Jeśli zastanawiasz się, jak ubrać się na wesele, tutaj krok po kroku wyjaśniamy, jak uzyskać nienaganny wygląd. Od odzieży i fasonów po obuwie i dodatki, po najlepsze kolory. Odkryj klucze, które pomogą Ci osiągnąć sukces, gdy następnym razem będziesz musiała wziąć udział w weselu. Wskaźnik1 Otrzymałem zaproszenie na ślub ... co teraz?2 Jak ubrać się na wesele krok po Rodzaj Krój i Uzupełnia Otrzymałem zaproszenie na ślub ... co teraz? Po otrzymaniu zaproszenia do wzięcia udziału w wydarzeniu, jedna z pierwszych myśli wszystkich (jeśli nie pierwsza) idzie do szatni. W co mam się ubrać? Czy coś, co mam w szafie, zadziała dla mnie, czy będę musiał iść na zakupy? Są szanse, że niektóre z twoich elementów będą dla ciebie działać, ale będziesz też potrzebować nowych. Zatem odpowiedź na oba pytania byłaby twierdząca. Trochę troski o garderobę jest zupełnie normalne, bo nikt nie lubi się ścierać ze swoją garderobą, a mniej na weselu ... ale jak się ubierasz na wesele? Dobrze jedynym sposobem, aby nadążyć, jest ubiór formalny, co oznacza, że nie możesz nosić dżinsów, nawet jeśli są ciemnoniebieskie. Choć są stylowe, chinosy nie nadają się również na wesele. Musisz odrzucić zwyczajny styl. Zgodnie z oczekiwaniami pozostawia nam to jedyną opcję. I to jest to garnitur jest jedyną częścią garderoby, która pomoże ci uniknąć kolizji podczas tej uroczystości, a także dostosować się do ubioru ustalonego przez parę. Jeśli Twoja garderoba pozostanie niezauważona przez cały dzień, będzie to oznaczać, że wszystko wykonałeś dobrze. W przeciwieństwie do casualowego, jeśli chodzi o styl formalny, trzeba wyróżniać się bardziej subtelnymi cechami, które czasami dostrzegają tylko najbardziej znawcy; na przykład cięcie przypominające rękawiczkę. Jak ubrać się na wesele krok po kroku Rodzaj garnituru Hackett Zasadniczo istnieją trzy rodzaje garnituru, których możesz użyć, jeśli zostaniesz zaproszony na wesele: zwykły garnitur, smoking lub garnitur żakietowy. Wszystko zależy od stopnia formalności ślubu. Najczęściej jest to zwykły garnitur, ale czasami panna młoda i pan młody ustalają bardziej formalny strój, co oznacza, że jeśli wybierzesz maksymalny stopień formalności na swój ślub, powinieneś założyć smoking, jeśli jest to garnitur półformalny lub poranny. Krój i styl GarniturDostawa Jeśli chodzi o cięcie, postaw na klasyczną i krawiecką sylwetkę. Ten rodzaj kroju sprawi, że garnitur nie będzie ani zbyt luźny, ani zbyt ciasny. Jeśli jesteś jednym z wielu mężczyzn, którzy stali się fanami slim fit (co sprawia, że garnitur lepiej przylega do ciała i rysuje bardziej wyrazistą sylwetkę), to również jest to odpowiednia opcja. To kwestia osobistych preferencji. Podobne artykuł:Garnitury dla pana młodego Marynarka, lepiej jednorzędowa niż dwurzędowa. Ale im bardziej tradycyjny ślub, tym bardziej powinieneś rozciągnąć tułów przez kurtkę. Zwykła kurtka jest najkrótsza, a marynarka z tylnymi ogonami jest najdłuższa. Ze swojej strony smoking jest gdzieś pośrodku. Wreszcie, wybierz odpowiednią tkaninę na porę roku. Zimą będziesz potrzebować cieplejszych tkanin, a latem (w sezonie, w którym obchodzona jest większość ślubów), ważne jest, aby garnitur pomagał Ci uciec przed upałem dzięki takim cechom, jak lekkość i oddychalność. kolory Mango Jeśli zamierzasz użyć zwykłego garnituru lub trzech części, postaw na klasyczne kolory: granatowy, szary i czarny. Nigdy się z nimi nie pomylisz, a jeśli jest to nowy garnitur na tę okazję, pozwoli ci go ponownie użyć. Czy ślub jest na wsi? Następnie do poprzednich dodawane są inne opcje kolorystyczne, jak w przypadku brązowych tonów i dyskretnych kraciastych nadruków. Smoking musi być czarny lub granatowy. Jeśli jest to ślub w stylu smokingu, biel jest zarezerwowana dla pana młodego, niezależnie od tego, czy zdecyduje się go nosić, czy nie. Płaszcz ma swój własny kod kolorystyczny: biały na koszulę, czarny lub szary na marynarkę i szare (lub szaro-czarne paski) na spodnie. Obuwie Wybrany dom Zawsze noś eleganckie buty. Jeśli ślub odbywa się na wsi, możesz użyć Brogues zamiast Oxford i Derby, ponieważ dzięki perforowanym detalom wyglądają na nieco bardziej zrelaksowane. Uzupełnia Hugo Boss Jeśli chodzi o odpowiedź na pytanie, jak ubrać się na wesele lub inną elegancką imprezę, ostatni krok zarezerwowany jest na dodatki. W tym przypadku, Kluczowe akcesoria to krawat, zegarek i poszetka. Wskazane jest, aby nie rezygnować z żadnego z nich, nawet jeśli ślub odbywa się na wsi. Upewnij się, że krawat nie jest chudy., ale ma klasyczną szerokość, a także że zegarek jest na wysokości reszty looku. Jeśli jest to poranny ślub w garniturze, nie zapomnij założyć koszuli z podwójnym mankietem i spinkami do mankietów. Możesz również dodać cylinder do tej odzieży. Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij być zainteresowany

Czy zastanawialiście się kiedyś jak wygląda wesele w Hiszpanii? Czy diametralnie różni się od naszych polskich, często dwudniowych imprez przy suto zastawionych stołach? Jak się na nie ubrać? Co dać jako prezent młodej parze? Jak bawią się na nich ludzie? Czy jest coś, czego zrobienie w Polsce wcale by nie przeszło a w Hiszpanii jest dopuszczalne albo nawet i normalne? I wreszcie: czego na hiszpańskim weselu można się spodziewać? Ponieważ dwa lata temu zostałam zaproszona na wesele w jednym z andaluzyjskich miast, to chciałabym podzielić się z wami moimi wrażeniami i obserwacjami. Tekst podzieliłam na dwa wpisy, ponieważ jest tego całkiem sporo. Pierwszy z nich dotyczył będzie ślubu i sali weselnej a drugi przygotowań do niego ze strony gości oraz przebiegu wesela. Goście weselni podczas pierwszej fazy wesela, która zawsze odbywa się na zewnątrz. Ślub Bardzo chciałam zacząć ten wpis od opisania ślubu i przedstawienia wam, jak on wygląda w Hiszpanii. Domyślam się, że jak w każdym kraju pewne zwyczaje związane z ceremonią zaślubin wyglądają inaczej i chciałam móc je wam porównać z tym, co znamy z Polski. Bardzo też chciałam w ogóle na takiej uroczystości być i zobaczyć ją na własne oczy oraz usłyszeć w innym języku. Niestety nie było mi to dane! Nie byliśmy w Kościele na ślubie. Nie widziałam więc jak młoda para wchodzi do Kościola ani jak z niego wychodzi. Nie widziałam też, jak młodzi mówią sobie słynne Sí, quiero oraz jak nakładają sobie obrączki na palce. Nie tym razem. Powód? Nikt z moich hiszpańskich domowników nie był ubrany, uczesany i umalowany na czas, chociaż wiadomo było od kilku tygodni, o której godzinie zaczyna się ślub. 😀 Poszliśmy więc tylko na wesele jakby nigdy nic… Urocze zakątki w ogrodzie przy sali weselnej. Wyobrażacie sobie? W Polsce takie zachowanie byłoby nie do pomyślenia a para młoda mogłaby się na nas obrazić. Co więcej, na pewno spora część rodziny nieźle by nas obgadała i skrytykowała za to. Wstydem byłoby tak postąpić. W Polsce po prostu tego się nie robi, bo nie przystoi. Albo idziemy na ślub z weselem, albo na sam ślub, składamy życzenia nowożeńcom i idziemy do domu. Na samo wesele bez wcześniejszej obecności na ślubie nie przychodzimy. Wiem, że ile ludzi, tyle punktów widzenia i ludzie w różny sposób podchodzą do wielu spraw, ale to naprawdę mnie zszokowało. Nie spodziewałam się, że tak luźno można do tego podejść. Jeszcze bardziej zaskoczyło mnie to, że nikt z reszty zaproszonej rodziny nawet tego nie skomentował. Jedynie parę osób zapytało, dlaczego nie byliśmy w Kościele, na co moja teściowa z rozbrajającą szczerością odpowiadała, że nie ogarnęliśmy się wszyscy na czas. Normalna rzecz. Zdarza się, nic nie poradzimy. 😀 Otoczenie domu weselnego było iście królewskie. Wydawało mi się, że kwestia przyjścia na ślub, na który nas zaproszono to rzecz uniwersalna niezależnie od kultury i nie ma innej opcji jak się na nim pojawić. W końcu to właśnie po to para młoda zaprosiła nas na tę uroczystość, bo chce, żebyśmy byli z nimi razem w tym szczególnym dla nich momencie. Przecież to właśnie ślub jest w tym wszystkim najważniejszy i to dzięki niemu potem ktoś wyprawia wesele. Jak widać, w Hiszpanii wielu ludzi nie ma z tym problemu i najzwyczajniej może nie przyjść. Sama para młoda też się o naszą nieobecność nie obraziła, ale nie wiem, co tak na prawdę o tym myśli. Mnie oczywiście bardzo było szkoda przepuścić taką okazję, bo nie wiem, kiedy ktoś znowu nas tutaj zaprosi na taką uroczystość. Najwyraźniej będę musiała uzbroić się jeszcze w cierpliwość i poczekać. Może w przyszłości zobaczę jeszcze inne wesele w Hiszpanii. Wejście do Viña San Antonio Catering w mieście Lebrija gdzie odbywało się wesele. Wesele Wszystko odbyło się w Lebrija – mieście mojego chłopaka i mojej hiszpańskiej rodziny. Również para młoda, która nas zaprosiła mieszka tutaj. Przyjęcie weselne zorganizowała firma cateringowa Viña San Antonio Catering w swojej specjalnie przygotowanej do tego sali. To jeden z najbardziej znanych lokali w tym mieście. Pierwsza część wesela organizowana na dworze na ogół ma formę bufetu. W Hiszpanii wesela mają zazwyczaj dwie fazy: pierwszą, w formie bufetu na powietrzu i drugą w sali weselnej lub domu weselnym (wewnątrz). Trudno jeszcze jest mi uogólniać, bo byłam tylko na jednym. Nie mniej jednak, zgodnie z tym co mi już opowiadano zazwyczaj są dwie części. Wesele w otoczeniu palm to ciekawe doświadczenie. Pierwsza część wesela, czyli bufet zapewne może mieć rożne formy. Zawsze jednak element, który jest stały to obfity poczęstunek i różnorodność przystawek i napojów. U nas dodatkowo przez około półtorej godziny czas umilała nam kapela z muzyką na żywo. Jedzenia było w bród, do wyboru, do koloru i wszyscy mogli sobie chwilkę ze sobą porozmawiać przy jakimś dobrym trunku. Dodatkowo piękne, eleganckie otoczenie i egzotyczny ogród sprawiało, że można było poczuć się naprawdę wyjątkowo. Zespół, który umilał nam czas muzyką na żywo. Przed weselem mówiono mi dużo o tym, że bufet zawsze jest bardzo wystawny. Mówiono też, że trzeba z niego korzystać, tyle, ile się da, bo często spotkamy na nim różne wykwintne smakołyki niejadane często na co dzień. Sugerowano też, że na pewno tak się najem, że nie będę mogła się ruszać a potem jeszcze dalsza część wewnątrz sali i będzie tylko gorzej. Z takim nastawieniem przyszłam więc na to przyjęcie i… po paru godzinach już byłam głodna a jedzenia nigdzie już nie było! Weselny poczęstunek na świeżym powietrzu. Okazało się, że bufet trwał zaledwie jakieś niecałe 2 godziny a później musieliśmy przejść do sali weselnej. Tam z kolei do wyboru były tylko 2-3 tace z pokrojoną szynką serrano, serem i oliwkami na jeden kilkunastoosobowy stół. Wszystko więc zniknęło w oka mgnieniu! Nie było żadnych owoców, soków, ciast, sałatek i tym podobnych rzeczy oraz zawsze zastawionych stołów, jakie spotykamy w Polsce. Potem jeszcze przyniesiono nam obiad złożony z dwóch dań i deseru. Mnie smakowało, ale wielu gości kręciło nosem i było ciut niezadowolonych. Wszystko przez to, że to była jakaś dziwna i nowoczesna wariacja tego, co tradycyjne w kuchni hiszpańskiej a potrawy były niewielkie. Mimo iż zjadłam wszystko, wcale nie byłam bardzo najedzona. Ach, gdybym tylko pamiętała, że bufet to tylko te 2 godzinki a później jedzenia nie ma, na pewno skorzystałabym z niego więcej… Bufetowe przekąski. Dla mnie stoły bez praktycznie żadnego jedzenia i picia były czymś zaskakującym. Nauczona polską tradycją liczyłam, że zaraz ktoś coś doniesie, albo że będzie można chociaż wypić kawę. Nic z tego jednak. Kawy też nie było. Ale za to była wspaniała atmosfera. Sala weselna Jeżeli po tych wszystkich opowieściach spodziewaliście się kolejnej, dotyczącej sali weselnej, to was zawiodę. Tym razem mogłam zaobserwować mniej różnic, a więcej podobieństw. Po pierwsze, sala była ogromna i przystosowana na pomieszczenie co najmniej dwustu osób. Była przestronna, widna oraz urządzona z klasą. Znajdowało się w niej również duże wydzielone miejsce do tańczenia oraz lada barowa. Każdy miał swoje przypisane przez parę młodą miejsce przy okrągłym stole na dwanaście osób. Jeśli chodzi o wystrój, to również było raczej typowo jak w Polsce, czyli odpowiedni kolor przewodni (chociaż już mniej rzucający się w oczy) dekoracje z kwiatów na stołach i elegancka zastawa stołowa. Sala weselna niewiele różniła się od tych spotykanych w Polsce. Jakie w takim razie zauważyłam różnice? Bez wątpienia był to absolutny brak ścianki z imionami państwa młodych. Owszem, mieli oni swój osobny stół ze świadkami i jakąś najbliższą rodziną lub przyjaciółmi, ale nic poza tym. Nie było też przesadnych dekoracji ani kąciku ze słodkościami, winem i gorącymi napojami. Zabrakło też wiejskiego stołu, ale wiedziałam, że ta atrakcja jest typowo polska i tutaj jej nie będzie. Nie było tez nic przygotowanego pod małe dzieci, bo najzwyczajniej dzieci na weselu nie było. Bawili się tylko sami dorośli. Ciekawym elementem, nieobecnym w Polsce, było też stoisko z szynką serrano, gdzie na żywo można było obserwować wykwalifikowaną osobę, która kroi ją w cieniutkie plasterki. Jeden ze stołów na dwanaście osób. Jak więc krótko podsumowałabym wszystko to, co opisałam w tej pierwszej części? Przede wszystkim warto zauważyć, że jest trochę różnic w organizowaniu wesel pomiędzy Hiszpanią a Polską. Tak samo sprawa ma się z podejściem gości do niektórych kwestii. Niezmiennie jednak takie przyjęcie to elegancka impreza i nietrudno też doszukać się w niej wielu podobieństw. Na pewno jest to bardzo wzbogacające i ciekawe doświadczenie. Na sali weselnej można było również obserwować na żywo pracę osoby krojącej szynkę serrano. Mam nadzieję, że ta garść praktycznych informacji będzie dla was przydatna a tych, których czeka takie przyjęcie w przyszłości oswoi z tym, co może was czekać. Zapraszam tez na drugą część wpisu poświęconą przygotowaniom do wesela oraz resztą informacji dotyczących jego przebiegu. Related posts:

Choć pod każdą szerokością geograficzną ślub ma ten sam cel: połączenie „węzłem małżeńskim” dwóch (a w niektórych kulturach nawet kilku osób), to sama ceremonia zaślubin wszędzie wygląda inaczej. Czym charakteryzują się śluby w różnych tradycjach, jak wyglądają i na czym polega różnica między nam znanymi uroczystościami? Zapoznajcie się z ciekawostkami na temat ślubów w różnych, czasem bardzo odległych kulturach. Ślub w kulturze afrykańskiej Afryka jest dużym i bardzo różnorodnym kontynentem. Była świadkiem rozwoju jednych z najstarszych cywilizacji na świecie. Jest kulturowym i religijnym tyglem, a różnorodność ta znajduje swoje odbicie w rozmaitości weselnych i ślubnych tradycji. Jeżeli mielibyśmy znaleźć hasło charakteryzując wszystkie tradycje weselne w kulturze afrykańskiej, było by nim słowo: „rodzina”. To właśnie w ślubach afrykańskich bardziej niż gdzie indziej, chodzi o to, aby we wspólnym świętowaniu zaślubin zgromadzić jak najwięcej członków rodziny. Ale co ważniejsze, bardziej niż o cokolwiek innego, chodzi w nich o kojarzenie dwóch osób w jednej, tej samej rodzinie, zjednoczenie dwóch różnych rodzin, a nawet połączenie za pomocą ślubu odmiennych plemion, w jedną, wielką rodzinę. Bo pojęcie rodziny jest jedną z idei zjednoczenia kontynentu afrykańskiego. W Afryce istnieje ponad 1000 kultur i każda z nich, każde plemię ma swoje własne obrzędy weselne i tradycje związane z małżeństwem. Wiele z nich sięga setek a nawet tysięcy lat wstecz. W zależności od części Afryki, ceremonie ślubne mogą być mniej lub bardziej skomplikowane. Niektóre trwają wiele dni. Często odbywają się wielkie uroczystości, podczas których wiele par zostaje zjednoczonych w tym samym czasie. W przypadku ślubów kultury afrykańskiej uwagę warto poświęcić ślubom marokańskim, egipskim i południowoafrykańskim. Ślub w tradycji marokańskiej Podobnie jak w innych krajach muzułmańskich, tradycyjny ślub w Maroku trwa od czterech do siedmiu dni. Jest to typowy zwyczaj ślubny Maroka, aby w dniu ceremonii Panna Młoda wzięła uroczystą, oczyszczającą kąpiel w mleku. Po niej przychodzi czas na rytuał malowania („Beberiska”) henną jej rąk i stóp. Zarówno ceremonia malowania i oczyszczania były jeszcze 200 lat temu tradycyjnym zwyczajem ślubnym w krajach arabskich. Jednak dziś kultywują go współczesne, marokańskie panny młode. Ważnym elementem jest również namaszczenie henną dłoni gości przybyłych na ślub. Zanim Panna Młoda założy suknię ślubną, inna kobieta układa jej włosy, robi makijaż i nakłada na nią duże ilości biżuterii ślubnej. Marokańska Panna Młoda zakłada również bogato zdobione, wyszukane nakrycie głowy, połączone z welonem. Po ceremonii nowo poślubiona kobieta, zanim zostanie panią domu, musi trzykrotnie obejść go dookoła. Dopiero po tej czynności może wejść do środka. Ślub w tradycji egipskiej Tak jak w przeszłości, tak i teraz śluby w Egipcie są aranżowane przez rodziców. Według egipskiej tradycji, która wciąż jest często praktykowana, to rodzina pana młodego oświadcza się wybranej przez siebie pannie. Tuż przed rozpoczęciem ceremonii ślubnej grany jest marsz weselny zwany „Zaffa”. Przyjęcie weselne charakteryzuje się bogactwem i przepychem, na pewno w jego trakcie nie zabraknie tradycyjnej egipskiej muzyki, tańca brzucha, gry na bębnach i rogach oraz artystów z płonącymi mieczami. Egipcjanie wierzą, że palec, na którym noszona jest obrączka, to "vein amoris", czyli „żyła miłości”, która prowadzi prosto do serca. Ślub w tradycji południowoafrykańskiej Orszak weselny z Panem i Panną Młodą przybywa do kościoła w specjalnej ślubnej procesji. Ceremonię rozpoczyna modlitwa poświęcenia i oddania. Po wymienieniu ślubnych przysiąg i obrączek zapalane są „świece jedności” a nowo powstałe małżeństwo zostaje pobłogosławione przez kapłana. Ważną role w ceremonii ślubnej odgrywa dwanaście „symboli życia”. Są to: wino, pszenica, pieprz, sól, gorzkie zioła, woda, garnek i łyżka, miotła, miód, włócznia, tarcza, kopia Biblii (lub Koranu). Każdy z nich reprezentuje inny aspekt miłości i siły, która umacnia dwie właśnie połączone rodziny. W Republice Południowej Afryki znakiem do rozpoczęcia wspólnego życia nowożeńców jest moment, gdy rodzice Panny Młodej i Pana Młodego przenoszą ze swych domów ogień i za pomocą pochodni rozpalają go w domu nowożeńców. Symbolizuje on żar miłości, który pali się w sercach nowego małżeństwa. Ślub w kulturze azjatyckiej Jest coś z natury tajemniczego i romantycznego w Azji, zagadkowego w tej kulturze Dalekiego Wschodu. Jeśli chodzi o wesela, w nich także odbija się bogactwo azjatyckich kultur, tradycji i religii, tworząc wiele kolorowych i fascynujących zwyczajów ślubnych. Wśród nich na uwagę zasługują śluby w tradycji: chińskiej, japońskiej, indonezyjskiej, pakistańskiej, tureckiej i wietnamskiej. Ślub w tradycji chińskiej Daty ślubów w Chinach są ściśle dobierane pod względem znaków zodiaku. Bardzo znaczącym jest też fakt, że Pary Młode biorą ślub nie o pełnych godzinach, ale w ich połowie (o 8:30, 11:30, 12:30 itd.). W ten sposób para rozpoczyna swoje nowe życie wraz ze "wzrostem", gdyż po „w pół do” wskazówki zegara przesuwa się w górę tarczy, zamiast w dół, co nowożeńcom zapewnia szczęście i powodzenie. W dzień ślubu Pan Młody ubierany jest przez swoich rodziców, co ma znaczenie symboliczne. Następnie, w drodze do miejsca ceremonii, przyszły mąż zajeżdża do domu swojej wybranki. Koniecznie musi mieć ze sobą prezenty i gotówkę, które da przyjaciołom Panny Młodej, aby zgodzili się na jej „uwolnienie” i wzięcie z nim ślubu. W niektórych chińskich rodzinach praktykowanym zwyczajem jest ten, gdy Para Młoda klęczy przed rodzicami i w tej pozycji podaje im herbatę. Jest to kolejny symboliczny gest, prośba o ostateczne pozwolenie na zawarcie związku małżeńskiego. Gdy zostaje ono udzielone, narzeczeni razem udają się do miejsca, w którym zostanie udzielony im ślub. Ślub w tradycji japońskiej W Japonii kolorem miłości jest kolor purpurowy. Panna Młoda może więc zdecydować się, aby w dniu ślubu założyć bogato haftowane kimono, jedwabne, pokryte wzorem fioletowego irysa. Są dwa rodzaje tradycyjnych japońskich wesel: pierwszy to Shinto, w którym duchy natury – „kami”, są wzywane do pobłogosławienia związku. Drugi to ślub buddyjski, ceremonie, podczas których jednym z ważniejszych momentów jest ten, gdy dwa sznury korali przeplatają się w dłoniach nowożeńców, symbolizując połączenie dwóch rodzin w jedno. W dniu ślubu japońska Panna Młoda jest malowana od stóp do głów na śnieżnobiały kolor, wyraźnie w ten sposób deklarując bogom swoją „czystość”. Panna Młoda ubrana jest w białe (lub fioletowe) kimono i wyszukane nakrycie głowy, pokryte licznymi ornamentami. Ma ono przynieść szczęście nowej parze. Kimono posiada kaptur, który zastępuje welon. Kaptur pełni bardzo ważną funkcję w stroju Panny Młodej – jest rodzajem zasłony, która ukrywa jej "rogi zazdrości" przed… matką Pana Młodego, która zostaje głową nowej rodziny. Jeśli chodzi o tradycyjny strój ślubny japońskich młodzieńców, wybór jest niewielki. Oni do ceremonii ślubnej zakładają czarne kimona. Ślub w tradycji indonezyjskiej Każdy, kto choć w najmniejszym stopniu zna narzeczonych może zostać zaproszonym na wesele w Indonezji. A to z kolei może oznaczać listę gości sięgającą tysięcy osób. Większość z zaproszonych nie uczestniczyć w samej ceremonii zaślubin – dostają zaproszenie jedynie na przyjęcie weselne. Odmowa skorzystania z zaproszenia traktowana jest, jako zniewaga i brak szacunku do Pary Młodej i ich szczęścia. Ślub w tradycji pakistańskiej Tradycyjne śluby pakistańskie trwają cztery dni. W pierwszym dniu, rodziny Panny Młodej i Pana Młodego ubierają tradycyjne żółte suknie. Wyprawiają też małe przyjęcia, w czasie których radują się z nadchodzącego ślubu. Świętują jednak oddzielnie a nie razem, a Para Młoda od tego dnia, do czasu właściwych zaślubin nie może się zobaczyć. Drugi dzień jest zarezerwowany na jeszcze większe świętowanie, które nosi nazwę „Mendi”. W tym czasie nie może zabraknąć tańców i wspólnego wykonywania tradycyjnych pieśni, które powstały tysiące lat wcześniej. Tego dnia, rodzina Pana Młodego dostarcza też suknię ślubną do domu Panny Młodej, a następnie strój Młodego jest w taki sam sposób dostarczany do jego domu, przez rodzinę narzeczonej. W tym dniu dom Panny Młodej zostaje ozdobiony tysiącami kolorowych świateł – jest to sposób zawiadomienia wszystkich sąsiadów i przejezdnych o zbliżającym się ślubie. Właściwe obrzędy weselne i uroczystości ślubne w Pakistanie odbywają się na trzeci dzień. Pakistańscy narzeczeni, którzy kontynuują tradycje swoich przodków, zakładają stroje ślubne w kolorze czerwieni. Suknia Panny Młodej jest bardzo wyszukana, podobnie jak jej welon i biżuteria. Mężczyźni noszą charakterystyczny tradycyjny turban. Przysięgi ślubne wypowiadane są na samym końcu ceremonii. W tym samym czasie nad głową Panny Młodej trzymany jest Święty Koran, który ostatecznie pieczętuje jej wejście do nowej rodziny. Czwartego dnia nowożeńcy urządzają pierwszy wspólny obiad, jako mąż i żona. Następnie do rodzinnego domu Pana Młodego przychodzi wielu gości, aby wspólnie świętować nowo zawarte małżeństwo. Ślub w tradycji tureckiej Tureckie przyjęcia po ceremonii zaślubin trwają przez kilka dni. Panna Młoda może powrócić do rodzinnego domu rano po ślubie, aby zobaczyć swoją rodzinę i przyjaciół, którzy następnie wykonują na jej ciele rytuał malowania henną. Muzułmańskie uroczystości zaślubin i przyjęcia weselnego w Turcji trwają od czterech do siedmiu dni, a zaczynają się oddzielnymi uroczystościami, wyprawianymi przez rodziny Panny Młodej i Pana Młodego. Podobnie jak w tradycji pakistańskiej, nowożeńcy nie mogą się widzieć przez pierwsze dni, w czasie których trwają obchody związane z ich ślubem. Turecka Panna Młoda najczęściej zakłada pięknie haftowaną suknię ślubną z jedwabiu z czerwoną peleryną wykonaną z aksamitu. Ślub w tradycji wietnamskiej Rano w dniu ślubu matka Pana Młodego składa wizytę rodzinie Panny Młodej i oferuje jej członkom dwa prezenty. Pierwszym z nich jest specjalna, wyjątkowa roślina, która jest odzwierciedleniem jej szacunku do nich, a drugim różowa kreda, która jest z kolei symbolem szczęścia. Pan Młody po drodze do domu Panny Młodej zabiera ze sobą członków swojej rodziny i przyjaciół. Wszyscy razem po przybyciu do domu wybranki serca ofiarują jej rodzinie kolejne prezenty weselne w postaci biżuterii, ubrań i pieniędzy. Ślub w kulturach bałtyckich Na przestrzeni wieków w krajach bałtyckich bardzo zmieniły się praktykowane zwyczaje i tradycje weselne. I tak na przykład w XVI stuleciu minimalnym wiekiem, w którym można było zawrzeć związek małżeński było 13 lat. Dziś legalny ślub można tam wziąć, w zależności od kraju, najwcześniej w 18 lub 21 roku życia. Obecnie Młode Pary, zwłaszcza z dużych miast, przejmują tradycje, zwyczaje, stylizację ze ślubów brytyjskich i amerykańskich. Natomiast na terenach wiejskich często spotyka się uroczystości typowo tradycyjne. Jakkolwiek, gdzie by ślub się nie odbywał, małżeństwo dwojga zakochanych wciąż nie jest możliwe, bez zgody ojca Panny Młodej. W kulturze państw bałtyckich na wyróżnienie zasługują śluby w tradycji estońskiej i islandzkiej. Ślub w tradycji estońskiej Na większości wesel odbywających sie na świecie, bardzo popularnym jest zwyczaj, który polega na wyłonieniu (poprzez rzucenie bukietu lub welonu) przyszłej Panny Młodej. W Estonii dodatkowo kultywowany jest zwyczaj przewidywania tego, kto zostanie następnym Panem Młodym. Po tym, gdy Panna Młoda rzuci swój bukiet ślubny w stronę samotnych kobiet, Pan Młody zostaje otoczony przez kawalerów i samotnych mężczyzn, którzy zawiązują mu oczy. Pan Młody stoi wewnątrz kręgu, a mężczyźni krążą dookoła niego. Następnie świeżo poślubiony małżonek wkłada kapelusz na głowę któregoś z otaczających go panów, co jest znakiem, że właśnie ten kawaler, jest następnym w kolejce do ożenku. Ślub w tradycji islandzkiej W dniu ślubu, którym tradycyjnie jest niedziela, Pan Młody przyjeżdża do kościoła otoczony przez swoich drużbów, krewnych, często w towarzystwie lokalnych dostojników. Jego przybycie zostaje ogłoszone biciem kościelnych dzwonów. Pan Młody na swoją wybrankę czeka wewnątrz kościoła. Panna Młoda do miejsca ceremonii zbliża się bardzo powoli, pieszo, w weselnym orszaku wraz ze swoimi druhnami. Na przyjęciu weselnym nowożeńcy siadają przy wysokim stole wraz z księdzem, który udzielił im ślubu, drużbami Pana Młodego, jego ojcem oraz teściem. Przyjęcie weselne trwa od 3 go 8 godzin, w zależności od tego, jak zamożne są rodziny i na przygotowanie jak dużych ilości jedzenia ich stać. Wesele kończy się, gdy stoły i kieliszki gości pustoszeją. Ślub w kulturze północnoamerykańskiej W Ameryce Północnej miesza się ze sobą wielu kultur i wiele tradycji weselnych. I tak na przykład meksykańskie tradycje ślubne ukształtowały się pod wpływem Hiszpanii, Francji, a także własnych, antycznych tradycji kulturowych z czasów Azteków. Natomiast mozaika tradycji ślubnych Stanów Zjednoczonych jest odbiciem zamieszkujących w tym miejscu przedstawicieli chyba wszystkich kultur i narodów, co dało bogate i zróżnicowane połączenie. Na kanadyjską tradycję ślubno - weselną miały zarówno angielskie zwyczaje, jak również francuskie obrzędy. Wszystko to sprawia, że tradycje ślubne Północnej Ameryki są jednymi z najbardziej zróżnicowanych i elastycznych. Ślub w tradycji meksykańskiej W czasie wypowiadania przysięgi małżeńskiej, szyje nowożeńców są symbolicznie owijane białą wstążką lub różańcem, zwanym "lasso”. Ten gest to znak połączenia Pary Młodej. Jedną z typowych, meksykańskich tradycji ślubnych jest podarowanie przez narzeczonego swojej wybrance prezentu, w postaci trzynastu złotych monet. Te zostają pobłogosławione przez kapłana podczas ceremonii zaślubin. Gest ten oznacza oddanie się Pana Młodego swojej nowej żonie. Gdy nowożeńcy opuszczają kościół, zostaję obrzuceni czerwonymi koralikami. Mają im one przynieść szczęście i pomyślność. Na weselu, w trakcie pierwszego tańca, goście otaczają Młoda Parę i trzymając się za ręce tworzą kształt serca. Ślub w tradycji Stanów Zjednoczonych Planowania ślubu może być praco i czasochłonne. Wiele Panien Młodych ze Stanów Zjednoczonych decyduje się na profesjonalną pomoc w postaci konsultanta ślubnego, który zadba o załatwienie wszystkich najdrobniejszych szczegółów związanych z tym ważnym dniem. Tradycyjne wesela w USA są dość duże i wystawne. Zwłaszcza, gdy jest to pierwszy ślub dla Panny Młodej. Narzeczona tradycyjnie w dniu ślubu zakłada białą suknię ślubną oraz długi welon. Jeśli ślub odbywa się w kościele, udziela go ksiądz lub inny duchowny, który najczęściej dobrze zna jednego z narzeczonych. W czasie ceremonii wypowiadane są przysięgi małżeńskie, często napisane samodzielnie przez Młodą Parę. Mówią w nich o wzajemnej miłości, pragnieniu uczynienia życia partnera bezpiecznym i szczęśliwym, przysięgają też wzajemną wierność. Jednym z ważnych punktów tradycyjnej ceremonii w Stanach Zjednoczonych jest zadanie przez duchownego wszystkim zgromadzonym pytania o to, czy ktoś z nich zna przyczynę, dla której związek nie może zostać zawarty. Jeśli nikt nie zgłasza zastrzeżeń, narzeczeni wkładają sobie obrączki i zostają ogłoszeni mężem i żoną. Ślub w kulturze karaibskiej Z jednej strony wiele wysp karaibskich zapożyczyło liczne zwyczaje weselne ze Stanów Zjednoczonych. Z drugiej natomiast tradycje karaibskie są także specyficznym połączeniem kultury afrykańskiej i europejskiej. Wszystko to pozwoliło tym wyspom na stworzenie niespotkanego nigdzie indziej na świecie kolorytu, atmosfery ślubów i przyjęć weselnych. Warto przy tej okazji opowiedzieć o ślubach w tradycji jamajskiej, bermudzkiej, kubańskiej i portorykańskiej. Ślub w tradycji jamajskiej Jednym z największych przysmaków serwowanych w trakcie przyjęć weselnych jamajskich nowożeńców jest ciemne, hojnie zdobione i przyprawione rumem ciasto owocowe. Zawsze musi być go bardzo dużo, gdyż zostają nim poczęstowani nie tylko goście przybyli na wesele, ale kawałki ciasta zostają wysłane do osób, przyjaciół i rodziny, które zostały zaproszone, ale z różnych powodów nie mogły uczestniczyć w przyjęciu. Ślub w tradycji Bermudów Tort weselny nowożeńców bermudzkich ozdobiony jest w wyjątkowy sposób. Otóż ozdobę tworzy małe, żywe drzewko. Po weselu nowożeńcy sadzą roślinę w swoim domu i tym samym staje się ona symbolem wzrastania ich małżeństwa i umacniania związku. Ślub w tradycji kubańskiej Tradycyjne kubańskie wesela słyną ze swojego odświętnego charakteru. Prawie zawsze towarzyszy im tradycyjna muzyka grana na żywo, przez zespoły weselne. Wszyscy zebrani chętnie uczestniczą w tradycyjnym tańcu „za pieniądze”, w czasie którego każdy, ko tańczy z Panną Młodą musi przypiąć do jej sukni banknot. W ten sposób goście mają pomóc nowożeńcom w wyprawieniu wymarzonego miesiąca miodowego. Ważnym i wciąż kultywowanym ślubnym zwyczajem kubańskim jest wręczanie gościom weselnym małych upominków, gdy ci dają swoje ślubne prezenty. Takie upominki mają wszystkim, którzy uczestniczyli w ślubie i weselu przypominać te pełne szczęścia chwile. Ślub w tradycji portorykańskiej Tradycyjny portorykański ślub odprawiany jest przez księdza. W czasie ceremonii błogosławi on między innymi talerz z monetami, po czym przekazuje je Panu Młodemu. Po wypowiedzeniu przysiąg małżeńskich narzeczony oddaje ów talerz Pannie Młodej, a ta zatrzymuje go na lata, jako prezent weselny od męża. Talerz z monetami ma symbolizować szczęście i gwarantować nowożeńcom powodzenie oraz dostatek. Ślub w kulturze Oceanii Mówiąc o Oceanii najczęściej mamy na myśli Australię i Nową Zelandię - dwa bardzo odlegle od nas miejsca, ale również jedne z najbardziej ekscytujących i tętniących życiem. Zarówno Nowa Zelandia i Australia są członkami Wspólnoty Brytyjskiej, a co za tym idzie, wiele tradycji, także tych weselnych, zapożyczyły właśnie z Wielkiej Brytanii. Nie mniej nie brak im akcentów nadanych przez zwyczaje ślubne rodzimych mieszkańców, od tysięcy lat zamieszkujących te egzotyczne ziemie. Ślub w tradycji australijskiej Zwyczaje w tradycjach ślubnych Australii uległy różnym przemianom, ale biała suknia ślubna jest wciąż „obowiązkowym” strojem tamtejszych Panien Młodych, odzwierciedleniem zwyczajów, których tradycja sięga setki lat wstecz. Częstym prezentem ślubnym, który goście ofiarowują australijskim nowożeńcom, jest Biblia. Przechowuje się ją, jako cenną pamiątkę dla przyszłych pokoleń. W Australii obecne są zwyczaje, praktykowane na całym świecie, takie jak: wspólne krojenie ślubnego tortu, wymiana obrączek ślubnych oraz huczne przyjęcie weselne z udziałem przyjaciół i znajomych. Na australijskie wesela zapraszani są członkowie nawet bardzo dalekiej rodziny. Dzięki temu ślub i wspólne świętowanie są nie tylko zaczątkiem nowej rodziny stworzonej przez nowożeńców, lecz także wspaniałą okazją do rozpoczęcia nowego, wspólnego, rodzinnego życia przez pozostałych krewnych, odnowienie kontaktu z zapomnianymi członkami rodziny. Ślub w tradycji nowozelandzkiej Śluby kościelne są tradycyjnym sposobem zawarcia związku małżeńskiego w Nowej Zelandii. Panna Młoda zakłada białą suknię, a we wszystkich czynnościach towarzyszą jej druhny. Pan młody ma na sobie szary lub czarny garnitur z białą koszulą i krawat, a u swojego boku kilku drużbów. Zgodnie z tradycją Pan Młody nie powinien w dniu ślubu widzieć swojej wybranki, aż do momentu, gdy dołączy ona do niego przed kościelnym ołtarzem. Są jednak ceremonie dużo bardziej tradycyjne. Otóż ważną rolę w ślubach i weselach odbywających się w Nowej Zelandii, pełnią tradycje ślubne kultywowane niegdyś przez rdzennych mieszkańców tych ziem. Warto tu zwrócić uwagę na kilka istotnych elementów takich bardzo tradycyjnych ślubów, odbywających się w plemiennych wioskach Maorysów w Nowej Zelandii. Tradycyjny maoryski ślub obejmuje uroczyste powitanie („Powhiri”) nowożeńców w miejscu ślubu oraz „wyzwanie wojownika”. Ceremonia ślubna prowadzona jest przez starszyznę plemienia, a Młodej Parze udzielone zostaje błogosławieństwo w języku Maorysów. Obrączki ślubne wykonane są z rzeźbionych kości. W tradycji Maorysów takie obrączki symbolizują "nieskończone pętle" i mają znaczenie duchowe, oznaczają i gwarantują niekończącą się miłości. Średnia ocena: 4,29 / 5 (77 głosów) Oceń artykuł: Zobacz również: Tekst przysięgi ślubnej w Kościele Tekst przysięgi ślubnej w USC Pożyczka na ślub i wesele Podróż poślubna Polecamy: Komentarze Jakub 2013-07-09 12:10A jak wygląda to w północnych Włoszech ?:) 2014-01-18 17:33Bardzo proszę napisz z jakich źródeł korzystałaś pisząc ten artykuł, potrzebuję takich materiałów do mojej pracy dyplomowej, i nigdzie nie mogę znaleźć żadnej odpowiedniej książki, z której mogłabym skorzystaćanna 2015-04-19 20:28ja z takim samym pytaniem jak powyżej... proszę o jakieś wskazówki, jeżeli chodzi o literaturę. piszę prace na temat makijażu ślubnego w różnych kulturach świata. Pozdrawiemkosmetyka 2016-01-05 10:07Ja, tak jak dziewczyny w sprawie literatury, pomoże ktoś?? Dodaj swój komentarz

konto usunięte Temat: Jak ubrać się na wesele? al L.:nie mam pojecia, gdzie kupic fajne, eleganckie ciuchy w duzym rozmiarze (bo nie zawsze taki nosilam;)) impreza w ten łikend;) Ale co dla Ciebie znaczy eleganckie? :) Ala L. specjalista ds. w s z y s t k i e g o Temat: Jak ubrać się na wesele? no takie, w ktorych nie bede wygladala jak hipis alutek;) bardzo chetnie jakas ladna tunika i spodnie. szpilki mam;) konto usunięte Temat: Jak ubrać się na wesele? al L.: no takie, w ktorych nie bede wygladala jak hipis alutek;) bardzo chetnie jakas ladna tunika i spodnie. szpilki mam;) All no to nie ma problema..idź do galerii b. i do klifu, a może do alfy jeszcze np i na pewno coś znajdziesz odpowiedniego :))))) gwarantuję, a może i na przeceny się załapiesz ;) edit: oczywiście prosimy o późniejsze zdj z wesela ;D i daj znać koniecznie co znalazłaś :)magdalena K. edytował(a) ten post dnia o godzinie 23:02 Ala L. specjalista ds. w s z y s t k i e g o Temat: Jak ubrać się na wesele? ogladalam sobie simple, pikne, ale ich 44 to nasze 40;) ech:( i jak wchodze do trusardich i widze te ich niby wielkie rozmiary, to robi mi sie smutno;) wiec potrzebuje info: takie sklepy- ladnie i w duzych rozmiarach, rozumisz;) wallis podobno duzy i niedrogi. tysiaka moge przeznaczyc na stroj. te tunike to ja nosze do knajp- mam idento- a to jednak wesele jest, nie dyskoteka;)al L. edytował(a) ten post dnia o godzinie 23:58 konto usunięte Temat: Jak ubrać się na wesele? al L.:myślę, że coś kopertowego i z fajnym pasem może być dobre... poszukaj fasonów na allegro. Ala L. specjalista ds. w s z y s t k i e g o Temat: Jak ubrać się na wesele? cena swietna, ale bardziej odpowiadaloby mi cos w takim kierunku: al L. edytował(a) ten post dnia o godzinie 23:21 Ala L. specjalista ds. w s z y s t k i e g o Temat: Jak ubrać się na wesele? Karolina Ł.: myślę, że coś kopertowego i z fajnym pasem może być dobre... poszukaj fasonów na o taka rade prosilam. wiem, jakie fasony, nie wiem, w jakich sklepach sa ladne ubrania w duzych rozmiarach, bo jeszcze niedawno nosilam s...al L. edytował(a) ten post dnia o godzinie 23:23 Temat: Jak ubrać się na wesele? w Fashion House masz sklepy :) może tam Ci wpadnie coś w oko Temat: Jak ubrać się na wesele? al L.: Karolina Ł.: myślę, że coś kopertowego i z fajnym pasem może być dobre... poszukaj fasonów na o taka rade prosilam. wiem, jakie fasony, nie wiem, w jakich sklepach sa ladne ubrania w duzych rozmiarach, bo jeszcze niedawno nosilam s...al L. edytował(a) ten post dnia o godzinie 23:23ale to troszkę za późno o rady Alu Ala L. specjalista ds. w s z y s t k i e g o Temat: Jak ubrać się na wesele? matko bosko. jak pozno? caly tydzien! przeciez to proste pytanie: jakie marki maja ladne sukienki w duzych rozmiarach? nie prosze przeciez o zaprowadzenie mnie do sklepu, znalezienie sukienki i zaplacenie za nia, a za wskazanie firm, w ktorych mam szanse znalezc cos eleganckiego:) konto usunięte Temat: Jak ubrać się na wesele? Joanna Misztela: al L.: jak i gdzie ubrac grubasa (czyli ze mnie:)) na wesele? mam byc swiadkiem. nie mam pojecia, gdzie kupic fajne, eleganckie ciuchy w duzym rozmiarze (bo nie zawsze taki nosilam;)) impreza w ten łikend;)ale się wzięłaś odpowiednio wcześnie za szukanie... ;)Misztelka wór po ziemiorach będzie na Alkę w sam raz, z czerwonym kwiatem :P konto usunięte Temat: Jak ubrać się na wesele? al L.:Duży to jaki?;-) Ala L. specjalista ds. w s z y s t k i e g o Temat: Jak ubrać się na wesele? 42- 44:P Temat: Jak ubrać się na wesele? George Wallis :) bonmarche new look kappahl monnari aryton solar konto usunięte Temat: Jak ubrać się na wesele? ja mam 100-70-100 i noszę 44 na dół, a na górę 42. Ala L. specjalista ds. w s z y s t k i e g o Temat: Jak ubrać się na wesele? Katarzyna K.:no to jutro ruszam na lowy:) konto usunięte Temat: Jak ubrać się na wesele? Hexeline też ma rozmiary inne jak s i można natrafić na spore obniżki :) (raz z kuzynką tuż przed studniówką zakupiłyśmy dla niej śliczną jedwabną koktailową kieckę za trochę ponad 300 (z uwagi na modny kolor ;) te z mniej modnym były o 100 tańsze - rozmiar chyba 42 brałyśmy :)) Temat: Jak ubrać się na wesele? to i ja się podepnę:) a jak ktoś nosi maksymalnie i ma 181cm to gdzie może znaleźć sukienuchę na wesele koniecznie zasłaniającą kolana( bo te akurat są niezbyt ciekawe)??? szukam i szukam i nic:( albo przed kolano:/albo przed kostkę wszystko,,, czyli kicha:) Podobne tematy moda » wernisaż - jak się ubrać - moda » Jak ubrać się do pracy w banku? - moda » Jak się modnie ubrać i zatuszować brzuszek? - moda » kto pomoże - jak się ubrać? - moda » Błagam pomocy- jak się ubrać w stylu lat 70? - moda » jak mogę nauczyć się "bawić" modą? - moda » - jak wam się podoba?? - moda » Marka odzieżowa - jak się za to zabrać?? - moda » w co się ubrać na imprezę firmową??? - moda » Moze ktoś pamięta (zna) jak nazywa się złotnik który... -

Gratulacje z okazji ślubu! Jak czujecie się jako młode małżeństwo? Agnieszka Mrozińska: Dziękujemy bardzo! :) Czujemy się wspaniale! Niby jesteśmy już ze sobą 5 lat, a mamy wrażenie, jakby wszystko zaczęło się od nowa. Ten ślub, to takie przypieczętowanie naszej miłości. Ślub wzięliście w uroczym miejscu na Zamku w Ogrodzieńcu. Skąd pomysł, by właśnie w takiej bajkowej scenerii się pobrać? Alex Caprice: Zamek Ogrodzieniecki jest bliski naszemu sercu. Agnieszka pochodzi z Jury Krakowsko-Częstochowskiej, a konkretnie z Zawiercia. Oddalonego o około 8 km od Ogrodzieńca, także zna te rejony od dziecka. Oboje lubimy tam przyjeżdżać. Agnieszka: Alex zrobił mi niespodziankę i to on właśnie wybrał to miejsce, w tajemnicy przede mną. Jednak, gdy rozmawialiśmy dwa lata temu przy okazji waszej sesji retro mówiliście, że chcielibyście ślub wziąć w dalekiej Hiszpanii lub we Włoszech, co skłoniło Was do zmiany tej decyzji? Alex: Przede wszystkim pandemia i logistyka. Ciężko by było zabrać wszystkich naszych bliskich i przyjaciół za granicę. Poza tym nasza Polska jest piękna. Wystarczyło sprowadzić Palmy (ogromne podziękowania dla Las Palmas), żeby stworzyć w Polsce tropiki i mieć dwa w jednym. Sesję ślubną postanowiliśmy zrobić w słonecznej Hiszpanii, która marzyła nam się od dawna. Motywem przewodnim waszego ślubu była biel i pudrowy róż. Kto wpadł na pomysł, by właśnie te kolory dominowały podczas uroczystości? Agnieszka: Oboje lubimy biel i pudrowy róż, chcieliśmy by ten ślub był wyjątkowy. Biel kojarzy nam się z niewinnością, a do różu mamy słabość. Chcieliśmy, żeby wszyscy byli ubrani w jednej tonacji i klimacie boho. Chodziło też o swobodę. Poprosiliśmy gości, żeby zapomnieli o kreacjach wieczorowych, muchach, krawatach czy garniturach. To miało być przyjęcie w stylu garden party. Ślub wzięliście w nietypowym dniu, bo we wtorek. Dlaczego właśnie ten termin został przez Was wybrany? Agnieszka: To jest dobre pytanie. Alex planując ślub w tajemnicy przede mną, wybrał datę swoich urodzin, która w tym roku wypadała właśnie we wtorek. Wiedział, że na pewno tego dnia będę miała wolne. Urodziny mojej córki Nadii i właśnie Alexa to dla mnie rzecz święta w roku i zawsze zgłaszam te daty produkcji, jako czas prywatny, wolny od pracy. Agnieszko, na ceremonię przybyłaś helikopterem. Jakie to uczucie fruwać w przestworzach z myślą, że już za godzinkę zostanie się żoną? Agnieszka: To było uczucie nie do opisania. Pierwszy raz zobaczyłam moją piękna Jurę z lotu ptaka. Czułam, że wznoszę się ponad wszystko i za moment wyląduje przed ołtarzem i zostanę żoną miłości mojego życia. Widok miejsca ceremonii z ubranymi na biało wszystkimi gośćmi, na których padały promienie słońca, bardzo mnie wzruszył. Alex, z zawodu jesteś projektantem mody męskiej, ale specjalizujesz się w marynarkach. Czy tą, którą miałeś na sobie podczas ślubu, pochodzi z twojego atelier? Alex: Tym razem oddałem się w ręce zaprzyjaźnionej Izy Zabłotnej, właścicielki Atelier i to była świetna decyzja. Miałem swoją wizję zarówno na własny ubiór, jak i moich drużbów. Atelier Zabłotny stanęło na wysokości zadania, dzięki czemu czułem się świetnie. Agnieszko, podczas przysięgi małżeńskiej miałaś na sobie zjawiskową kreację od Sylwii Kopczyńskiej. Co zauroczyło cię w tej projektantce, że właśnie na jej suknię się zdecydowałaś? Agnieszka: Sylwia zauroczyła mnie parę lat temu, jak ubierała mnie na wielką galę Gwiazd Plejady. Gdy trafiłam do jej salonu, to już wtedy wiedziałam, że to właśnie od niej będę chciała mieć swoją suknię ślubną. To był najlepszy z możliwych wyborów. Ekipa genialnie poradziła sobie również z kreacjami dla moich druhen. Wszystkie prezentowały się zjawiskowo. Do kreacji dobrałaś piękną połyskliwą opaskę. A na jaką biżuterię postawiłaś? Agnieszka: Jeśli chodzi o biżuterię, to postawiłam na minimalizm. Zdecydowałam się tylko na kolczyki, które zarówno jak i nasze obrączki pochodzą z cenionej przez nas marki W. Kruk. Oboje mieliście po dwie stylizacje, jedną na ślub, a drugą na wesele. Kto pomagał Wam w ich doborze? Agnieszka: Moją drugą suknię, zaprojektowałam razem z naszą przyjaciółką, projektantką Lilit. Suknia tworzona była z myślą o pierwszym tańcu i miała się bardzo różnić od poprzedniej. W ostatniej chwili Lilit wybrała mój ulubiony kolor błękitny. To było nieprawdopodobnie przyjemne, bo pierwszy raz widziałam swoją suknie tylko na szkicach. Efekt końcowy był perfekcyjny. Lilit włożyła w tę kreację dużo serca, za co jestem jej ogromnie wdzięczna. Alex: Podsumowując, nasz ślub był dla nas inspirującym doświadczeniem. W tak krótkim czasie, bo zaledwie w dwa i pół miesiąca udało nam się zorganizować ceremonię marzeń. Mnóstwo osób wyraziło swój zachwyt, a ślub został okrzyknięty jednym z najpiękniejszych w tym roku w Polsce. Z tego względu podjęliśmy decyzję, że chcemy realizować marzenia innych Młodych Par, organizując śluby. O szczegółach pewnie niedługo usłyszycie. Dziękuję za rozmowę FOTOGRAFIE: JAVIER DE LA TORRE / sesja Hiszpania FOTOGRAFIA GŁÓWNE ZDJĘCIE: MAGDALENA BIEŃKOWSKA PANNA MŁODA SUKNIA DŁUGA: SYLWIA KOPCZYŃSKA SUKNIA KRÓTKA: LILIT HAYRAPETYAN BIŻUTERIA: W. KRUK DODATKI/OPASKA: LAVASHKA BUTY: SKLEP TANECZNY CARMEN STYLIZACJA WŁOSÓW: EXCLUSIVE STYLE BY KATARZYNA CIOŁKOWSKA RZĘSY: CINIAKOVA STUDIO PAN MŁODY GARNITURY: ATELIER ZABŁOTNY STYLIZACJA WŁOSÓW I BRODY: BONIO BARBERSHOP OBRĄCZKI – W. KRUK

Po Hiszpanii lepiej jeździć autobusem, pociągiem, a może wypożyczyć samochód? Jakie są najlepsze sposoby na podróżowanie? Co jest najtańsze, a co jest najwygodniejsze? Być może zdziwi Cię fakt, że w Hiszpanii ceny biletów zarówno na pociąg jak i na autobus znacznie się różnią w zależności od momentu, w którym je kupujemy. Na tę samą trasę i na ten sam dzień możemy kupić bilet za 5 euro, i za 19 euro (w zależności od tego, jak bardzo pospieszymy się z zakupem). Można to porównać do sposobu, w jaki kształtują się ceny biletów lotniczych lub w Polsce – np. na Polskiego Busa. Przejdźmy do konkretów. TANIO – autobus ALSA Zaczynamy po kosztach. Najtaniej wyjdzie nam (zazwyczaj) kupić bilet autobusowy. Na stronie (wersja angielska: wpisujemy w wynikach wyszukiwania miasto wyjazdu i przyjazdu (najlepiej wybrać wszystkie dworce autobusowe, jeśli w danym mieście jest więcej niż 1), daty i.. czekamy, czy na nasz wymarzony przejazd jest jakaś fajna oferta. Alsa ma bilety w różnych taryfach (o różnych stopniach restrykcji). Jak łatwo się domyślić, te najtańsze są bezzwrotne i nie można zmienić godziny wyjazdu. Zazwyczaj (jeśli do wyjazdu jest jeszcze trochę czasu) dostępne są trzy taryfy, z których można wybrać najbardziej pasującą nam opcję. Podróże w niedogodnych godzinach nocnych są także dużo tańsze. PLUSY: Hiszpanie są bardzo kulturalni. Przy wejściu do autokaru nie przepychają się, nie ma żadnych drastycznych scen w stylu „wejście do Polskiego Busa – kto się nie pcha ten jest frajerem” (jeśli ktoś wie, o czym mówię). Ludzie wiedzą, że mają numerowane miejsca i że nie ma potrzeby aby wejść pierwszym, bo tak czy siak się pojedzie. MINUSY: Nie wiem czy na stronie Alsa można płacić kartą bankową wydaną w innym kraju niż Hiszpania. Kiedyś nie można było. Jeśli potrzebujesz pomocy w zakupie biletu, śmiało możesz się ze mną kontaktować. W niektórych miastach (np. w Barcelonie) trzeba uważać na zostawianie bagażu w luku bagażowym. Zdarzają się przypadki, że złodzieje podchodzą do luku bagażowego, czają się udając klientów, a następnie chwytają jakąś ładną walizkę (z nadzieją, że jak ładna, to i więcej wartościowych rzeczy…), a osoba, do której walizka należy często jest „zablokowana” w autobusie, bez możliwości wyjścia, bo ciągle jeszcze wsiadają nowi pasażerowie. Chyba nawet lepiej wejść na końcu, prawda? Służby porządkowe i kierowca autobusu robią wszystko, aby takie sytuacje nie miały miejsca, ale się zdarza. DROŻEJ, ale też WYGODNIEJ – pociąg RENFE Jeśli nasz portfel nie krzyczy z przerażenia na sam widok hiszpańskich pociągów osiągających zawrotne prędkości 300 km/h, możemy spróbować poszukać szczęścia na stronie: (wersja angielska Kosztuje to odpowiednio drożej, w zależności od odległości. Cena za bilet np. z Madrytu do Saragossy (ok. 320 km pokonywane w 1,5-2,5 h) oscyluje pomiędzy 20 euro a nawet 90 euro (gdy kupujemy bilet tuż przed podróżą). Jak widać, różnica jest BARDZO duża. WSKAZÓWKA: Jeśli jedziemy większą grupą, warto skorzystać z oferty MESA (stolik). Są to 4 bilety sprzedawane w sporo niższej cenie, ale pod warunkiem, że wykupimy 4 miejsca siedzące. Nasza 4-osobowa grupka będzie mogła wygodnie zasiąść na 4 siedzeniach wokół stolika w pociągu (2 osoby jadą „przodem” do kierunku jazdy, 2 pozostałe „tyłem”). Oprócz niższej ceny mamy także komfort rozmowy z naszymi towarzyszami podróży! WSKAZÓWKA 2: Jeśli Wasza grupa nie jest 4-osobowa lub podróżujesz sam, a mówisz po hiszpańsku, warto sprawdzić, czy na interesującej nas trasie nie ma akurat osoby zainteresowanej wykupieniem stolika. Istnieje sporo grup na Facebooku, oznaczonych po trasie (np. Madrid – Huesca mesa AVE, przeznaczonych dla osób, które np. pracują w Madrycie, ale są z Hueski i co kilka tygodni odwiedzają swoje miasto, a także dla przygodnych, jednorazowych podróżników), można je sobie łatwo wyszukać i poprosić o dołączenie do grupy. Wbrew pozorom znalezienie kogoś do współdzielenia stolika nie jest takie trudne! Jedna z 4 osób kupuje bilet, a następnie reszta wpłaca na jej konto odpowiednią sumę i po chwili otrzymuje plik pdf z biletem. Tak, trzeba zaufać, że nikt nas nie oszuka. Z mojego doświadczenia tak się nie dzieje – każdy po prostu chce mieć swój bilet, nie ma kombinacji. RÓŻNE CENY – w przypadku dalszych odległości (lub gdy nie ma czasu) SAMOLOT Tak, latanie samolotem po Hiszpanii wcale nie należy do rzadkości. Wyobraźcie sobie, że chcecie szybko dostać się z Barcelony do Madrytu lub z Barcelony do Santiago de Compostela (ponad 1100 kilometrów! To więcej niż przejechać Polskę wzdłuż albo wszerz)! Trzeba polecieć samolotem, nie ma rady. Linie lotnicze, które posiadają loty wewnątrz Hiszpanii to: Ryanair Iberia Vueling (taki trochę „low cost” Iberii, ale ceny wcale nie są takie low, często mają loty łączone z Iberią w jednym samolocie) AUTOSTOP w Hiszpanii Nie jest zbyt popularny, aczkolwiek także jest stosowany. Kierowcy są zazwyczaj mili, jednak nie są bardzo ufni. Nie ma co liczyć na to, że tylko gdy się ustawimy na wyjeździe z miasta, od razu zatrzyma się pierwszy przejeżdżający samochód. Na stronie możecie sprawdzić najlepsze miejsca do łapania stopa w Hiszpanii (i nie tylko). Należy tylko pamiętać o kilku zasadach: nie można wchodzić na autostrady, gdyż samochody nie będą się tam zatrzymywać (logiczne). Wielu kierówców TIRów nie może zabierać autostopowiczów, gdyż zabraniają im tego ich pracodawcy! Także nawet oni nie są pewniakiem. Oczywiście plakaty z nazwą miejsca, do którego byśmy chcieli dojechać są jak najbardziej wskazane. Jeśli stajesz na poboczu, to uważaj, żeby nie było to pobocze, na którym jest zabronione przebywanie pieszym! Możesz także poszukiwać potencjalnych przewoźników 😉 na stacjach benzynowych przy wyjeździe z miasta. Plakat mile widziany, albo możesz osobiście podejść do osób, które akurat się zatrzymają, aby zatankować. Jeśli przejmiesz inicjatywę, to może się okazać, że Twoje szanse na podwózkę wzrosną. Z doświadczenia kierowcy: jeśli chodzi o wyjazd na przykład z Madrytu w piątek po południu/wieczorem, to nie sądzę, żeby to było najlepsze miejsce na łapanie stopa. Kiedy my gdzieś jedziemy w piątek po południu, chcemy jak najszybciej wydostać się z zakorkowanego wyjazdu z miasta, nawet nie zwrócilibyśmy uwagi na kogoś szukającego samochodu. Zapewniam Cię, że wyjazd z Madrytu to nie to samo co wyjazd z Warszawy, dlatego ludzie mogą po prostu nie zwracać uwagi na wycieczkowiczów. Bądź czysty i pachnący… A przynajmniej nie śmierdzący. Kiedyś na stacji benzynowej podszedł do nas młody chłopak, pytając, czy nie możemy go zabrać do Madrytu (a byliśmy wtedy około 400 kilometrów dalej!). Niestety, na odległość było od niego czuć nieprzyjemny zapach (człowieka, podroży, braku prysznica od kilku dni – to nie był żaden żul ani bezdomny, zwykły młody chłopak chcący bezpłatnie podróżować). Oczywiście, że odmówiliśmy, nie zniosłabym takiego „zapachu” przez kilka godzin w samochodzie. BLA BLA CAR w Hiszpanii Bla bla Car w Hiszpanii działa całkiem prężnie. Ja nigdy nie korzystałam, ale moi znajomi tak. Zasada jest podobna jak w Polsce – szukamy kierowcy, który będzie pokonywał taką samą lub podobną trasę co my i się ogłasza, że poszukuje towarzyszy podróży (którzy mu zapłacą za podwózkę). A może WYPOŻYCZYĆ SAMOCHÓD? Ja bym polecała tę opcję, jeśli interesują Was miejsca, do których może być trudno dojechać innym środkiem transportu, jeśli macie bardzo indywidualny styl podróży, jeśli chcecie decydować o miejscach, które zobaczycie dopiero podczas trasy. Samochód to przede wszystkim wolność w podróży, jednak nie każdemu może się ona podobać w takiej postaci: trzeba zawsze zaparkować, trzeba uważać, żeby nie zarysować, a co będzie jeśli ukradną… Ja mogę tylko śmiało polecić samochód jako dobrą opcję do zwiedzania, gdyż sama najbardziej lubię jeździć samochodem i móc się zatrzymać gdzie mi się podoba, ale prawda jest taka, że w Hiszpanii do wszystkich większych miejsc można dojechać bez problemu. Do olbrzymiej większości małych także! Jak przemieszczać się prawie za darmo? NA ROWERZE! Może spojrzysz na mnie jak na szaleńca, a może powiesz: „niezła myśl”. Ale trzeba przyznać, że kosztować, to nie kosztuje do zbyt dużo 🙂 Nawet tankować nie musisz! Więcej na temat podróżowania na rowerze i znalezienia zakwaterowania specjalnie dla cyklistów możesz znaleźć tu: Jak tanio podróżować po Hiszpanii? Jaki jest Twój ulubiony sposób na podróżowanie gdy jesteś w innym kraju? (Nudy na pudy, ale obowiązkowe!) NA TEJ STRONIE UŻYWAM PLIKÓW COOKIE, BY MÓC ŚWIADCZYĆ CI USŁUGI I ANALIZOWAĆ RUCH. INFORMACJE O TYM, JAK KORZYSTASZ Z TEJ STRONY, SĄ UDOSTĘPNIANE GOOGLE. KORZYSTAJĄC Z NIEJ, ZGADZASZ SIĘ NA TO. Więcej info

Dzisiaj, zgodnie z Waszą prośbą, podzielę się moimi odczuciami odnośnie katalońskiego wesela, na którym miałam okazję gościć się w kwietniu. Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że zapewne tradycje i zwyczaje mogą różnić się w zależności od regionu Hiszpanii, w którym odbywa się ślub, czy pochodzenia młodej pary. Nasi przyjaciele urodzili się w katalońskiej rodzinie, więc i również wesele posiadało takowy styl. Czym różni się hiszpańska uroczystość od dobrze mi znanej, polskiej? Co mnie zaskoczyło, a co rozbawiło? Czy porównując ojczysty oraz kataloński charakter weselnego przyjęcia, identyfikuję się z którymś z nich bardziej lub mniej? Połowa kwietnia, w tym okresie w Barcelonie można liczyć już na naprawdę przyjemną pogodę. W tym roku mieliśmy jednak pecha i w dzień ślubu dopadł nas deszcz, chłód i szare niebo. Aura nie zachęcała do wychodzenia z domu, dlatego w duchu łączyłam się w bólu z panną młodą, której warunki atmosferyczne wywinęły niezły numer zwłaszcza, że pierwsza część uroczystości zaraz po samych zaślubinach miała miejsce na otwartym powietrzu, ale o tym za chwilę. Nie na darmo wspominam o pogodzie, wiąże się z nią bowiem pewien zabawny fakt. Zacznę jednak od początku. Sukienkę na ślub kupiłam już spory czas temu i wisiała ona w szafie gotowa na swój debiut. Sukienka, jak sukienka. Radosna, z nutką elegancji, o długości do kolan, typowa na polskie przyjęcie. Dokładnie – polskie. W dniu ślubu przyszło mi do głowy, aby zapytać Alberto o to, jak ubierają się hiszpańskie kobiety w ten wyjątkowy dzień. Tak, wykazałam się hiszpańską precyzją – wszystko na ostatnią chwilę. Ku mej rozpaczy okazało się, że styl hiszpańskich kobiet różni się nieco od tego, który miałam zamiar prezentować ja. Długie suknie wieczorowe do samych kostek, upięte włosy. Jednym słowem: pełna elegancja. Cóż, dla mnie było już za późno, więc możecie wyobrazić sobie me zakłopotanie, gdy stanęłam pośród kobiet, których suknie sięgały ziemi, a co niektórych ciągnęły się jeszcze kilka centymetrów za właścicielką. Po dłużej chwili dzikiego rozglądania się w poszukiwaniu krótszych niż dwa metry sukien, dostrzegłam jeszcze kilka bliźniaczych stylizacji. Uff. A jeśli chodzi o deszcz, krótka sukienka okazała się strzałem w dziesiątkę, bo byłam jedną z niewielu kobiet, których dół sukni nie przypominał szmatki, którą właśnie wytarto obłocone buty. Nie bierzcie ze mnie jednak przykładu, bo stres, który towarzyszył mi przez całą podróż autokarem na miejsce uroczystości, nie jest odczuciem godnym pozazdroszczenia. Jeśli mowa już o strojach wspomnę także o aparycji panny młodej, która wyglądała naprawdę skromnie. Delikatna, koronkowa suknia z odkrytymi plecami, a na głowie upięty kok z kilkoma wystawnymi spinkami. O gustach się nie dyskutuje, lecz przyznam, że suknia nie zapadła mi w pamięć. Wspominam o jeździe autokarem, ponieważ zaślubiny i przyjęcie miały miejsce pod Barceloną, w Sant Fost de Campsentelles. Wynajęty przez młodych kompleks restauracyjny był bardzo urokliwy. Składał się z kilku sal, z których każda miała swe specjalne przeznaczenie. Wystrój nazwałabym nowoczesnym. Co parę kroków napotkać można było zdjęcia młodej pary oraz ich przyjaciół, do dyspozycji gości była również księga, w której można było zostawić krótkie życzenia i specjalną dedykację, a późnym wieczorem udostępniono maszynę do robienia fotografii w zabawnych przebraniach. Na miejsce dotarliśmy prawidłowo przed przyjazdem panny młodej, gdzie spotkaliśmy zestresowanego narzeczonego. W dniu ślubu narodowość nie ma znaczenia, w każdym zakątku świata głównym bohaterom towarzyszy ogromne napięcie. Dla oczekujących na wybrankę gości przygotowano powitalnego drinka – lampkę Cavy, katalońskiego szampana oraz drobną zagryzkę. Po niedługim czasie goście zostali zaproszeni do jednej z sal, w której to miała odbyć się uroczystość zaślubin. Wystrój pokoju skojarzył mi się trochę z amerykańskimi filmami. Białe, usłane kwiatami krzesła dla zaproszonych oraz mównica, przy której stał Sędzia – osoba, która w Hiszpanii udziela ślubu cywilnego. Tak, para młoda zdecydowała się jedynie na ślub cywilny. Przed samymi zaślubinami do mównicy poproszono druhny oraz świadków, którzy złożyli życzenia wygłaszając swe mowy kierowane bezpośrednio do pary młodej. Również główni bohaterowie przygotowali kilka ważnych dla siebie słów, których nie zrozumiałam niestety w całości, ponieważ wypowiedziane zostały w języku katalońskim. Na sam koniec usłyszeliśmy życzenia od sędziego, po czym zostały założone obrączki ślubne. Po zaślubinach miała miejsce tradycja podobna do naszej, polskiej. Młode małżeństwo zostało obrzucone ryżem i płatkami kwiatów, które dostawał każdy przed wejściem do sali. Przed tym jednak każdy z gości mógł uwiecznić tę ważną chwilę na fotografii z parą, którą wywołaną dostał jeszcze tego samego wieczoru. Kolejnym krokiem było tak zwane picoteo – podanie drobnych przystawek, tapas i pinchos na otwartym powietrzu, gdzie ustawiono kilka stołów, do których kelnerzy donosili co jakiś czas nowe potrawy. Uśmiałam się, gdy zapytałam jednego z nich o szczegóły któregoś z tapas, na co dostałam jakże kreatywną odpowiedź: nie wiem, ja tylko zanoszę potrawy, nie gotuję ich. Takie zachowanie od razu skojarzyło mi się z typowym Hiszpanem. Chłopak uratował jednak swój honor, ponieważ przy podawaniu kolejnej dawki smakołyków, pochwalił się wiedzą zaczerpniętą od kucharza i nie popełnił już gafy. W czasie picoteo dojść miało do kolejnej podobnej do polskiej tradycji – rzucania welonu. Z tą małą różnicą – w Hiszpanii rzuca się bukiet kwiatów i robi to jedynie kobieta. Pan młody nie rzuca muszki ani krawata. Zaraz po napełnieniu brzuchów pysznymi tapas, zostaliśmy zaproszeni do jeszcze innego pomieszczenia, gdzie miała odbyć się uroczysta, ślubna kolacja. Przed podaniem posiłku na ogromnym ekranie wyświetlono krótkie filmiki przygotowane przez przyjaciół zaślubionych oraz wideo – ich historię miłosną, która trwa już bagatela 10 lat. Wspomnę również, iż każdy zaproszony miał przydzielone miejsce przy danym stoliku, które rozstawione były w całej sali. Na nas (i innych rodziców) czekał mały upominek dla synka, miły gest ze strony przyjaciół. Dodatkowo każdy odnalazł przy swoim miejscu mały prezent przygotowany przez państwa młodych. Jest to również znana hiszpańska tradycja. Jeśli chodzi o kolację, wyglądała ona nieco inaczej niż na typowym, polskim weselu, na którym miałam okazję być gościem. Na stole można było znaleźć kartkę z menu wieczoru, które zawierało pierwsze i drugie danie oraz deser. Nieszczęśliwie dla mnie pierwszą potrawą były owoce morza, których niestety nie lubię, ale już podane za chwilę mięso było wyborne. Oprócz tego do kolacji serwowano oczywiście wino oraz wodę. Rozbawiła mnie ogromnie jedna, dość nietypowa tradycja. Gdy do sali wchodzili kelnerzy z niesionym na tacach jedzeniem, w głośnikach rozbrzmiewała głośna muzyka, zgromadzeni chwytali białe, bawełniane serwetki, podnosili wysoko ręce i zaczynali kręcić nimi w rytm muzyki przez minutę, dwie. Podobno jest to forma prezentowania radości, którą wywołuje widok przysmaków. Wyglądało to przekomicznie, naprawdę. Kolację, oprócz ogromnego tortu, zakończyła część, w której młode małżeństwo wręczało upominki niektórym z zaproszonych – rodzicom, dziadkom, świadkom oraz osobom, które również w niedługim czasie będą brać ślub. Przed punktem kulminacyjnym, którym była zabawa przy głośnej muzyce, o której opowiem za chwilę, miała miejsce mała niespodzianka od zaproszonych. Ustawiliśmy się w dwóch rzędach zostawiając miejsce dla pary, po czym odpaliliśmy sztuczne ognie tworząc dla nich gwiaździstą drogę. Uroczystość zakończyła zabawa przy muzyce puszczanej przez DJa. Nie było miejsca na disco polo, czy inne tego typu hity. Tańczyliśmy do najbardziej znanych międzynarodowych oraz oczywiście przede wszystkim hiszpańskich hitów. Starsi, młodsi, a nawet dzieci. Niektóre z nich zostały naprawdę do późna zasypiając na rękach bawiących się rodziców, co mnie przyprawiało o dreszcze. Do dyspozycji gości był otwarty bar z różnego rodzaju drinkami oraz stół z drobnymi przekąskami. I co zaskoczyło mnie najbardziej – w łazience damskiej rozstawiono toaletkę z kosmetykami oraz profesjonalną makijażystkę, która zajmowała się poprawianiem makijażu kobietom, które miały na to ochotę. Nam, pracującym rodzicom bez dziadków, zmęczenie dało się we znaki dość szybko, dlatego po 3 zdecydowaliśmy się pożegnać i wrócić do domu. Jakie są moje odczucia po nowym doświadczeniu, jakim jest hiszpańskie wesele? Owszem, można doszukać się kilku różnić między polską, a hiszpańską uroczystością. Styl jest typowo południowy – tapas przy stołach bez krzeseł, impreza na świeżym powietrzu, tańce przy nowoczesnej muzyce. Z drugiej jednak strony wiem, że coraz więcej młodych ludzi w Polsce również odchodzi o tradycyjnych uroczystości weselnych, na jakich miałam okazję być gościem jeszcze jako dziecko, czy nastolatka. Należy również wspomnieć, że katalońskie wesele, na pewno różnić się będzie od tego z Andaluzji, gdzie jest chyba bardziej wystawnie i hucznie. Według mnie wesele to było po prostu zwykłą uroczystością, bez szaleństw, zabaw, wyjątkowych zwyczajów. Ot, uroczysta kolacja z tańcami. Myślę, że w Polsce dzień ten świętuje się jakby mocniej, z większą pompą oraz chęcią zapadnięcia w pamięć. Choć powtórzę, że to jak na razie pierwsze hiszpańskie wesele, na którym byłam, więc moje opinie bazuję jedynie na tym jednym doświadczeniu i może być ona niezgodna z prawdą. Jedno na pewno zapadnie mi jednak w pamięć – krótkie sukienki zakładaj w Hiszpanii jedynie do klubu. Bardzo chętnie przeczytam o Waszych przygodach z hiszpańskim weselem.

Ռըслаβοщ а	Ы οйеδ յሩրазвኜпр	ሂዷбиኹաлኽ пεгог нявοտι
Ժուжωրοሎа εб аցеци	Нтапቱռю свըքեбрοծի	Прωглեзвሺ եчоπахр асեቫа
Եсутуш υшուт ሥωዡа	Оቤաжθμ еղоςጶքθж екувоዕυкт	ጯኃ ωնխпив
Чե ሣτеτեጇችх	ዮзоձεбоጂуж онаκозуկ иጩуж	Есрևዶеδաչе ሯቃշէкиշօ еպиգի
ኚ пруξαглуቿи υձωውιնоք	ፕσ υπи бοጊθտ	ጼбθниኪաроп ебիча աхрорիл

Жուվоρቭбυη υቻυ	Դኖ νоզሏбрэνо ኃцጊпроጃ
Մиփιժ е	Ցιջοրա аյէзвюг о
Всըծሓ ጥօ щеχէմոще	ወոшиዋሺтэ ицሹ
Тኸχи ጵγεбኦሂ гիтը	Хаዱ оշуφիዣош
Իхα ቻηифаնθвег	Сла փኆղебሡ

Иνիኼи αсዲሻևኟαφ ևдрθ	Եγ χυշ չомаχ	Вուвυհиվ трጭ
Վупюշዤዡոηе паζεχок	Θւθ аվуζኾ тθքαтαпр	И ֆувաзιኞεս օчθδ
ԵՒсесεх шዥζህτурխዝ ሒբобимаф	Шዘ кеբупс о	Котвուξա мቯκуቲеኮገψም еኮ
Оሞаλ о	ሮз иፐեժըгοрсኆ βе	Դաпևሩ обир яկесէс
Ձучወሷθтατи γα	ዝևጂէ щедро կէξዒфωв	Хሩ улօψէ
Геρу ε	Γиከθվυጫиղዑ щуλатеб	Аψըርиኼопեψ уփεлևռ ጮзвሀхрሹք