach są razem szczęśliwe, nie poddają się i uważają trwałość małżeństwa za wartość nie do przecenienia. Dzień Życia Przyznając nagrodę Dorocie Łosiewicz kapituła nagrody Tulipany Narodowego Dnia Życia podkreśliła: Często słyszy się, że realizacja zawodowej pasji oznacza dla kobiety rezygnację z życia rodzinnego. Nasza tegoroczna laureatka jest żywym dowodem na fałsz takiej tezy. Szczęśliwa jako żona i matka, nie waha się mówić o tym publicznie. Dzieli się swoim doświadczeniem, zachęcając innych do obrania podobnej drogi. Tematykę tę podejmuje również w życiu zawodowym, a od lat poświęca się dziennikarstwu: niegdyś jako reporter TVP czy publicystka dziennika Fakt; dziś – redaktor naczelna i dziennikarka tygodnika wSieci. Tulipana Narodowego Dnia Życia w kategorii Dziennikarz przyznajemy – Dorocie Łosiewicz. Gratulujemy! Gołąb W 2012 roku dziennikarka Marzena Nykiel również nagrodzona została Tulipanem Narodowego Dnia Życia za promowanie wartości rodzinnych Nagrodę otrzymali także: Akademia Familijna Każdy z nas – jako rodzic – jest najlepszym wychowawcą dla swoich dzieci. Nie oznacza to jednak, że jesteśmy w tym względzie doskonali. Temu właśnie zadaniu: wprawianiu się w byciu coraz lepszym wychowawcą i przekazywaniu tej wiedzy innym poświęcili się założyciele Stowarzyszenia Akademia Familijna. Od 2004 roku w kursach organizowanych przez Stowarzyszenie udział wzięły tysiące małżonków. Tulipana w kategorii Inicjatywa społeczna wręczamy za konsekwentną, planową i systematyczną pracę na rzecz rozwoju i umocnienia więzi w polskich rodzinach. Zapraszamy pana Janusza Wardaka. Samorząd Przyjazny Rodzinie Nysa Na pierwszy plan samorządowych działań w obszarze polityki prorodzinnej zdecydowanie wybiła się Karta Dużej Rodziny. Przykłady z zagranicy pokazują jednak, że kraje, które odniosły sukces wprowadzały odważniejsze rozwiązania. Niezwykle cieszy, że i w Polsce doczekaliśmy takich inicjatyw. Pionierem jest miasto Nysa, które uruchomiło program bonu wychowawczego przysługujący każdemu małżeństwu, z przynajmniej dwójką dzieci. W kontekście dotychczasowego sposobu myślenia o polityce prorodzinnej, polegającego na tworzeniu systemu przywilejów dla osób znajdujących się w trudnych okolicznościach życiowych, dużym walorem programu jest dostrzeżenie kluczowej roli rodziny opartej na małżeństwie i uczynienie z niej podstawowego beneficjenta. Zapraszamy burmistrza miasta Nysa, pana Kordiana Kolbiarza. Dzieło kultury - Ks. Robert Skrzypczak „Wiara i seks. Jan Paweł II o małżeństwie i rodzinie”. Żyjemy w czasach wielości, często skierowanych w zupełnie różne strony, drogowskazów życiowych. Tym cenniejsze wydają się wszystkie próby okiełznania tego normatywnego chaosu. Z pewnością jest taką – i to udaną – książka księdza Roberta Skrzpczaka „Wiara i seks. Jan Paweł II o małżeństwie i rodzinie”. Autor przeciwstawia prądom umysłowym, redukującym życie człowieka do wymiaru czysto biologicznego, wizję osoby zdolnej do relacji z drugim człowiekiem, do szczerej miłości i poświęcenia. Przy okazji ociera postać św. Jana Pawła II z kremówkowego lukru, spod którego w całej swojej przenikliwości, głębi wrażliwości wyłania się „papież rodziny”. ann Publikacja dostępna na stronie:

Home Książki Reportaż Śmierć warta zachodu Tematem tego zbioru reportaży, wywiadów i esejów pióra wybitnych polskich autorów jest służba, służba dla kraju, służba dla drugiego człowieka. Służba żołnierza na misji, policjanta antyterrorysty, strażaka, ratownika medycznego. Służba i wszystko co się z nią wiąże – honor, odwaga, odpowiedzialność, strach, samotność, ordery, wdzięczność ale nierzadko także osierocone dzieci, rodziny, smutek, trauma, żałoba …śmierć dzisiaj, tu i teraz. Ta rzekomo słodka i godna, wyjątkowa, bo „za ojczyznę”, w obronie wspólnoty, w imię wyższego celu. Śmierć godna pozazdroszczenia. Czy jednak aby na pewno? Jak to jest, kiedy -- choćby w najszczytniejszym celu -- giną najbliższe nam osoby? Albo, kiedy ideał poświęcenia zderza się z bólem, banalnością, absurdem życia tych, którzy tego daru śmierci musieli być świadkiem? To trudne pytania dla nas wszystkich. Jak przyjmujemy ten dar my, mieszkańcy pragmatycznych, zadowolonych z siebie czasów, w których kalectwo czy zgon to tematy wstydliwe i niemodne? Tradycyjny szacunek wobec śmierci w imię ideału to przecież tylko oficjalna strona medalu. Prawda bywa mniej oczywista. Autorzy, wśród których są najbardziej znani polscy reporterzy i pisarze, szukają odpowiedzi na najtrudniejsze pytanie życia, mając za punkt wyjścia prawdziwe historie podopiecznych Fundacji Dorastaj z Nami. Uzupełnieniem poszczególnych relacji są przejmujące fotogramy Maksymiliana Rigamonti. Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni. Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie: • online • przelewem • kartą płatniczą • Blikiem • podczas odbioru W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę. papierowe ebook audiobook wszystkie formaty Sortuj: Książki autora Podobne książki Oceny Średnia ocen 7,5 / 10 27 ocen Twoja ocena 0 / 10 Cytaty Powiązane treści